Nog 3 weken en dan is het zover.. terug verhuizen naar Nederland!

Na twee heerlijke weken vakantie op Freedom Ranch (zie foto onder) begint de realiteit steeds meer door te dringen. Ik probeer de tijd die ik hier nog heb te verdelen tussen werken met paarden en de verhuizing regelen. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Mijn (gebroken) knie heelt goed, maar pas mid-December kan ik weer fulltime aan het werk met paarden. Gelukkig kan ik veel grondwerk en energie heling doen, activiteiten waar ik mijn been niet te veel mee belast. Op dit moment heb ik drie trainingspaarden onder mijn hoede, alledrie rescues bij Love This Horse, Equine Rescue.
Twee ervan kampen met anxiety issues en knapten al op na de eerste energie heling maar ook het derde paard (een Mustang) heeft al veel baat gehad bij een IET sessie, bekijk hier een filmpje van onze laatste training.

​

Lees meer over mijn leven als paardentrainer in Amerika:

2020 is een bijzonder jaar tot nu toe. In januari begon ik met mijn nieuwe baan bij Love This Horse Equine Rescue, de grootste Arabische rescue van Amerika. Eind februari tot begin maart was ik even in Nederland en op de avond nadat ik thuis was gekomen stelde president Trump de travel-ban tussen Amerika en Europa in
vanwege het cororonavirus.

In april zag ik op de rescue al dingen veranderen; De non-profit draait dankzij donaties, giften en maandelijkse sponsoren zodat er funds zijn voor hooi, de dierenarts, hoefsmid, etc. Voor de opvang zelf (even) lastige en onzekere tijden dus. Maar voor paardeneigenaren geldt hetzelfde.

In april en mei kwamen er verschillende paarden terug. Hun eigenaars (die het paard eerder van de opvang geadopteerd hadden) konden even geen paard betalen, hun eigen huishouden was al lastig genoeg nu ze geen werk hadden. Ontzettend verdrietig, want sommige paarden waren al jaren bij hun nieuwe thuis en werden nu dus teruggebracht.

Omdat een paardenopvang onder essentiële beroepen valt in onze staat mag ik gewoon blijven werken. Gelukkig maar, want in mei werden de hoofdtrainer en zijn twee helpers ontslagen en had ik plots als hoofdtrainer alle paarden onder mijn hoede. Het doel was om gewoon door te blijven trainen met de paarden die bijna klaar voor adoptie zijn. Alle jonge en “trauma” paarden moesten maar even wachten. Het was een hele uitdaging om niet alleen de paarden klaar te krijgen, maar ook om op een veilige manier om te gaan met adoptiedagen.

Meestal op Zaterdagen komen adopters vanuit het hele land om paarden te bezichtigen, rijden en uiteindelijk adopteren. Vera (de eigenaresse van de rescue) zorgde ervoor dat er altijd hand-sanitizer aanwezig was, het toilet was altijd schoon en tijdens afspraken werd er 2 meter afstand gehouden.

Inmiddels zijn we 2 maanden verder en zijn er al meer dan 50 paarden geadopteerd sinds 1 januari 2020. Er komen al een tijdje geen paarden meer terug en er blijken ook genoeg mensen te zijn die juist doordat ze nu geen werk hebben, ineens tijd hebben voor de aanschaf van een paard. Daarnaast - dankzij het enorme netwerk van de opvang – schonk de ASPCA een vrachtwagen voor hooicubes aan Love This Horse. Niet om zelf te gebruiken (we hadden het zelf niet eens nodig) maar om zelf uit te delen als gift aan paardeneigenaren die het wel goed kunnen gebruiken. Zo haalden Stephanie (Freedom Ranch, waar ik lesgeef) en Salwa (Jeddah Ranch, waar ik clinics geef en trainingspaarden heb) ook twee trucks vol zakken voer op.

Het was een gaaf gezicht, de oprijlaan stond vol met mensen die hun trucks of zelfs trailers hadden meegenomen. Vrienden van Vera (die verderop hun eigen opvang runnen) zorgden ervoor dat de juiste aantallen met een heftruck ingeladen werden zodat niemand hun auto uit hoefde.

Al met al kan ik met zekerheid zeggen dat de afgelopen maanden zo’n enorm succes waren dankzij de “community effort”. Inmiddels zit ik al 4 weken met een gebroken knie thuis, maar op de opvang zijn drie nieuwe trainers begonnen en zelfs mijn man gaat regelmatig mee als klusjesman of zelfs trainer. We zijn inmiddels zo gewend en gehecht geraakt aan het leven en werken hier, we waren al een tijdje op zoek naar onze eigen ranch aangezien we hier tot 2022 zouden blijven.


Helaas gooide het coronavirus ook hier roet in het eten. Ons hele detachement gaat de Amerikaanse luchtbasis binnenkort verlaten... we komen weer terug naar Nederland!
Wanneer we precies vertrekken en waar in Friesland we terecht gaan komen is nog niet bekend, maar dat (en meer) lees je de volgende keer.

​

Ik ben even een weekje in Nederland, op visite bij vriendinnetjes en familie aan het genieten van de groene natuur en zelfs de regen!

Vanuit de trein zie ik groepen jongeren naar school fietsen, door weer en wind, maar niet altijd met een regenpak. Hoe houden die het de hele dag vol in hun natte kleding, zonder ziek te worden of ook maar te denken aan het aantrekken van een regenpak de volgende keer?  

“Omdat het er niet uit ziet” is een antwoord dat je regelmatig krijgt. Liever de hele dag een verlept plantje zijn, dan droog en schoon op school verschijnen.   

Een ander voorbeeld; het dragen van een cap. Klinkt heel normaal, maar nog altijd zie ik ruiters zonder rijden, want; “Het ziet er niet uit”. IJdelheid over veiligheid dus. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje en als het echt fout gaat, ben je geen verlept plantje, maar een kasplantje. En dat allemaal omdat we er liever goed uitzien, dan denken aan dingen als veiligheid. Best raar toch? We rijden immers op een paard, het is geen shampoo –reclame.    

Van Henny kreeg ik voor mijn verjaardag een prachtige, zilveren bedel van een cap, die ik nu als ketting draag. Een klein token dat mij  èn  anderen inspireert en helpt herinneren aan het feit dat we met levende wezens bezig zijn, met een “mind of  their   own ”.

Van een paard vallen is een zekerheid waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen, de enige onzekerheid is “wanneer” en “hoe hard”. Er bestaat gelukkig een manier om iets meer controle te hebben over dit soort onzekerheden... een cap dragen dus!   

Niets zo belangrijk als veiligheid, voor jou en voor je paard. Niemand wil achteraf in het ziekenhuis terechtkomen, denkend “Had ik maar...”. Nadat ik twee keer in het ziekenhuis belandde na een val van een paard (met een hoofdschudding als enige hoofdletsel) was ik enorm dankbaar voor mijn cap. Had ik die niet gedragen, dan was het wellicht heel anders afgelopen. Of ik was er niet meer geweest, of ik was niet meer in staat ooit nog op een paard te stappen. Dat wil je niet alleen jezelf, maar ook je omgeving niet aandoen, lijkt mij.   

Tot slot verwijs ik jullie graag ook naar (niet 1) maar 2 nieuwe collecties van IFM Heemstede! Prachtige pastelkleuren (mijn favoriet als het gaat om sieraden) voor zowel vrouwen (Collectie "Zoë) als meisjes (Collectie Luna), met bedeltjes als een cap, laars, of paardenhoofd.

Bekijk ze nu online en bestel! Ik ben al fan.   

Liefs, Zoë