Case Study
Zeus werd in 2018 naar de opvang gebracht nadat zijn eigenaar bang voor hem was geworden. Hij liep iedereen omver, vaak met een flinke vaart en zette soms zijn tanden in je arm of nek. Onder het zadel was hij onrustig en kroop snel in een valse knik, waardoor zijn rug hol werd en zijn achterhand ook niet goed mee kwam. Zijn kaken en schouders zette hij ook snel vast; werk aan de winkel dus! Nadat de eigenaars van de opvang zelf een assessment met hem hadden uitgevoerd mocht ik het werk verder oppakken. Grondwerk was al snel geen probleem meer, bekijk in de video hieronder hoe ik met Zeus werk aan zijn zogenaamde "dominantie-problemen" zoals bijten. Een bodyworker was inmiddels langs geweest om wat misalignments te corrigeren en met mij werkte Zeus aan o.a. rechtrichten. Het rijden pakten we vervolgens rustig op, te beginnen met zijn anxiety. Doordat hij al snel zo veel beter in zijn lijf zat was zijn niveau van spanning en stress direct een stuk minder! "Balans is voor een prooidier als een paard ontzettend belangrijk; dit vergroot namelijk de kans op succesvol kunnen vluchten van potentieel gevaar, oftewel zelfbescherming. Onbalans in het paard kan dus voor anxiety, stress, schrik-/ groot gedrag, vluchtgedrag maar ook voor fysieke problemen zorgen." In de bak was hij gewillig, alert en ontspannen. Hierdoor voelde het al snel vertrouwd om onder het zadel het terrein van de opvang eens te verlaten, om te werken aan het volgende probleem: Buddy & Barn Sourness, oftewel Verlatingsangst. Op de foto's hieronder zie je het verloop van onze 1e rit naar buiten, halverwege kreeg Zeus het toch even moeilijk en begon te staken midden op een kruispunt. Gelukkig was dit een rustige straat/wijk en kon ik in alle rust Zeus helpen met zijn opspelende anxiety. Waar hij eerder zou zijn gaan steigeren, achteruit rennen en/of naar huis rennen, hoefde ik maar 2 keer de One Rein Stop toe te passen om hem fysiek en emotioneel spanning te laten afvloeien! 
Er kwam een enorme zucht los bij Zeus en we hebben nog even rustig zo op het kruispunt gestaan, tot ik merkte dat zijn aandacht naar iets nieuws ging. Op dit precieze moment nam ik licht de teugels aan (Zeus werd Engels gereden) en vroeg ik om 1 enkele stap naar voren. Zeus voelde zich zo relaxed dat hij direct dapper naar voren stapte, bleef stappen en relaxed genieten van onze rit. Wat een verschil! Een paar maanden later was Zeus nog bij de opvang, maar klaar voor adoptie. Ook tijdens deze periodes blijf ik doorwerken met een paard, om hun kans op succes bij een nieuwe eigenaar te vergroten. Ik besloot hem om te scholen naar bitloos, via een simpele en handmade sidepull. Tijdens het rijden in de bak wilde Zeus nog wel eens terugvallen in oude patronen, door stug en hard in zijn lijf te worden en weer de valse knik houding aan te nemen. In de video hieronder zie je hoe ik Zeus help met licht contact aannemen; neurologische pathways zorgden er soms voor dat Zeus mentaal in het oude verviel en dus een valse knik liet zien. Om deze pathways te doorbreken probeerde ik iets anders: Telkens wanneer Zeus een interne/mentale struggle had om contact te accepteren via de teugels, vroeg ik hem met behulp van mijn lijf (en/of voice cues) te verzachten, groot door te stappen en recht te blijven. Zodra de verzachting kwam gaf ik het teken om links- of rechtsaf te gaan en verlengde direct de teugels om Zeus zijn hals te laten strekken. Hiermee probeerde ik Zeus te laten zien dat ik: A. Slechts ontspanning en samenwerking vraag B. Dat hij zich daar aan kan overgeven en C. Dat er daarna nòg meer ontspanning komt, in plaats van inspanning. Veel paarden zijn gewend dat cues en vragen van de mens niet bij 1 enkele vraag blijven. We willen vaak te snel en te veel; en, en, en, en... Bij overgestimuleerde paarden (wat eruit kan zien van freeze/fawn tot schijnaanvallen) zit het emmertje al/nog te vol om dingen toe te voegen. Een observatie die ik tijdens mijn 1e jaar in Amerika deed en waarom ik fan geworden ben van MINDER doen, in plaats van MEER. Als je nu al met zo min mogelijk ruis en poespas samen uit de voeten kunt, stel jezelf eens voor hoe jullie samenwerking en resultaten er over een paar jaar uit kunnen zien! 'Follow the Horse, not the Method' 
Love, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
0 Comments
Tehachapi, USA Juli 2022 Op 18 Juli maakte ik eindelijk kennis met de Oak Creek Wild Horses! Een groep wilde/feral paarden die al meer dan 100 jaar in de bergen van Tehachapi leeft. Normaalgesproken rennen de kuddes weg zodra ze mensen zien of horen, maar doordat caretaker Diana ze bijvoert herkennen ze haar en haar auto en kun je heel dichtbij komen. Maar zò dichtbij, dat had ik niet verwacht!  Er zijn 6 hengsten met elk hun eigen kudde die ze beschermen en begeleiden, hun nakomelingen stoten ze af en worden onderling geruild. Er is ook een groepje ruinen, te zien aan het kleine brandmerknummer achterop hun been/bil. Dankzij de Puma en Beer die ook in dit gebied leven zijn er vorig jaar 18 veulens weggevallen, daarnaast liepen er ook paarden die zo te zien net aan een aanval ontsnapt waren. Er waren gelukkig ook veel sterke en gezonde veulens, waaronder 1 van net een paar uur oud! Om de populatie onder controle te houden worden jonge hengsten gecastreerd en veel paarden beschikbaar gesteld voor adoptie. Omdat deze paarden niet zoals de Mustangs op openbare grond leven wordt er niet naar ze omgekeken, waardoor ze vermagerd en zwak waren toen Diana ze destijds vond. Haar hulp is dus van levensbelang voor al deze dieren! De paarden stammen overigens waarschijnlijk af van mijnwerkers/ranchers van vroeger, die hun paarden destijds hebben losgelaten en verwilderd zijn. Ze komen het meest overeen met de Morgan Horse, maar doordat testresultaten onduidelijk zijn wordt er gesproken van zowel 'feral' (wild uit vroeger gedomesticeerde paarden) en 'wild' (geen gedomesticeerde voorouders). De paarden zijn ontzettend veelzijdig, adoptanten rijden onder het zadel of aangespannen met ze, zowel Western als Engels. Dante (een van de hengsten) is een kalme, lieve ziel en geeft dat door aan al zijn nakomelingen, maar eigenlijk zijn ze allemaal ontzettend intelligent en zacht. Ik was onder de indruk van hoe dichtbij ze ons lieten en sommigen zich lieten aanraken, zoals Romeo een veulen dat sinds zijn geboorte dol op mensen en aandacht is. En wat een kracht en tegelijkertijd rust die de hengsten uitstralen, terwijl ze een split-second later met ontblote tanden achter een andere hengst of ruin aan rennen. Wat een ervaring! Èèn van Diana's eerste vragen aan ons was overigens of wij 'Horse People' zijn, zodat ze wist dat we de signalen van de paarden - en met name de hengsten - op tijd zagen en niet per ongeluk in the line of fire terechtkomen! 》Ook een Oak Creek Wild Horse adopteren?《 In 2020 waren wij al redelijk ver in het proces van het realiseren van een eigen ranch; Walter zou hier naartoe komen en ik had interesse om ook een Oak Creek Horse te adopteren. De geadopteerde paarden bevinden zich trouwens door heel Amerika, in 13 verschillende staten en vanuit Duitsland en Zweden is er ook interesse in deze bijzonder veelzijdige, vriendelijke, intelligente en geharde paarden. Ik sprak met Diana over hoe gaaf het zou zijn om ze ook in Europa te kunnen uitadopteren en wat de kosten daarvan zouden zijn. Zelf was ik daar destijds ook in gedoken om Walter naar Nederland over te laten vliegen (maar nu probeer ik naar hèm te komen). Heb je interesse, dan kun je contact opnemen met mij of met Diana Palmer. Sluit je ook aan bij de Facebook Groep 'Friends of Oak Creek Wild Horses' voor meer verhalen, informatie en beelden van - met name - geadopteerde paarden. Lees meer over deze wilde kuddes op www.oakcreekwildhorses.com, zo loopt er bijvoorbeeld al heel lang een onderzoek naar waarom deze kuddes zich (als enige) niet hebben samengevoegd met de Mustangs. 》Alle beelden zijn later te zien in de Leeromgeving, voor educatieve doeleinden. Foto's vind je in deze galerij.
Een verslag van onze werkvakantie bij Freedom Ranch
|
|
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl |
Bekijk onderstaande video:
Dit is de Natuur, paardentaal in haar meest pure vorm.
Beelden als deze vindt niet iedereen fijn om te zien; zeker in Nederland circuleert er op het moment veel onjuiste en vooral vermenselijkte informatie over paardengedrag. Waar we namelijk niet (vaak genoeg) bij stilstaan is het feit dat er grote verschillen zijn tussen een wild/feral, of gedomesticeerd paard. Hoe wij met deze verschillende paarden omgaan en met ze communiceren is daarom ook van groot belang. En dat begint allemaal met normaal paardengedrag correct kunnen observeren, zonder oordelen.
De paardenwereld en hun emoties zijn lang niet zo zwart/wit als nog vaak gedacht wordt. De complexiteit van paarden, hun familie en kuddes wordt met deze video nog eens extra onderstreept. Ook wilde paarden 'discussiëren'. Ook zij zijn het lang niet altijd eens met keuzes die binnen hun groep gemaakt worden. En soms wordt er naar die emoties gehandeld, zoals Woya doet in de video. Heftig om te zien misschien, maar ik geniet van de vrijheid die ze heeft om zich erin te mengen en haar zegje te doen. Om haar stem te gebruiken, die onze gedomesticeerde paarden vaak niet eens meer hebben.
We nemen ze hun levensruimte af, hun stem, hun familie en daarmee ook het vermogen om zichzelf te kunnen verdedigen of kunnen uiten. Een leven lang dienen als mentale en fysieke 'slaaf' is meer de regel dan uitzondering.
Komt het paard na lange tijd eindelijk voor zichzelf op, dan wordt er gesproken van een "gedragsprobleem" of "pismerries" of "dominantie". Misplaatste vermenselijkingen die onze onkunde verbloemen en afschuiven op het paard, die daar logischerwijs onrustig, verward en zelfs gevaarlijk door kan worden.
Train jezelf om te herkennen wat nou nog wel "normaal" is en wat niet, in zowel gedomesticeerde als wilde kuddes paarden. Observeer overeenkomsten en verschillen en bedenk of hoe je verbeteringen kan aanpassen in de leefomgeving of training van jouw paard. Zeker een aanrader voor gedragstrainers, die vaak nog te eenzijdig worden blootgesteld aan paarden, gedrag, waar dit vandaan komt en onze invloed hierop. Zo kunnen we hopelijk de hype van het "shapen" van gedrag, veranderen naar het kunnen opmerken van de emotie; de onderliggende reden.
De gemoedstoestand van het paard verbeteren is namelijk vele mate effectiever dan controle uitoefenen op hoe het paard deze gevoelens tot uiting brengt; hierdoor voelen ze zich gehoord, gezien en begrepen, zonder dat wij hun gevoelens veroordelen. Een belangrijke basis voor ieder paard, lang voordat we aan zaken als training of rehabilitatie beginnen.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Beelden als deze vindt niet iedereen fijn om te zien; zeker in Nederland circuleert er op het moment veel onjuiste en vooral vermenselijkte informatie over paardengedrag. Waar we namelijk niet (vaak genoeg) bij stilstaan is het feit dat er grote verschillen zijn tussen een wild/feral, of gedomesticeerd paard. Hoe wij met deze verschillende paarden omgaan en met ze communiceren is daarom ook van groot belang. En dat begint allemaal met normaal paardengedrag correct kunnen observeren, zonder oordelen.
De paardenwereld en hun emoties zijn lang niet zo zwart/wit als nog vaak gedacht wordt. De complexiteit van paarden, hun familie en kuddes wordt met deze video nog eens extra onderstreept. Ook wilde paarden 'discussiëren'. Ook zij zijn het lang niet altijd eens met keuzes die binnen hun groep gemaakt worden. En soms wordt er naar die emoties gehandeld, zoals Woya doet in de video. Heftig om te zien misschien, maar ik geniet van de vrijheid die ze heeft om zich erin te mengen en haar zegje te doen. Om haar stem te gebruiken, die onze gedomesticeerde paarden vaak niet eens meer hebben.
We nemen ze hun levensruimte af, hun stem, hun familie en daarmee ook het vermogen om zichzelf te kunnen verdedigen of kunnen uiten. Een leven lang dienen als mentale en fysieke 'slaaf' is meer de regel dan uitzondering.
Komt het paard na lange tijd eindelijk voor zichzelf op, dan wordt er gesproken van een "gedragsprobleem" of "pismerries" of "dominantie". Misplaatste vermenselijkingen die onze onkunde verbloemen en afschuiven op het paard, die daar logischerwijs onrustig, verward en zelfs gevaarlijk door kan worden.
Train jezelf om te herkennen wat nou nog wel "normaal" is en wat niet, in zowel gedomesticeerde als wilde kuddes paarden. Observeer overeenkomsten en verschillen en bedenk of hoe je verbeteringen kan aanpassen in de leefomgeving of training van jouw paard. Zeker een aanrader voor gedragstrainers, die vaak nog te eenzijdig worden blootgesteld aan paarden, gedrag, waar dit vandaan komt en onze invloed hierop. Zo kunnen we hopelijk de hype van het "shapen" van gedrag, veranderen naar het kunnen opmerken van de emotie; de onderliggende reden.
De gemoedstoestand van het paard verbeteren is namelijk vele mate effectiever dan controle uitoefenen op hoe het paard deze gevoelens tot uiting brengt; hierdoor voelen ze zich gehoord, gezien en begrepen, zonder dat wij hun gevoelens veroordelen. Een belangrijke basis voor ieder paard, lang voordat we aan zaken als training of rehabilitatie beginnen.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Een overzicht van mijn t ijd in Amerika
2017 & 2018
Na 10 jaar een pensionstal gehad te hebben emigreerde ik begin 2017 naar Palmdale (Californië) om bij mijn man te gaan wonen, die hier ivm werk op uitzending was geplaatst. Ik had van tevoren nooit bedacht dat ik weer tussen de paarden zou belandden; ik was meer aan het vluchten en wegrennen van problemen dan dat ik een droom of doel aan het najagen was. Maar het 'toeval' wilde dat er vlakbij ons nieuwe thuis een Horse Rescue was, die net begonnen was en handen tekort kwam. Nog meer 'toeval' wil dat een vriendin van mijn zus (ook daar ivm uitzending) regelmatig naar deze rescue ging met haar dochter en aanbood om mij eens mee te nemen en voor te stellen. Nederlandse trainers zijn in de VS best gewild, en ondanks dat ik deze 1e keer best last had van gezonde spanning zat het gesprek er snel op. Ze hadden 20 rescues, niet genoeg hulp, er kwamen meer paarden bij en het feit dat ik uit Europa kwam sealed the deal.
Ik begon met 3 tot 4 dagen per week, maar al snel was ik er dagelijks. Om de stallen, paddocks en arena's uit te mesten, paarden binnen/buiten zetten, water bij te vullen en natuurlijk om de paarden te trainen. Binnen 2 jaar verdubbelde het aantal paarden en kwamen er ook regelmatig paarden tijdelijk in training, waardoor ik elke dag voor nieuwe uitdagingen kwam te staan. Kopschuwheid, buddy/barn-sourness (niet bij hun maatje of van stal weg willen) en jonge paarden kwamen het meeste voor, maar ik kwam ook in aanraking met geheel nieuwe (en verschrikkelijke dingen) zoals pin-firing (thermocauterisatie). Daarnaast werkte ik met Mustangs, gangenpaarden, off the track renpaarden, met de paarden van de eigenaars en gaf ik af en toe les aan mensen op stal. In de weekenden kwam hier nog een extra (leuke) taak bij, namelijk het voorrijden van paarden voor adoptanten.
Vlak voor Kerst 2017 deden we een inbeslagname op een Volbloedfokkerij, bekijk hier een compilatie:
Voor & Na, met het paard van de eigenaresse:
Trainingspaarden Chattie en Zeus
JP te midden van een dustdevil (soort kleine tornado)
Snake Season! Tijdens het uitmesten kijkt er soms plots een paar ogen terug
Uiteindelijk ben ik hier 2,5 jaar vrijwilliger en trainer geweest. Zowel mijn man als ik kregen beiden ons eigen paard toegewezen, waarmee we naar onze lessen gingen van 4 Star Parelli Instructor, Maurice Thibault.
Nadat we uit het Parelli programma stapten en ik mijn eigen weg besloot te vervolgen, boekte ik ook vooruitgang met mijn eigen merrie JP (Jaguar Paw). Een Quarter/Paint? merrie die met heftige emotionele problemen naar de opvang kwam en 2 jaar in haar stal had gestaan voordat ik werd gevraagd om haar een kans te geven. Nooit heb ik spijt gehad van die keuze, maar ik ben wel eerlijk in dat ik meerdere keren huilend van verslagenheid in haar stal heb gezeten. Op sommige dagen leek er niets aan de hand, op andere dagen rende ze alleen maar door haar paddock tot er bloed uit haar neusgaten kwam. En zelfs dan stopte ze niet. Mensen noemden haar 'gek' en 'dominant', zelfs 'gevaarlijk'. Alleen omdat ze niet (meer) wist hoe om te gaan met prikkels en hogere emoties.
2 jaar lang heb ik gepuzzeld naar wat zou kunnen helpen, waardoor we de laatste 6 maanden van mijn tijd bij deze rescue hebben kunnen genieten van elkaar. Tijdens buitenritten zonder bit (waarop mensen mij voor gek verklaarden) of tijdens onze Freestyle sessies waarin we zelfs een sprongetje maakten. Zo trots was ik op haar.
Helaas gebeurden er niet alleen maar ethisch verantwoorde dingen op deze plek. Na de dood van een van de paarden op een ontzettend nare manier hakte ik de knoop door en nam ik afscheid van JP, die mijn paard was zolang ik daar nog werkte. Er kwam een hoop oud zeer bij omhoog, mijn paard in Nederland was ik 3 maanden na mijn vertrek verloren aan een plotselinge koliekaanval. Iets dat ik nog niet helemaal verwerkt had en weer afscheid nemen was moeilijk.
Gelukkig is JP 2 jaar later, net na mijn aankomst in Nederland, geadopteerd door een lieve familie die mij via Facebook heeft kunnen vinden en bedanken. Zij zien in JP wat ik ook in haar zag en vertrouwen haar zo sterk dat ze haar newborn baby op haar rug durven zetten. De updates die ze regelmatig posten gaan nog steeds recht mijn hart in. Wat een paard...
Nadat we uit het Parelli programma stapten en ik mijn eigen weg besloot te vervolgen, boekte ik ook vooruitgang met mijn eigen merrie JP (Jaguar Paw). Een Quarter/Paint? merrie die met heftige emotionele problemen naar de opvang kwam en 2 jaar in haar stal had gestaan voordat ik werd gevraagd om haar een kans te geven. Nooit heb ik spijt gehad van die keuze, maar ik ben wel eerlijk in dat ik meerdere keren huilend van verslagenheid in haar stal heb gezeten. Op sommige dagen leek er niets aan de hand, op andere dagen rende ze alleen maar door haar paddock tot er bloed uit haar neusgaten kwam. En zelfs dan stopte ze niet. Mensen noemden haar 'gek' en 'dominant', zelfs 'gevaarlijk'. Alleen omdat ze niet (meer) wist hoe om te gaan met prikkels en hogere emoties.
2 jaar lang heb ik gepuzzeld naar wat zou kunnen helpen, waardoor we de laatste 6 maanden van mijn tijd bij deze rescue hebben kunnen genieten van elkaar. Tijdens buitenritten zonder bit (waarop mensen mij voor gek verklaarden) of tijdens onze Freestyle sessies waarin we zelfs een sprongetje maakten. Zo trots was ik op haar.
Helaas gebeurden er niet alleen maar ethisch verantwoorde dingen op deze plek. Na de dood van een van de paarden op een ontzettend nare manier hakte ik de knoop door en nam ik afscheid van JP, die mijn paard was zolang ik daar nog werkte. Er kwam een hoop oud zeer bij omhoog, mijn paard in Nederland was ik 3 maanden na mijn vertrek verloren aan een plotselinge koliekaanval. Iets dat ik nog niet helemaal verwerkt had en weer afscheid nemen was moeilijk.
Gelukkig is JP 2 jaar later, net na mijn aankomst in Nederland, geadopteerd door een lieve familie die mij via Facebook heeft kunnen vinden en bedanken. Zij zien in JP wat ik ook in haar zag en vertrouwen haar zo sterk dat ze haar newborn baby op haar rug durven zetten. De updates die ze regelmatig posten gaan nog steeds recht mijn hart in. Wat een paard...
Tijdens 1 van onze buitenritjes
Tijdens Parelli lessen
Freestyle
Met Cody, het paard van mijn man, werken aan zijn separation anxiety:
En mijn man met Cody, toen zijn anxiety nog 'Red Zone' was
2018
In September ging ik een weekje naar Sara Fancy, eigenaresse van Silver Horse Retreat waar ik in 2015 een weekend heb mogen blijven voor Family Constellation Therapy. Van Sara leer ik sinds 2019 ook Shamanic Journeying voor mensen en dieren. Silver Horse Retreat is een off-grid retreat voor mensen met problematiek zoals een persoonlijke crisis. Het is vernoemd naar Sara's paard Silver (in 2020 op 35 jarige leeftijd overleden) en bevindt zich in de bergen van San Diego.
Uitkijken over de vallei:
In September ging ik een weekje naar Sara Fancy, eigenaresse van Silver Horse Retreat waar ik in 2015 een weekend heb mogen blijven voor Family Constellation Therapy. Van Sara leer ik sinds 2019 ook Shamanic Journeying voor mensen en dieren. Silver Horse Retreat is een off-grid retreat voor mensen met problematiek zoals een persoonlijke crisis. Het is vernoemd naar Sara's paard Silver (in 2020 op 35 jarige leeftijd overleden) en bevindt zich in de bergen van San Diego.
Uitkijken over de vallei:
Tijdens deze week assisteerde ik Sara bij het hosten van een groep deelnemers uit Japan en Canada, ook daar vanwege Nature/Horse Constellation (familie opstellingen). Ik zorgde voor de paarden (allemaal rescues, zoals PreMaRin merries), maakte ontbijt, lunch en avondeten en nam intensief deel aan verschillende therapiesessies. Allemaal buiten en tussen de paarden. Daarnaast mocht ik ook deelnemen aan een salie-bundelen bundelen workshop en appel-pluk excursie in Julian, beiden begeleid door Native American 'Nicio', die met zijn familie in een reservaat vlakbij is opgegroeid. Bijna dagelijks gingen we hiken (oppassen voor ratelslangen!) oude mijnen bezoeken, mediteren en het bezoek aan de hot springs (natuurlijke warmwaterbron) vond ik erg gaaf. 's Avonds lagen we vaak naar de melkweg te kijken (je kunt hier zo veel sterren zien!) onder begeleiding van Sara en/of Chris op de gitaar (beiden muzikant, Chris heeft de themesong voor the OC geschreven). Opnieuw een heel gave en unieke ervaring waar ik nog vaak aan terugdenk.
Nicio in traditionele kleding (met Silver rechts)
Nicio in traditionele kleding (met Silver rechts)
Voor meer over deze trip; lees deze blog (met vlog): https://www.zoevanmourik.com/silverhorseretreat.html
2019
Take nothing but pictures, Leave nothing but hoofprints
In Januari ontving ik een email van Stephanie McNeal; eigenaresse van Freedom Ranch Equestrian Connections. Ze had een trainingscompilatie van mij gezien en was op zoek naar een Natural Horsemanship Instructor. Een paar dagen later ging ik langs, ze woonden maar een halfuurtje rijden bij ons vandaan en bevinden zich ook nog eens in de bergen (1000ft hoger dan Palmdale). Een prachtige plek waar behalve paarden en pony's ook konijnen, vogels, geiten, schapen, een potbelly pig en therapie/hulphonden vrij met elkaar leven. Buiten de veilige omheining vindt je coyotes, herten, een puma, hagedissen, roadrunners en een beer met haar jong.
De Ranch is een Vendor voor een zogenoemde "Charter School". Kinderen die thuis worden geschoold en willen leren paardrijden kunnen dus via hun school terecht bij Freedom Ranch. Dit betekende dat ik -als ik de job zou krijgen- ook als officiële Teacher zou worden opgenomen in het bestand. Maar daar gaat een heel proces aan vooraf. Na het sollicitatiegesprek kreeg ik een Livescan-document mee naar huis; hiermee kon ik mijn vingerafdrukken laten afnemen bij een speciaal bedrijf, dat vervolgens het achtergrondonderzoek begon. Een standaardprocedure voor iedereen die zich bij een overheidsorganisatie aan wil sluiten en voor mij alweer de 2e keer (mijn 1e check was in 2017, voordat ik naar Amerika emigreerde).
Vrij snel kwam de verklaring binnen en werd ik officieel onderdeel van deze plek. Op 25 Januari draaide ik voor het eerst een dag mee. Ik leerde de commando's voor de honden zodat ik en klanten veilig het erf op kunnen, maakte kennis met 20+ dieren en ik keek mee met hoe er werd les gegeven en maakte meteen kennis met de studenten en Stephanie's gezin.
Compilatie: https://www.instagram.com/p/CYeJO7xIc2H/
Werken met Lucky, die desastreuze trailerlaad-ervaringen heeft gehad die eindigden in verwondingen:
Even snel wat opzoeken voor een student, met behulp van geitje River:
Stephanie zelf is MMA Champion (Bulgarije) en heeft als stuntvrouw gewerkt. Dankzij haar werk in de filmindustrie (Miss Congeniality, Devil May Cry) kwam ze in aanraking met paarden en besloot ze een andere weg in te slaan als NH Trainer en Instructor. Alle dieren zijn trouwens Animal Actors; ik mocht een paar keer mee tijdens trainingen en draaidagen van fotoshoots en videoclips.
Stephanie's man Kelsey is fotograaf (Oscars, Disney on Ice) en volgde mij een dag met zijn camera's. De foto's komen in zijn boek die verschillende Natural Horsemanship trainers belicht. Dochter Theona nam een paar springlessen van mij toen haar Arabische merrie vlak voor het wedstrijdseizoen begon te weigeren. Ze wisten niet alleen prijzen in de wacht te slepen; ze ontving in 2020 haar Scholarship voor een Equestrian School in Los Angeles. Jongste zoon Ethan deed ooit als 8-jarige mee in een documentaire over Natural Horsemanship en oudste zoon Zion is minstens net zo betrokken bij het bedrijf als zijn siblings.
Lesgeven aan Theona en Mirage:
Stephanie's man Kelsey is fotograaf (Oscars, Disney on Ice) en volgde mij een dag met zijn camera's. De foto's komen in zijn boek die verschillende Natural Horsemanship trainers belicht. Dochter Theona nam een paar springlessen van mij toen haar Arabische merrie vlak voor het wedstrijdseizoen begon te weigeren. Ze wisten niet alleen prijzen in de wacht te slepen; ze ontving in 2020 haar Scholarship voor een Equestrian School in Los Angeles. Jongste zoon Ethan deed ooit als 8-jarige mee in een documentaire over Natural Horsemanship en oudste zoon Zion is minstens net zo betrokken bij het bedrijf als zijn siblings.
Lesgeven aan Theona en Mirage:
Eden leren steigeren voor een videoclip:
1 van de foto's die Kelsey van mij maakte:
Lesgeven aan special needs students:
Samen met mijn man mocht ik 3 keer op deze plek en alle dieren passen toen de eigenaars op vakantie gingen. Een hele verantwoording, maar we hebben van elke keer genoten. Tijdens de 1e keer werd Zoro geboren; de geboorte verliep prima maar mama Eden had de round pen geclaimd en daar is geen schaduw. Het kan in Californië makkelijk meer dan 40 graden worden, dus gingen mijn man en ik direct aan de slag met touwen en zeilen om ze zo toch schaduw te bieden. Tijdens de 2e keer lag er knee-deep snow (yep, sneeuw in Californië) en trokken we met de paarden dagelijks door de besneeuwde bergen. Tijdens de 3e keer hingen er dikke aswolken boven de bergen en vallei, dankzij de heftige en meerdere wildfires die uiteindelijk de ranch bereikte. De eigenaars waren al terug van vakantie en wij weer thuis, toen ze de vlammen over de bergtoppen zagen komen richting huis. Ze zijn met al hun dieren geëvacueerd, het huis hebben ze kunnen redden maar de zadelkamer, omheining en prachtige natuur niet.
Sneeuwfoto's:
Sneeuwfoto's:
Ik heb hier 2 jaar met heel veel plezier gewerkt. Niet alleen op werkgebied maar ook op persoonlijk gebied ben ik ontzettend dankbaar voor de lessen die ik hier geleerd heb. Ik werd met open armen ontvangen en merkte al snel dat dit meer was dan een 'werkplek'. Een beetje off-topic maar ik heb niet een heel stabiele jeugd/opvoeding gehad en een normal-functioning en loving familie van dichtbij meemaken heeft mij vertrouwen gegeven en respect voor het voorbeeld dat zij nu toch wel voor mij zijn. De McNeal familie beschouwen we inmiddels als dierbare vrienden en ondanks dat we nu in Nederland zijn hebben we nog altijd contact.
Sfeerfoto van Freedom Ranch:
Sfeerfoto van Freedom Ranch:
Stephanie:
Newborn baby Zoro:
Millie!
Op de set:
Mijn menvaardigheden weer opfrissen met Tiger:
Dat uitzicht..
En een romantisch plaatje, genomen tijdens 1 van onze avondritjes:
2020
Eind November 2019 ging ik op sollicitatiegesprek bij Love This Horse Equine Rescue, de grootste Arabische Paardenopvang van Noord-Amerika. Ze waren bij de Los Angeles Equestrian Center in Burbank voor verschillende wedstrijden, ik moest die dag toch in de buurt zijn dus besloten we het gesprek daar te voeren. Ik was net gestopt bij de 1e Rescue (waar ik 2.5 jaar had gewerkt en onze paarden stonden) en zocht iets voor naast mijn job bij Freedom Ranch.
Vera is de eigenaresse van Love This Horse en vertelde dat ze iemand zocht die in vrijheid en zonder dwang met verschillende paarden kon werken, die nog wild of zwaar getraumatiseerd waren. Voor ik me ging specialiseren in trauma & gedrag (wat een beetje onbewust/geleidelijk ging), was ik met Liberty en Freestyle (Parelli Level 4) bezig. De kans om dit te gaan combineren met heel andere paarden leek me zo'n mooie uitdaging. In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiële" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk; 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag.
Akkadia, 1 van mijn eerste trainingspaarden bij LTH en een Al'Khamsa merrie:
Mijn werkplek; de feral horse paddocks met chute (soort smalle doorgang) die uitkomt in de round pen (waar met ze gewerkt wordt)
Feral paarden en paddocks
Quarantainestallen
Al Jassimya Farm babies
Mr Handsome, een Khemosabi kleinzoon
Werken aan Kirby's separation anxiety (links)
Toen de opvang zo goed als verhuisd was naar hun nieuwe locatie in Rosamond (Mojave woestijn) kwamen we regelmatig helpen met stallen bouwen voor de ca. 80 paarden die op deze hoofdlocatie staan. In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard. Een jonge Lusitano die in 2018 over de snelweg bij Burbank (LA) rende, met serieuze verwondingen en een lasso om zijn nek. Er rennen helaas wel vaker paarden over de snelweg, maar zelden met goede afloop. Animal Control nam hem ter plekke in beslag, in het ziekenhuis werd hij behandeld aan zijn wonden en vervolgens nam Vera hem mee (ondanks dat haar opvang gespecialiseerd is in Arabische paarden geeft ze elk paard een kans). Hier heeft hij 1,5 jaar moeten 'decompressen' (de Decompressing Period is een aanduiding die wordt gebruikt bij wilde/feral/zwaar getraumatiseerde paarden die emotioneel moeten bijkomen voor ze aan training/rehabilitatie kunnen beginnen) voordat hij in Januari 2020 klaar was om weer in aanraking met mensen te komen.
Heel voorzichtig probeerde ik zijn vertrouwen opnieuw te winnen (een andere trainer was getrapt en bij weer iemand anders sprong hij uit de 1.60m hoge enclosure), en dat werkte. Binnen 3 maanden kon ik Walter niet alleen benaderen en halsteren, ook leiden, poetsen, voetjes geven en zelfs bekapt worden was allemaal mogelijk. Vera zag hoe Walter naar mij toe trok en besloot hem aan mij te geven. Elke keer als ik dit zeg of typ voelt het alsof ik een stukje overtyp uit een paardenmeisjesboek... zo'n rare gewaarwording!
1 van mijn 1e sessies met Walter:
1 van mijn laatste dagen met Walter, tijdens een IET (energie) behandeling:
Die benen!
En dat hoofd..
Bij Animal Control:
In April dat jaar kwam er een groep feral (in gevangenschap geboren maar niet aan mensen gewend) Arabische paarden uit Oregon, die op transport naar de slacht stonden maar net op tijd onderschept waren. Ik liet mijn andere trainingspaarden even voor wat het was en begon asap aan dit project; 10 paarden die doodsbang waren voor mensen omdat ze die A: nog nooit hadden gezien, of B: zo mishandeld waren dat ze wel beter wisten. 1 van de merries had behoorlijk slechte hoeven en aangezien deze plek (en ik zelf!) niet achter lasso's, vangstokken of verdovingsgeweren staan, gingen deze paarden voor zodat we ze de tijd konden geven om het goed te doen. Een van deze paarden was Cognac, een jonge ruin die het goed kon vinden met Walter (Walter vocht toen nog met andere ruinen/hengsten of sprong op alle merries). Na 3 maanden was hij halstermak, bekapt en zelfs in zijn element in nabijheid van mensen. Hij verhuisde al snel naar de 'Baby Paddock' waar de rest van de jonge paarden staan, waar ik hem elke ochtend even kwam halsteren zodat hij dit niet vergat. Weer een maand later is hij geadopteerd en verhuisd naar New Mexico.
Cognac, in de Baby Paddock
Meer zien van Cognac? Gebruik op Facebook de hashtag #LTHCognac
Tequila, ook uit de feral groep
Een video van mij met Najia, een extreem bange merrie die gered is van een toekomst als Tripping Horse:
Rahma werd met de helft van haar oor eraf gerukt gedumpt op een veiling. Behalve kopschuw (logisch!) was ze ook bang voor mensen en liet ze zich moeilijk benaderen, pakken en aanraken. Hier een korte video van ons waarin we al onder het zadel gewerkt hebben en ik haar makkelijk kan aanraken:
Die zomer werkte ik met meer feral en zwaar getraumatiseerde paarden, die horrorsituaties zoals Horse Tripping hebben meegemaakt. NIET zelf Googelen als je niet tegen geweld kunt! Hier kun je er meer over lezen in de vorm van een blog: https://www.zoevanmourik.com/horsetripping.html
En/of bekijk de compilatie waarin ik werk met Freedom, die deze 'sport' heeft overleefd:
Facebook tag: #LTHFreedom
Mijn man zet ik in bij paarden die bang voor mannen zijn, zijn energie is hier perfect voor. Een fijne tussenstap voordat een hoefsmid of dierenarts komt en iets waar de paarden hier ook ruim de tijd voor krijgen. Dit is mijn man met Hennessy, 1 van mijn trainingspaarden uit de feral groep
Toen de hoofdtrainer met zijn assistenten vertrok, te midden van de pandemie waardoor veel paarden weer terugkwamen, kreeg ik als nieuwe hoofdtrainer alle taken op me. Ik richtte me op de groene of net ingereden paarden en de paarden die klaar waren voor adoptie. Het was een hele klus om mezelf plotseling kenbaar te maken met zo veel nieuwe paarden, waardoor een foutje niet uit kon blijven.
Zaterdagen zijn adoptie/kijkdagen, waarop adoptanten vanuit het hele land (maar ook vanuit andere landen) paarden komen bekijken. Voorrijden kwam hier dus ook bij kijken, maar het belangrijkste is dat het juiste paard met de juiste mens mee naar huis gaat. Als ik het ergens niet mee eens was mocht ik mijn mond open trekken. Ik kreeg de vrije hand over de paarden, opnieuw een hele verantwoording en weer een waar ik nu ontzettend dankbaar voor ben. Op een Zaterdag was Vera weg waardoor ze het paard waar adoptanten voor kwamen, niet klaar kon zetten. Ze had haar dochter gevraagd om haar voor mij te pakken, aangezien ik haar nog niet kende. Long story short: Ik stapte op toen de adoptanten aanwezig waren en ik een gesprek met ze had gevoerd over wat ze precies zoeken. En alles ging verkeerd; bokkend en springend gingen we door de bak, op elke simpele vraag of aanwijzing raakt de merrie overstuur en ik deed meer One Rein Stops dan iets anders. Ik probeerde het voorrijden even te laten voor wat het was en de sessie zo aangenaam mogelijk af te sluiten. Na afloop beaamden de adoptanten dat dit niet het paard is dat ze zoeken en bleef ik verward achter... wat bleek die avond: Ik was op het verkeerde paard gezet! Op haar volle zus, om precies te zijn; ook een Arabier x Tennessee Walker. Whoops!
Gelukkig is het met beide merries goedgekomen; Aysha (de 'verkeerde' merrie) kon ik na onze valse start alsnog doorrijden zodat ze geadopteerd kon worden. Haar adoptant stuurde later een kaartje als bedankje voor het leuke en kalme Trail Horse dat ze nu heeft.
Aysha
Video van Aysha en haar volle zus Shamira:
Helaas brak ik middenin de zomer mijn knie tijdens het werken met een nieuw trainingspaard. Ik was niet bewust (genoeg) met hem bezig; het hoge werktempo met zo veel paarden zorgde ervoor dat ik veel te routinematig aan het trainen was. Niet handig bij de paarden waar ik mee te maken had, waardoor een ongeluk niet uit kon blijven. Ik kreeg een brace zodat ik mijn knie kon blijven bewegen en startte maanden later met fysiotherapie zodat ik weer kon lopen. Uiteraard was ik stiekem allang weer aan het werk; mijn man bracht me zo vaak hij kon met een rolstoel en krukken naar de opvang, waar ik mijn Energetisch en Sjamanistisch werk oppakte. Iets waar ik steeds minder de tijd voor had doordat ik me bezighield met gedrag, trauma's en training. Na slechts een paar dagen merkte Vera de werking van mijn sessies en vroeg ze of ik het zag zitten om weer wat meer trainingspaarden op te pakken, voor grondwerk en energie sessies. Achteraf ben ik zo dankbaar dat ik mijn knie destijds brak; al het energetisch werk dat ik toen weer oppakte kwam plots bij zo veel mensen onder de aandacht. Tijdens onze laatste week in Amerika, vlak voor we onverwacht naar Nederland werden gestuurd, werkte ik 2 dagen op 2 andere stallen om paarden te behandelen. De ervaringen deelden zij en ik op Social Media en voor ik het wist was het eind 2021 en heb ik (samen met een energetisch coach voor mensen) het afgelopen jaar al meer dan 30 mensen mogen opleiden. The Universe Always Knows Best!
Bekijk hier hoe ik werk met Major en hoe stress responses en releases er tijdens een behandeling uit kunnen zien:
Met introverte en overprikkelde Justina:
Naast het werk met de paarden ving ik samen met mijn man en 2 honden, high-risk/asielhonden op die gedumpt waren of problemen ondervonden waardoor ze niet geadopteerd konden worden. Met uitzondering van 1 Pomeranian waren het allemaal Pitbulls, die stuk voor stuk bij ons gerehabiliteerd zijn en vervolgens een liefdevol en veilig thuis vonden. Opnieuw uitdagende maar vooral waardevolle ervaringen, ook hen zal ik nooit vergeten.
Hieronder nog een opsomming met foto's van andere ervaringen uit mijn tijd in Amerika, zoals clinics of leuke weetjes. We zijn eind 2020 helaas onverwacht teruggestuurd naar Nederland, waar we hebben besloten te blijven totdat ik mijn Equine Behavior Opleiding hier heb uitgeschreven en is goedgekeurd. Ons uiteindelijke doel is een Ranch/Retreat opstarten in Amerika, waar we uiteraard op de achtergrond al rustig naartoe werken. Voor nu kijk ik terug op een rollercoaster-ervaring die zo veel mooie dingen gebracht heeft, ik had echt niets willen missen. Als je vragen hebt over bepaalde onderwerpen, of paarden; stel ze gerust! Het is een nog langer verhaal geworden dan ik had verwacht, maar zelfs met alleen de highlights erin krijg ik het niet meer samengevat dan dit..!
Dankjewel voor het lezen!
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
>> EXTRA
Buck Brannaman Clinic (dream come true!)
De wilde paarden van Tehachapi (Oak Creek Horses), waar we langs reden op weg naar lessen + vlakbij Love This Horse:
Malibu Riders buitenrit over de Paramount Ranch:
Clinic van Doma India Scarpati (Oscar en Cristobal Scarpati, uit Argentinië):
Onze honden gingen ook graag mee naar mijn werkplekken:
Jeddah Ranch, waar ik ook een paar trainingspaarden en lesklanten had:
Overview van de ranch:
In 2015 en 2016 (toen ik in Californië op vakantie was) mocht ik mee naar Saddle Up Ranch, waar ik Silver uit de film 'The Lone Ranger' ontmoette! Zijn echte naam is Arctic Bright View, maar sinds de film noemt iedereen hem Silver:
Alycia Burton en Goldrush (ze in Real Life zien stond al jaren op mijn bucket list)
Veel paarden die bij de opvang aankomen zijn mager en bang. Het zal je niet verrassen dat het vaak hard werken is om dit soort paarden weer op gewicht te krijgen.
Gevoelens van machteloosheid triggeren hoge stress-levels, waardoor hun immuunsysteem verzwakt en de kans op bijvoorbeeld maagzweren of gevoeligheid voor maagzuur steeds groter wordt. Zelfs als dit soort paarden in staat zijn om kleine beetjes (ruw)voer tot zich te nemen blijft het gevaar van maagontstekingen en zelfs darmproblemen op de loer liggen; een lichaam dat niet in balans is kan zowel emoties als voeding slecht verteren.
Gevolgen van maagpijnen/slecht eten variëren van maagzweren tot luchtzuigen en bijten.
Whiskey2 (in de foto's) kwam naar de opvang nadat hij was gered van een veiling. Zijn vorige eigenaars hadden hem in goed vertrouwen verkocht aan iemand die enorm gewelddadig met hem om is gegaan, op de foto's zie je naast heftige littekens ook het verschil in zijn houding en uitstraling voor en nadat ik met hem werkte. Behalve werken aan zijn emotionele trauma's werd ik ook gevraagd om Whiskey2 een Integrated Energy Therapy behandeling te geven. waardoor hij een confidence-boost kreeg en zijn ruwvoer beter kon verteren en steeds meer van zichzelf liet zien.
Toen ik op een dag naar zijn stal liep om hem voor de tweede keer een behandeling te geven, stond Whiskey2 als een 'normaal' paard lekker op zijn hooi te knabbelen! Sinds zijn aankomst had hij nog niet zo veel en zo ontspannen gegeten, dus dit was al een gigantische verbetering.
Tijdens zijn tweede behandeling liet ik Whiskey daarom lekker eten en gaan en staan waar hij wil (wel in zijn stal) en keek hij amper op of om. Zijn eetlust was weer terug!
Een paar dagen later begon ik met Whiskey2's rehabilitatie, in de round pen. Daar liet ik hem in vrijheid voornamelijk met rust, maar zorgde wel dat ik hem (emotionele) ondersteuning kon geven indien nodig. Een beetje Relax Compositum over wat gras cubes voor aanvang van de sessie, zorgde voor nog meer ontspanning bij Whiskey2 waardoor hij eindelijk de laatste restjes trauma van zich af durfde te schudden (zie foto's!).
Na wat gekke sprongen en sprintjes voelde Whiskey2 zich duidelijk beter, de energie behandelingen zorgden ervoor dat zijn stress afnam waardoor er weer voldoende bloed naar de maagwand kon stromen en hij zijn eetlust weer terugkreeg. Met de Relax Compositum tinctuur kon ik zijn defensiviteit beetje bij beetje af laten zakken, wat zorgde voor emotionele ontspanning en het in staat zijn van het opslaan en verwerken van nieuwe informatie.
Whiskey2 is inmiddels (opnieuw) onder het zadel en geadopteerd! Scroll naar beneden voor een foto van hem op de bruiloft van zijn adopters.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Een serieuze vraag voor veel paardeneigenaren: is mijn paard nu gevaarlijk, dominant of agressief of is er meer aan de hand? Het probleem bij dit soort situaties is dat vaak de bom vaak al gebarsten is, waardoor het lastiger wordt om stapsgewijs te gaan kijken naar welke emoties het paard door middel van explosief gedrag probeert te verbloemen (uit zelfbescherming).
Met stapsgewijs bedoel ik letterlijk een stapje terug doen. Het verbaast mij nog steeds hoe veel mensen op een paard stappen dat serieuze (gedrags)problemen vertoont op de grond (en logischerwijs dus ook in het zadel) en het af doen als 'eigenwijsheid' of 'dominantie': You have no business being on a horse's back if you can't get things right on the ground! Grondwerk dus. Nog iets waar veel mensen als een berg tegenop zien doordat ze zich weer een beginner voelen. Een geruststelling: dit heeft niet altijd met jou te maken;
Wij mensen leren lineair, dat wil zeggen dat als wij vandaag iets nieuws leren, we morgen de draad weer op kunnen pakken waar we gebleven waren en elke dag iets beter worden. Paarden leren niet-lineair o.a. doordat prooidieren soms voorrang moeten geven aan andere externe informatie verwerken -voor het geval er gevaar dreigt. Ups en downs zijn dus part of life voor elk paard en betekent absoluut niet dat jij of je paard ineens weer beginners zijn.
Ook de wiring van de hersenen van mensen en paarden is niet te vergelijken. Zo geven wij al generaties lang de voorkeur aan een dominante linkerhersenhelft; de helft die onze rechterkant aanstuurt en dingen als analytisch denken, logica, taal en rationeel denken regelt. Onze rechterhersenhelft speelt een rol bij non-verbale communicatie, creativiteit, fantasie en empathie. Een onderontwikkelde rechterhersenhelft heeft dus direct invloed op o.a. werken met paarden. Hun succes tijdens onze samenwerking is grotendeels afhankelijk van hoe zuiver wij communiceren, zonder woorden te gebruiken dus.
Twee voorbeelden van paarden waar ik mee gewerkt heb,
die als gevaarlijk werden omschreven maar dat niet bleken te zijn:
Lucky is een grote Quarter Horse merrie die na wat traumatische ervaringen bij een veiling terechtkwam, waar ze werd gekocht door Freedom Ranch. Binnen een aantal maanden was de merrie veranderd in een gewillig, lief en eerlijk paard waardoor het dus tijd was om een nieuw thuis voor haar te vinden. Na een paar kennismakingen ging de merrie naar huis met een lokale trainer, die al snel niets meer van zich liet horen. Een telefoontje later bleek dat Lucky al dagen opgesloten in haar stal stond nadat ze een ander paard had doodgetrapt, ging liggen tijdens het poetsen en opzadelen en gevaarlijk gedrag vertoonde tijdens het buitenrijden en naar mensen.
Bekijk in de foto's hieronder hoe Lucky terugkwam naar Freedom Ranch en lees wat deze trainer over haar te zeggen had:
Met stapsgewijs bedoel ik letterlijk een stapje terug doen. Het verbaast mij nog steeds hoe veel mensen op een paard stappen dat serieuze (gedrags)problemen vertoont op de grond (en logischerwijs dus ook in het zadel) en het af doen als 'eigenwijsheid' of 'dominantie': You have no business being on a horse's back if you can't get things right on the ground! Grondwerk dus. Nog iets waar veel mensen als een berg tegenop zien doordat ze zich weer een beginner voelen. Een geruststelling: dit heeft niet altijd met jou te maken;
Wij mensen leren lineair, dat wil zeggen dat als wij vandaag iets nieuws leren, we morgen de draad weer op kunnen pakken waar we gebleven waren en elke dag iets beter worden. Paarden leren niet-lineair o.a. doordat prooidieren soms voorrang moeten geven aan andere externe informatie verwerken -voor het geval er gevaar dreigt. Ups en downs zijn dus part of life voor elk paard en betekent absoluut niet dat jij of je paard ineens weer beginners zijn.
Ook de wiring van de hersenen van mensen en paarden is niet te vergelijken. Zo geven wij al generaties lang de voorkeur aan een dominante linkerhersenhelft; de helft die onze rechterkant aanstuurt en dingen als analytisch denken, logica, taal en rationeel denken regelt. Onze rechterhersenhelft speelt een rol bij non-verbale communicatie, creativiteit, fantasie en empathie. Een onderontwikkelde rechterhersenhelft heeft dus direct invloed op o.a. werken met paarden. Hun succes tijdens onze samenwerking is grotendeels afhankelijk van hoe zuiver wij communiceren, zonder woorden te gebruiken dus.
Twee voorbeelden van paarden waar ik mee gewerkt heb,
die als gevaarlijk werden omschreven maar dat niet bleken te zijn:
Lucky is een grote Quarter Horse merrie die na wat traumatische ervaringen bij een veiling terechtkwam, waar ze werd gekocht door Freedom Ranch. Binnen een aantal maanden was de merrie veranderd in een gewillig, lief en eerlijk paard waardoor het dus tijd was om een nieuw thuis voor haar te vinden. Na een paar kennismakingen ging de merrie naar huis met een lokale trainer, die al snel niets meer van zich liet horen. Een telefoontje later bleek dat Lucky al dagen opgesloten in haar stal stond nadat ze een ander paard had doodgetrapt, ging liggen tijdens het poetsen en opzadelen en gevaarlijk gedrag vertoonde tijdens het buitenrijden en naar mensen.
Bekijk in de foto's hieronder hoe Lucky terugkwam naar Freedom Ranch en lees wat deze trainer over haar te zeggen had:
Stephanie (eigenaresse van Freedom Ranch) is een aantal jaren geleden begonnen met paarden rehabiliteren. Ze is 1 van de weinige trainers die niet aan 'flipping' doet, maar een paard door het hele rehabilitatieproces neemt - inclusief rijden naast quads en cross motoren - en vervolgens een passend nieuw thuis voor ze zoekt. Een (onjuiste) recensie als die van de trainer hierboven kan funest zijn voor een ranch.
Om zeker te zijn dat Lucky niet gevaarlijk is werd ik gevraagd om eens naar haar te kijken en mijn mening te delen. Nu kwam ik minstens 3x per week naar Freedom Ranch en zag ik Lucky regelmatig, wanneer ik in de weekenden tijd had nam ik haar regelmatig mee op buitenrit samen met mijn man. Het duurde dus niet lang voor ik met zekerheid kon stellen dat Lucky NIET gevaarlijk is. Paarden met een geschiedenis van trauma zullen triggers soms levenslang bij zich dragen. Nu is er niet altijd iets dat we daar aan kunnen doen, maar wat wèl effect en invloed heeft is hoe wij op die triggers reageren.
Zo reed de trainer waar Lucky aan verkocht was bijvoorbeeld met sporen, scherpe bitten en hulpteugels: triggers die bij Lucky gevoelens van onderdrukking, wantrouwen en angst oproepen waardoor ze de behoefte voelde om zichzelf te beschermen: gaan liggen, bijten, steigeren of op hol slaan zijn daar allemaal voorbeelden van. Lucky wilde ontsnappen aan deze nare situatie, haar eerste signalen werden waarschijnlijk genegeerd of niet opgemerkt tot de bom uiteindelijk barstte. Het ego van de mens is dan gekrenkt en het paard krijgt de schuld.
Bekijk hieronder foto's van Lucky (en bekijk de video) weer terug bij Freedom Ranch waar ze voorlopig ook blijft en zelfs mijn niet-horse-savvy vriendin veilig heeft rondgereden tijdens een buitenrit:
Case; Fin
Fin is een Arabische ruin die ik eind 2020 leerde kennen toen hij terugkwam naar de rescue. Volgens zijn adoptant had hij haar gebeten, deed hij vervelend bij het opzadelen en was hij gevaarlijk, ze noemde hem 'The Devil's Horse'.
Bij de opvang zelf wisten ze ook niet goed wat te denken, bij aankomst gedroeg Fin zich namelijk inderdaad anders dan voorgaande jaren. Nog thuis aan mijn ontbijt ontving ik een berichtje of ik met Fin met wilde komen werken, hij stond al in de round pen met wat water om bij te komen maar hij wilde alleen maar gillen en rennen. Een uur later kwam ik aan bij de rescue waar Fin nog altijd als een raket door de round pen ging en niet altijd op tijd kon stoppen waardoor hij tegen de rails aan botste. Niet echt uitnodigend om al in de round pen te stappen en met de sessie te beginnen.
Ik liep daarom eerst kalm richting de doorgang, steeds iets dichterbij totdat ik bijna neus aan neus met de explosieve Fin stond. Ik deed geen poging hem te aaien of zelfs aan te kijken, maar liet hem de eerste stap maken. Met een uitgestrekte nek durfde Fin voorzichtig aan mij te snuffelen, zijn ademhaling werd steeds rustiger en hij vergat even zijn zorgen en onzekerheid. Ik wachtte tot ik zeker wist dat Fin's stress levels een heel stuk gezakt waren voordat ik bij hem de round pen in stapte voor een Liberty sessie.
Werken in vrijheid heeft namelijk verschillende voordelen:
- het paard kan 'Nee' zeggen
- gedrag en emotie zijn beter te onderscheiden
- de druk wordt niet onnodig hoog opgevoerd
- het paard wordt niet beperkt in zijn emotionele en fysieke vrijheid (waardoor dit dè kans was voor Fin om aan te vallen)
Eenmaal in beweging bevestigde Fin wat ik al dacht: hij is absoluut niet dominant of gevaarlijk, maar heeft behoefte aan connectie en een assertieve leider. Dit kan ik bepalen naar aanleiding van verschillende factoren:
- zodra ik hem zijn vrijheid gaf (Liberty sessie) daagde hij mij niet uit en probeerde me ook niet de round pen uit te krijgen - Fin's focus verschoof van alles buiten de round pen, naar mij
- wanneer ik merkte dat zijn stress levels weer omhoog gingen en ik hem de ruimte gaf dit af te laten vloeien sloot Fin zich niet af en zette ook niet de aanval in, maar kalmeerde bijna direct weer
Fin bleek uiteindelijk behoefte te hebben aan een leider die zijn stress-signalen en releases direct ziet, kan onderscheiden en ruimte geeft. Hij is inmiddels opnieuw geadopteerd en heeft een super fijn en passend thuis gevonden in Californië.
Bekijk in de video hieronder hoe mijn assessment met Fin eruit zag, hoe ik hem zelf een connectie liet maken en zelf liet bepalen of en wanneer hij opgezadeld wilde worden:
Fin is een Arabische ruin die ik eind 2020 leerde kennen toen hij terugkwam naar de rescue. Volgens zijn adoptant had hij haar gebeten, deed hij vervelend bij het opzadelen en was hij gevaarlijk, ze noemde hem 'The Devil's Horse'.
Bij de opvang zelf wisten ze ook niet goed wat te denken, bij aankomst gedroeg Fin zich namelijk inderdaad anders dan voorgaande jaren. Nog thuis aan mijn ontbijt ontving ik een berichtje of ik met Fin met wilde komen werken, hij stond al in de round pen met wat water om bij te komen maar hij wilde alleen maar gillen en rennen. Een uur later kwam ik aan bij de rescue waar Fin nog altijd als een raket door de round pen ging en niet altijd op tijd kon stoppen waardoor hij tegen de rails aan botste. Niet echt uitnodigend om al in de round pen te stappen en met de sessie te beginnen.
Ik liep daarom eerst kalm richting de doorgang, steeds iets dichterbij totdat ik bijna neus aan neus met de explosieve Fin stond. Ik deed geen poging hem te aaien of zelfs aan te kijken, maar liet hem de eerste stap maken. Met een uitgestrekte nek durfde Fin voorzichtig aan mij te snuffelen, zijn ademhaling werd steeds rustiger en hij vergat even zijn zorgen en onzekerheid. Ik wachtte tot ik zeker wist dat Fin's stress levels een heel stuk gezakt waren voordat ik bij hem de round pen in stapte voor een Liberty sessie.
Werken in vrijheid heeft namelijk verschillende voordelen:
- het paard kan 'Nee' zeggen
- gedrag en emotie zijn beter te onderscheiden
- de druk wordt niet onnodig hoog opgevoerd
- het paard wordt niet beperkt in zijn emotionele en fysieke vrijheid (waardoor dit dè kans was voor Fin om aan te vallen)
Eenmaal in beweging bevestigde Fin wat ik al dacht: hij is absoluut niet dominant of gevaarlijk, maar heeft behoefte aan connectie en een assertieve leider. Dit kan ik bepalen naar aanleiding van verschillende factoren:
- zodra ik hem zijn vrijheid gaf (Liberty sessie) daagde hij mij niet uit en probeerde me ook niet de round pen uit te krijgen - Fin's focus verschoof van alles buiten de round pen, naar mij
- wanneer ik merkte dat zijn stress levels weer omhoog gingen en ik hem de ruimte gaf dit af te laten vloeien sloot Fin zich niet af en zette ook niet de aanval in, maar kalmeerde bijna direct weer
Fin bleek uiteindelijk behoefte te hebben aan een leider die zijn stress-signalen en releases direct ziet, kan onderscheiden en ruimte geeft. Hij is inmiddels opnieuw geadopteerd en heeft een super fijn en passend thuis gevonden in Californië.
Bekijk in de video hieronder hoe mijn assessment met Fin eruit zag, hoe ik hem zelf een connectie liet maken en zelf liet bepalen of en wanneer hij opgezadeld wilde worden:
Een echt gevaarlijk paard kom je dus zelden tegen, veel vaker gaat het om miscommunicatie of onwetendheid van de eigenaar. Het is dus van belang dat je weet wat je eigen zwakke en sterke punten zijn voordat je gaat kijken naar wat voor paard je aan wil schaffen. Je moet immers weten wat wel en niet voor jou werkt en bij je past en of je dat een ander (je paard) wel kan en wil bieden.
Probeer het als een uitdaging te zien, of je bereid en capable bent om je paard te geven wat hij nodig heeft, op welke dag dan ook en no matter what. Pas je training aan op de emotionele en fysieke staat van je paard zodat je zeker weet dat;
- je paard informatie kan opslaan
- je paard informatie kan verwerken
- jullie basis ijzersterk is
- jullie training leuk blijft
Probeer je focus te verleggen van WAT je paard doet, naar WAAROM hij het doet. Je paard straffen voor gedrag dat hij alleen laat zien uit zelfbescherming heeft een averechts effect, namelijk dat het paard jou uiteindelijk ook gaat zien als een negatieve factor of trigger, met alle gevolgen van dien. Straffen is absoluut niet verkeerd, het is beter om je paard 1 keer een strenge les te leren dan 100x 'Nee' te roepen of een zweep te gebruiken. We zijn snel bang om ons paard pijn te doen en denken dat paarden fragiel zijn, wat ze in zekere zin ook zijn: Fragile, but not like a flower: fragile like a (ticking time) bomb. De effectiviteit van de straf ligt overigens grotendeels aan je timing.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
In 2018 werd ik gevraagd om te werken met Chloë, een jonge Paso Fino merrie met flink wat Anxiety. Ze heeft minstens 4 keer verschillende eigenaars had gehad voor ze naar een opvang kwam. Daar werd al snel duidelijk dat ze door alle verschillende - en soms hardhandige - trainingsmethodes en eigenaars enorm overprikkeld was. De kleinste bewegingen in de round pen triggerde explosief gedrag in Chloë, waardoor de opvang besloot haar een tijdje rust te gunnen.
Een paar weken later was de situatie erger geworden, Chloë was zich namelijk enorm gaan hechten aan het paard in de stal naast haar. Vrijwilligers van de opvang zaten ook met hun handen in het haar, want haar buiten zetten was ontzettend gevaarlijk geworden. Of ze was niet weg te krijgen van haar stal, of ze sleurde je mee naar de turn-out omdat haar vriendjes daar al waren.
Aangezien Chloë veel nare ervaringen heeft meegemaakt maakt ze niet graag en moeilijk emotioneel en fysiek contact met mensen. Bij de eerste trigger voelt ze de drang om zichzelf te verdedigen waardoor ze niets meer van de training meekrijgt. Belangrijke informatie voor mij, want zo wist ik precies hoe ik Chloë niet alleen over haar Anxiety (de kern van buddy-sourness) heen kon helpen maar ook hoe ik haar kon laten zien dat niet alle mensen haar pijn doen en samenwerken ook leuk kan zijn. Echt een sessie op maat dus.
Bekijk in de video hieronder hoe ik Chloë met een combinatie van geduld, timing en positieve energie bij haar stal + maatje weg krijg EN bekijk haar transformatie in het laatste filmpje. Doordat ik me focus op haar emoties en minder op haar gedrag, alles opbreek in kleine stapjes en zelfs de kleinste pogingen beloon, begon Chloë steeds meer te ontspannen en zich veilig te voelen. Een veelgehoorde misconceptie is 'make the right thing easy and make the wrong thing difficult by moving their feet'. Het gevaar van deze aanpak is dat we geen of onvoldoende rekening houden met het paard zijn emoties en instincten. Als een paard bijvoorbeeld diepgewortelde en gegronde angsten heeft voor een trailer, zou ik deze techniek ten zeerste afraden. Het stress-level van zo'n paard zal in zo'n geval alleen maar stijgen waardoor nieuwe informatie opnemen onmogelijk is voor het paardenbrein. Veel vriendelijker en effectiever is deze methode als het ware omdraaien:
Wachten en niets doen zodra het paard een (klein)stapje in de goede richting heeft gezet en bij voldoende ontspanning weer voorwaartse beweging stimuleren. Wordt je paard weer nerveus of angstig, wacht dan tot hij opnieuw ontspannen genoeg is om de oefening op te pakken en begin indien nodig opnieuw. Zo blijf je werken 'below the threshold' waardoor de stress-levels van je paard niet onnodig omhoog schieten en hij daardoor sneller en beter informatie kan opslaan en verwerken.
Buddy-Sourness is een vaak voorkomend voorbeeld van Equine Anxiety (separation anxiety) en èèn van de sleutels tot het oplossen van dit probleem is het paard laten zien dat ontspannen en relaxen zonder zijn maatje ook mogelijk is, met joúw aanwezigheid en begeleiding! In plaats van het paard aan het werk te zetten of te straffen voor zijn anxiety, zoek ik de rust en ontspanning op die Chloë zo hard nodig had en waar ze stiekem ook naar zocht. Als paarden dit eenmaal bij een mens kunnen vinden verdwijnen problemen als buddy-sourness als sneeuw voor de zon.
Dit proces heb ik een paar keer in dezelfde week mogen herhalen met deze lieve merrie, waardoor haar gedragsproblemen uiteindelijk verdwenen en ze eindelijk ècht kon genieten van haar nieuwe leven.
Bekijk in de video hieronder hoe ik Chloë met een combinatie van geduld, timing en positieve energie bij haar stal + maatje weg krijg EN bekijk haar transformatie in het laatste filmpje. Doordat ik me focus op haar emoties en minder op haar gedrag, alles opbreek in kleine stapjes en zelfs de kleinste pogingen beloon, begon Chloë steeds meer te ontspannen en zich veilig te voelen. Een veelgehoorde misconceptie is 'make the right thing easy and make the wrong thing difficult by moving their feet'. Het gevaar van deze aanpak is dat we geen of onvoldoende rekening houden met het paard zijn emoties en instincten. Als een paard bijvoorbeeld diepgewortelde en gegronde angsten heeft voor een trailer, zou ik deze techniek ten zeerste afraden. Het stress-level van zo'n paard zal in zo'n geval alleen maar stijgen waardoor nieuwe informatie opnemen onmogelijk is voor het paardenbrein. Veel vriendelijker en effectiever is deze methode als het ware omdraaien:
Wachten en niets doen zodra het paard een (klein)stapje in de goede richting heeft gezet en bij voldoende ontspanning weer voorwaartse beweging stimuleren. Wordt je paard weer nerveus of angstig, wacht dan tot hij opnieuw ontspannen genoeg is om de oefening op te pakken en begin indien nodig opnieuw. Zo blijf je werken 'below the threshold' waardoor de stress-levels van je paard niet onnodig omhoog schieten en hij daardoor sneller en beter informatie kan opslaan en verwerken.
Buddy-Sourness is een vaak voorkomend voorbeeld van Equine Anxiety (separation anxiety) en èèn van de sleutels tot het oplossen van dit probleem is het paard laten zien dat ontspannen en relaxen zonder zijn maatje ook mogelijk is, met joúw aanwezigheid en begeleiding! In plaats van het paard aan het werk te zetten of te straffen voor zijn anxiety, zoek ik de rust en ontspanning op die Chloë zo hard nodig had en waar ze stiekem ook naar zocht. Als paarden dit eenmaal bij een mens kunnen vinden verdwijnen problemen als buddy-sourness als sneeuw voor de zon.
Dit proces heb ik een paar keer in dezelfde week mogen herhalen met deze lieve merrie, waardoor haar gedragsproblemen uiteindelijk verdwenen en ze eindelijk ècht kon genieten van haar nieuwe leven.
Na afloop van onze eerste sessie kon Chloë voldoende ontspannen om (voor het eerst sinds ze bij de opvang staat) liggend in haar stal een paar uur te slapen. Voorheen was ze hier te gespannen door; doordat ze het vertrouwen in mensen was kwijtgeraakt of misschien wel nooit ervaren heeft voelde ze zich nooit veilig genoeg om echt te ontspannen. Dit heeft invloed op hun slaapritme en verstoort hun REM-cycle, waardoor ze uiteindelijk alleen maar prikkelbaarder worden. Sinds Chloë zich veilig genoeg voelt om liggend te gaan slapen is haar emotionele, mentale en fysieke gezondheid enorm verbeterd.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Charm kwam als 4-jarige merrie naar Freedom Ranch, om daar uiteindelijk als lespony aan het werk te gaan. Stephanie (de eigenaresse) had inmiddels al een aantal paarden zelf gerehabiliteerd en herplaatst en wilde ook Charm de kans op een beter leven gunnen. De kleine en gevoelige Azteca merrie kwam van een Charro ranch, waar ze haar ruw en met zware tools hardhandig zadelmak gemaakt hadden. Hierdoor was ze zo ‘flooded’ dat elke aanraking van de teugels resulteerde in steigeren en emotioneel/fysiek contact maken was haast onmogelijk doordat ze weg bleef rennen of gericht mensen in hun gezicht, nek of hals beet (begin van de video).
Mijn eerste werkdag bij Freedom Ranch bestond daarom uit het bepalen van Charm’s trauma levels èn het bewijzen van Charm’s sweet nature waarvan Stephanie overtuigd was dat dat nog steeds in haar zat. Ze was benieuwd naar mijn liberty werk (werken in vrijheid) en hoe dat voor Charm uit zou pakken aangezien ze mensen nog altijd probeerde te vermijden.
In de video hieronder zie je de samenvatting van onze eerste sessie, waarbij Charm zich aan het eind al door mij aan liet raken en kriebelen op haar hoofd/hals en mij zelfs de round pen door volgde. Charm’s ware emotie was niet boosheid, maar onzekerheid en ze was enorm overprikkeld. Niemand had ooit eerder op haar stress signalen gelet en haar de ruimte gegeven zelf te bepalen wat te doen met haar gevoelens. Laat staan haar de ruimte geven om van nare emoties af te komen zonder daarvoor gestraft te worden!
Mijn eerste werkdag bij Freedom Ranch bestond daarom uit het bepalen van Charm’s trauma levels èn het bewijzen van Charm’s sweet nature waarvan Stephanie overtuigd was dat dat nog steeds in haar zat. Ze was benieuwd naar mijn liberty werk (werken in vrijheid) en hoe dat voor Charm uit zou pakken aangezien ze mensen nog altijd probeerde te vermijden.
In de video hieronder zie je de samenvatting van onze eerste sessie, waarbij Charm zich aan het eind al door mij aan liet raken en kriebelen op haar hoofd/hals en mij zelfs de round pen door volgde. Charm’s ware emotie was niet boosheid, maar onzekerheid en ze was enorm overprikkeld. Niemand had ooit eerder op haar stress signalen gelet en haar de ruimte gegeven zelf te bepalen wat te doen met haar gevoelens. Laat staan haar de ruimte geven om van nare emoties af te komen zonder daarvoor gestraft te worden!
Het bijzondere is dat ik al vrij snel door had dat Charm niet gevaarlijk is (op 0.36 min om precies te zijn) en ik daardoor mijn gezicht tegen haar neus durfde te duwen (terwijl de rest hun adem inhield). Dit was uiteraard een goed doordacht besluit, genomen nadat ik oefeningen zoals wijken voor druk en laterale flexie (mij hun beide ogen geven) had geprobeerd om te zien hoe de merrie omging met zowel fysieke als emotionele druk.
Door te letten op Stress Signalen en Releases kalmeerde Charm voldoende om op te kunnen letten, waardoor ze nog
meer ontspanning creëerde dankzij mijn oefeningen en nòg meer informatie op kon slaan! Uit de negatieve cirkel en de
opwaartse spiraal in: “We have learned so much.. there still remains much to learn. We are not going in circles, we are going upwards. The path is a spiral; we have already climbed many steps.”
- Siddhartha
Een paar maanden later nam ik Charm nee op buitenrit met mijn nichtje, die in 2019 bij mij op vakantie was. Geen steigeren, bijten of andere problemen maar heerlijk ontspannen (buiten)rijden. Another Happy Ending!
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Die dag, dat ik - per ongeluk - op het verkeerde paard ging zitten..
Ayhsa en Shamira zijn volle zussen, beide Tennessee Walking Horse × Arabian en beiden stonden vorig jaar bij de opvang. Eind April vertrok de hoofdtrainer met zijn assistenten en nam ik de gang van zaken over, samen met Vera die overdag druk is met o.a. haar bestaan als lerares Duits. In de weekenden komen er adoptanten langs om paarden te bekijken en zorg ik ervoor dat ik aanwezig ben om te begeleiden bij dit proces. Zo ook afgelopen Mei, toen ik gevraagd werd om Shamira voor te rijden. Ik zat nog midden in het proces van alle taken als hoofdtrainer op me nemen en kende zowel Shamira als haar zus Aysha nog niet. Vera was zelf die dag weg maar zou ervoor zorgen dat haar dochters het juiste paard zouden klaar zetten.
Eenmaal bij de opvang ontmoette ik de adoptanten en na een kort gesprek over wat ze precies zoeken in een paard, stapte ik op Shamira. Alles ging verkeerd, we gingen als een ongeleid projectiel door de bak, ik was meer One Rein Stops aan het doen dan wat anders en het paard zelf sprong er continue half in paniek vandoor. Na ongeveer een halfuur kalmeerde ze eindelijk en besloot ik de sessie te beëindigen. De adoptanten hadden mijn hele rit gevolgd en besloten dat dit toch niet het paard voor hen was, ze leek erg groen en geen beginnerspaard.. en ze hadden VOLKOMEN GELIJK!
Want wat bleek; ze hadden niet Shamira (die al een paar maanden onder het zadel was) voor mij klaargezet, maar haar zus Aysha die alleen zadelmak is! Zo veel lijken ze dus op elkaar, dat zelfs de dochters van Vera die deze paarden dagelijks zien, ze niet uit elkaar kunnen houden😅 Aysha was overigens nog heel groen, de vorige trainer heeft slechts een paar keer op haar gezeten. Mijn rodeo ride met haar was dus helemaal niet zo handig, in de weken die volgden heb ik veel moeten werken aan de basis met haar om het e.e.a. te herstellen.
Ayhsa en Shamira zijn volle zussen, beide Tennessee Walking Horse × Arabian en beiden stonden vorig jaar bij de opvang. Eind April vertrok de hoofdtrainer met zijn assistenten en nam ik de gang van zaken over, samen met Vera die overdag druk is met o.a. haar bestaan als lerares Duits. In de weekenden komen er adoptanten langs om paarden te bekijken en zorg ik ervoor dat ik aanwezig ben om te begeleiden bij dit proces. Zo ook afgelopen Mei, toen ik gevraagd werd om Shamira voor te rijden. Ik zat nog midden in het proces van alle taken als hoofdtrainer op me nemen en kende zowel Shamira als haar zus Aysha nog niet. Vera was zelf die dag weg maar zou ervoor zorgen dat haar dochters het juiste paard zouden klaar zetten.
Eenmaal bij de opvang ontmoette ik de adoptanten en na een kort gesprek over wat ze precies zoeken in een paard, stapte ik op Shamira. Alles ging verkeerd, we gingen als een ongeleid projectiel door de bak, ik was meer One Rein Stops aan het doen dan wat anders en het paard zelf sprong er continue half in paniek vandoor. Na ongeveer een halfuur kalmeerde ze eindelijk en besloot ik de sessie te beëindigen. De adoptanten hadden mijn hele rit gevolgd en besloten dat dit toch niet het paard voor hen was, ze leek erg groen en geen beginnerspaard.. en ze hadden VOLKOMEN GELIJK!
Want wat bleek; ze hadden niet Shamira (die al een paar maanden onder het zadel was) voor mij klaargezet, maar haar zus Aysha die alleen zadelmak is! Zo veel lijken ze dus op elkaar, dat zelfs de dochters van Vera die deze paarden dagelijks zien, ze niet uit elkaar kunnen houden😅 Aysha was overigens nog heel groen, de vorige trainer heeft slechts een paar keer op haar gezeten. Mijn rodeo ride met haar was dus helemaal niet zo handig, in de weken die volgden heb ik veel moeten werken aan de basis met haar om het e.e.a. te herstellen.
Gelukkig is dat uiteindelijk helemaal goed gekomen en ontvingen we eind vorig jaar een kaartje van Joan, die Aysha heeft geadopteerd en helemaal weg is van haar. Bekijk hieronder de (hand made!) kaart van Aysha's adoptant en foto's van mijn progress met Aysha.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Eind November 2019 ging ik op sollicitatiegesprek bij Love This Horse Equine Rescue: De grootste Arabische paardenopvang van de Verenigde Staten! Ze waren bij de Los Angeles Equestrian Center in Burbank voor verschillende wedstrijden, ik moest die dag toch in de buurt zijn dus besloten we het gesprek daar te voeren.
Ik was net gestopt bij de opvang waar ik 2.5 jaar had gewerkt (na de dood van een van de paarden op een heel nare manier) en zocht iets voor naast mijn NH Instructor job. Vera is de eigenaresse van Love This Horse en vertelde dat ze iemand zocht die in vrijheid en zonder dwang met verschillende paarden kon werken, die nog wild of zwaar getraumatiseerd waren. Voor ik me ging specialiseren in trauma & gedrag (wat een beetje onbewust/geleidelijk ging), was ik met Liberty en Freestyle bezig. De kans om dit te gaan combineren met heel andere paarden leek me zo'n mooie uitdaging!
In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiële" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk! 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag. Een geslaagde ontmoeting.
In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiële" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk! 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag. Een geslaagde ontmoeting.
Toen de opvang zo goed als verhuisd was naar hun nieuwe locatie in Rosamond (Mojave woestijn) kwamen we regelmatig helpen met stallen bouwen voor de ca. 80 paarden die op deze hoofdlocatie staan.
In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard
In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard
Tot Oktober 2020 heb ik hier met zo veel plezier gewerkt. De werkdruk ligt een stuk hoger, de paarden hebben behoorlijk heftige problemen en niet alles dat voorbij komt is even leuk. Maar ik had het voor geen goud willen missen! Dit is absoluut wat ik mijn leven lang wil blijven doen.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
EXTRA FOTO'S:
In September 2018 vertrok ik in mijn eentje naar Silver Horse Retreat in Ranchita (San Diego) zo'n 170km verderop, waar ik een week als assistente verbleef tijdens een Nature Constellation Retreat.
Haar retreat ligt tussen de bergen van San Diego, vlakbij Indianenreservaten en compleet in de wildernis. 's Nachts wordt je geconfronteerd met hoe klein en weerloos je als mens eigenlijk bent, dankzij de aanwezigheid van beren, puma's, bobcats en enorme vogels rondom het retreat.
Water wordt uit een oude put gehaald -wat verrassend lekker smaakt!- en alles is solar-powered. Er is een verhoogde (op een plateau) buitenkeuken met een barbecue, gasfornuis, wasbak en rekken met bakken waarin we ons eten opslaan. Een paar kleine koelkastjes draait onder de yurt (een soort enorme, ronde tent) waar Sara woont en in de "gypsy camper" is een werkende magnetron en grote koelkast. Naast de oprit (een wandeling van ongeveer 4 minuten vanaf de keuken) bevindt zich "the outhouse", a.k.a. mijn toilet voor de komende 7 dagen. Al met al viel het reuze mee, Sara liet zien hoe ze alles later als compost weer gebruikt.
De badkamer is net als de keuken buiten, tegen een rotswand en omringd door beschutting voor de privacy. Via de gasbrander is er warm water maar de zon verwarmt het water in de slang lang genoeg om te douchen in de badkuip.
Naast natuurlijk Sara zelf verbleven ook de groep deelnemers en ik een week lang "off the grid". Dag 1 begon met het toewijzen van tenten aan alle deelnemers, zo'n 5 tenten waren verspreid over het terrein en ook een enorme wigwam was beschikbaar. Ik heb niemand gedurende het verblijf horen klagen over het slapen in een tent, integendeel. Elke ochtend was iedereen weer verbluft over hoe mooi de lucht hier 's nachts is en hoe fijn en diep ze sliepen.
Ik kreeg van Sara een (zelfgebouwd) houten huisje toegewezen, waar een verhoogd bed, een bankje en een stoel in stonden. Vanuit mijn bed keek ik elke avond en ochtend naar de paarden die naast mijn huisje in hun paddock hun eigen ding aan het doen waren.
Haar retreat ligt tussen de bergen van San Diego, vlakbij Indianenreservaten en compleet in de wildernis. 's Nachts wordt je geconfronteerd met hoe klein en weerloos je als mens eigenlijk bent, dankzij de aanwezigheid van beren, puma's, bobcats en enorme vogels rondom het retreat.
Water wordt uit een oude put gehaald -wat verrassend lekker smaakt!- en alles is solar-powered. Er is een verhoogde (op een plateau) buitenkeuken met een barbecue, gasfornuis, wasbak en rekken met bakken waarin we ons eten opslaan. Een paar kleine koelkastjes draait onder de yurt (een soort enorme, ronde tent) waar Sara woont en in de "gypsy camper" is een werkende magnetron en grote koelkast. Naast de oprit (een wandeling van ongeveer 4 minuten vanaf de keuken) bevindt zich "the outhouse", a.k.a. mijn toilet voor de komende 7 dagen. Al met al viel het reuze mee, Sara liet zien hoe ze alles later als compost weer gebruikt.
De badkamer is net als de keuken buiten, tegen een rotswand en omringd door beschutting voor de privacy. Via de gasbrander is er warm water maar de zon verwarmt het water in de slang lang genoeg om te douchen in de badkuip.
Naast natuurlijk Sara zelf verbleven ook de groep deelnemers en ik een week lang "off the grid". Dag 1 begon met het toewijzen van tenten aan alle deelnemers, zo'n 5 tenten waren verspreid over het terrein en ook een enorme wigwam was beschikbaar. Ik heb niemand gedurende het verblijf horen klagen over het slapen in een tent, integendeel. Elke ochtend was iedereen weer verbluft over hoe mooi de lucht hier 's nachts is en hoe fijn en diep ze sliepen.
Ik kreeg van Sara een (zelfgebouwd) houten huisje toegewezen, waar een verhoogd bed, een bankje en een stoel in stonden. Vanuit mijn bed keek ik elke avond en ochtend naar de paarden die naast mijn huisje in hun paddock hun eigen ding aan het doen waren.
Sara (de eigenaresse en van oorsprong Engels) heeft haar retreat vernoemd naar haar eerste paard, Silver (nu 33 jaar oud) het paard dat mensen in dromen bezoekt en ze naar het retreat begeleidt..!
Naast Silver heeft ze nog vijf andere paarden die allemaal helpen tijdens
en deel uitmaken van de familie opstellingen therapie.
Ik leerde Sara in 2015 kennen toen ik haar retreat voor het eerst bezocht en deelnam aan een intensief weekend Familie Opstellingen.
Bekijk ook onderstaande vlog!
Naast Silver heeft ze nog vijf andere paarden die allemaal helpen tijdens
en deel uitmaken van de familie opstellingen therapie.
Ik leerde Sara in 2015 kennen toen ik haar retreat voor het eerst bezocht en deelnam aan een intensief weekend Familie Opstellingen.
Bekijk ook onderstaande vlog!
Elke ochtend gedurende de 7 dagen stond ik om half 6 op om de paarden te voeren, de waterbakken te vullen en om de paddocks uit te mesten. Nicio (een Native American Indian, goede vriend van Sara en onderdeel van de 7daagse Constellation) kwam vaak al vroeg opdagen en hielp met de kruiwagen over de steile helling trekken.
Nicio woont in een van de reservaten vlakbij, waar hij is opgegroeid en zijn familie nog altijd woont. Hij is de laatste van zijn stam en vertelde elke dag de meest bijzondere, gekke of diepzinnige verhalen.
Nicio was ook degene die een workshop Sage bundelen gaf, voorafgaand gingen we de wildernis in om zelf Sage (salie) te plukken en de natuur te bedanken en te zegenen. In Julian (een dorpje vlakbij) overziet Nicio een appelboomgaard. Hier mochten we zelf appels plukken en leerden we aan het eind de Native agricultural/healing
ceremony die al generaties lang uitgevoerd wordt tijdens het begin van de jaarlijkse corn harvest. Om 7 uur zat iedereen in het zonnetje aan het ontbijt, sommigen waren al vroeg opgestaan om een Sunrise-meditatie te doen op èèn van de enorme rotsen op de berg naast het retreat.
Vanwege de hitte werden er alleen familie opstellingen sessies gedaan in de ochtenden. We begonnen in een cirkel en deden onze ochtendrituelen, met bijvoorbeeld een Eagle feather als praatstok en tussendoor rookten we gezamenlijk van de vredespijp.
Nicio woont in een van de reservaten vlakbij, waar hij is opgegroeid en zijn familie nog altijd woont. Hij is de laatste van zijn stam en vertelde elke dag de meest bijzondere, gekke of diepzinnige verhalen.
Nicio was ook degene die een workshop Sage bundelen gaf, voorafgaand gingen we de wildernis in om zelf Sage (salie) te plukken en de natuur te bedanken en te zegenen. In Julian (een dorpje vlakbij) overziet Nicio een appelboomgaard. Hier mochten we zelf appels plukken en leerden we aan het eind de Native agricultural/healing
ceremony die al generaties lang uitgevoerd wordt tijdens het begin van de jaarlijkse corn harvest. Om 7 uur zat iedereen in het zonnetje aan het ontbijt, sommigen waren al vroeg opgestaan om een Sunrise-meditatie te doen op èèn van de enorme rotsen op de berg naast het retreat.
Vanwege de hitte werden er alleen familie opstellingen sessies gedaan in de ochtenden. We begonnen in een cirkel en deden onze ochtendrituelen, met bijvoorbeeld een Eagle feather als praatstok en tussendoor rookten we gezamenlijk van de vredespijp.
De deelnemers (8 uit Japan en èèn uit Canada) werden verdeeld in groepen zodat iedereen gedurende de week aan de beurt kwam. Om de privacy van de deelnemers te beschermen en uit respect naar "the greater good" deel ik weinig over wat er zich precies allemaal heeft afgespeeld tijdens de helende sessies. Mijn persoonlijke ervaringen deel ik graag, maar liever in real life. Wat ik wel kan zeggen is dat op plekken als deze het "doek" tussen Aarde en Universum dun is, bijna doorzichtig. Je voelt je klein en groots tegelijk.
In de middag gingen we op excursie (appels plukken, hiken, mediteren in een oude goudmijn, zwemmen in een hot springs) in de omgeving, waar we zelfs een man leerde kennen die al jaren in de wildernis woont en ons alles kon vertellen over edelstenen en slangen. Iets later gingen we bijna op een ratelslang staan en moesten we een andere weg kiezen. Respect Nature, after all!
Vlak voor het avondeten had iedereen even wat vrije tijd en hielp ik met koken, opruimen, afruimen en de paarden voeren. De Japanse deelnemers hadden 1 middag alles uit de kast gehaald om traditioneel Japans voor ons te koken, vergezeld door -uiteraard- traditionele, eeuwenoude verhalen uit hun geboorteland. Een van de Japanse deelnemers bleek een echte "Japanese Tea Master" en hield speciaal voor ons een traditionele tea ceremony met Matcha tea en Japanse lekkernijen.
In de middag gingen we op excursie (appels plukken, hiken, mediteren in een oude goudmijn, zwemmen in een hot springs) in de omgeving, waar we zelfs een man leerde kennen die al jaren in de wildernis woont en ons alles kon vertellen over edelstenen en slangen. Iets later gingen we bijna op een ratelslang staan en moesten we een andere weg kiezen. Respect Nature, after all!
Vlak voor het avondeten had iedereen even wat vrije tijd en hielp ik met koken, opruimen, afruimen en de paarden voeren. De Japanse deelnemers hadden 1 middag alles uit de kast gehaald om traditioneel Japans voor ons te koken, vergezeld door -uiteraard- traditionele, eeuwenoude verhalen uit hun geboorteland. Een van de Japanse deelnemers bleek een echte "Japanese Tea Master" en hield speciaal voor ons een traditionele tea ceremony met Matcha tea en Japanse lekkernijen.
Na het eten gingen we uitbuiken onder de sterren, luisterend naar Sara (zingend en op haar gitaar) vaak samen met Chris Murray (bekend van zijn muziek voor o.a. The OC) ook op zijn gitaar. JD (een astroloog die op het terrein van het retreat woont) en Sara nodigde ons op een avond uit in de yurt, waar we gezamenlijk gingen dansen, lachen en uiteindelijk bijna in slaap vielen tijdens een klankschalen-(en andere instrumenten)meditatie.
Veel te snel brak de laatste dag aan. Bovenop een enorme rots in de paddock tussen de paarden deden we onze laatste sessie Nature/Family Constellations, waarna we allemaal onze spullen gingen pakken. Voor mij was het een reis van maar 3,5 uur, voor de meeste deelnemers veel langer (helemaal terug naar Japan)! Nicio kwam in de kleding van zijn tribe de afscheidsceremonie houden, waarin we allemaal gezegend werden en -natuurlijk- na afloop allemaal op de foto gingen.
Deze fysieke en emotionele en spirituele reis was by far de meest inspirerende en confronterende die ik ooit beleefd heb. In een week tijd groeide we als groep enorm snel naar elkaar toe en ondanks de taalbarrière (Engels met handen en voeten) deelden we lief en leed. Er heerste gevoel van eenheid, saamhorigheid en dankbaarheid.
Dat de paarden hier dagelijks deel van uitmaakte maakte het natuurlijk alleen maar meer bijzonder. Hoe subtiel - of soms juist niet- ze iets kunnen communiceren in een therapie sessie en er voor je zijn op moment dat je je verloren en eenzaam voelt. Ze fungeerden als een soort tolk voor Sara, die vervolgens aan ons vertelde wat de paarden zien en voelen en waar het (vaak diepgewortelde) probleem zit.
"Ancestors" was net als tijdens mijn eerste bezoek een belangrijk thema, hoe belangrijk het is te weten waar je vandaan komt en hoe keuzes van jouw voorouders jouw bestaan mogelijk gemaakt hebben.
Veel te snel brak de laatste dag aan. Bovenop een enorme rots in de paddock tussen de paarden deden we onze laatste sessie Nature/Family Constellations, waarna we allemaal onze spullen gingen pakken. Voor mij was het een reis van maar 3,5 uur, voor de meeste deelnemers veel langer (helemaal terug naar Japan)! Nicio kwam in de kleding van zijn tribe de afscheidsceremonie houden, waarin we allemaal gezegend werden en -natuurlijk- na afloop allemaal op de foto gingen.
Deze fysieke en emotionele en spirituele reis was by far de meest inspirerende en confronterende die ik ooit beleefd heb. In een week tijd groeide we als groep enorm snel naar elkaar toe en ondanks de taalbarrière (Engels met handen en voeten) deelden we lief en leed. Er heerste gevoel van eenheid, saamhorigheid en dankbaarheid.
Dat de paarden hier dagelijks deel van uitmaakte maakte het natuurlijk alleen maar meer bijzonder. Hoe subtiel - of soms juist niet- ze iets kunnen communiceren in een therapie sessie en er voor je zijn op moment dat je je verloren en eenzaam voelt. Ze fungeerden als een soort tolk voor Sara, die vervolgens aan ons vertelde wat de paarden zien en voelen en waar het (vaak diepgewortelde) probleem zit.
"Ancestors" was net als tijdens mijn eerste bezoek een belangrijk thema, hoe belangrijk het is te weten waar je vandaan komt en hoe keuzes van jouw voorouders jouw bestaan mogelijk gemaakt hebben.
Dit alles heeft helemaal niets met paarden te maken, maar mede dankzij de transformaties die ik op deze plek heb mogen doorgaan ben ik verder het spirituele pad op gegaan, wat me uiteindelijk op het pad van zwaar getraumatiseerde paarden bracht. Allemaal kleine puzzelstukjes die uiteindelijk bijdragen aan het grotere geheel, aan onze eigen highest self.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Voor meer informatie over Sara en haar Silver Horse Retreat, kijk op: https://www.silverhorse.org/
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Voor meer informatie over Sara en haar Silver Horse Retreat, kijk op: https://www.silverhorse.org/
In Nederland een vrij onbekende term (gelukkig), maar in Amerika word ik er regelmatig mee geconfronteerd via getraumatiseerde paarden die via de opvang binnenkomen.
Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen.
In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's.
In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen.
Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen.
In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's.
In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen.
Tijdens een horse tripping rodeo worden paarden èèn voor èèn apart gezet in een soort kleine stal. Bij het startsein gaat deze open en wordt het paard eruit gejaagd, tot het in volle galop door de arena rent.
Aan weerszijden van de arena staan Charro's met touwen, die ze als lasso om (èèn van) de benen van het paard proberen te krijgen om ze vervolgens onderuit te trekken. Arabische paarden zijn populair vanwege hun extreme beweging en expressie, wat voor meer punten zorgt tijdens de "sport".
Waarschijnlijk is het overbodig erbij te vermelden, maar veel paarden overleven dit niet. De kans dat ze er zonder fysieke of mentale schade uitkomen is eigenlijk niet aanwezig. Gelukkig worden er ook veel paarden op tijd gered (soms via een kill-pen of veiling) en komen ze terecht bij een opvang waar ze indien nodig jaren de tijd krijgen om tot zichzelf te komen, voor ze aan hun rehabilitatie beginnen.
Freedom is zo'n paard, een jonge Arabische ruin die gebruikt is als tripping horse. Freedom heeft twee jaar moeten "decompressen" bij de opvang, verschillende (bekende) trainers hebben tevergeefs geprobeerd met hem te werken, maar hij had meer tijd nodig. Na twee jaar bijkomen is een andere trainer van de opvang met Freedom gaan werken en uiteindelijk kon hij zelfs gewassen en bekapt worden.
Toen ik Freedom leerde kennen in Maart 2020 stond hij alweer een jaar stil en had geen halster (meer) om. Hij had inmiddels een adopter (de vrouw die de paarden bekapt!) en zij wilde hem graag meenemen naar zijn nieuwe plek, zo'n halfuur vanaf de opvang.
Bekijk in de video hieronder hoe ik Freedom door middel van o.a. Air Petting kan benaderen en uiteindelijk halsteren en klaarmaken voor zijn verhuizing:
Hopelijk heeft dit verhaal iets meer inzicht gegeven in wat paarden door kunnen maken in hun leven. Ik vind het fantastisch om te werken bij een opvang waar dit soort paarden ook een kans krijgen en uiteindelijk net zo veel kans hebben op een nieuwe toekomst als de rest.
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
In Januari 2019 ontving ik een email van Stephanie, eigenaresse van Freedom Ranch Equestrian Connections in Pearblossom (ca. 40 minuten rijden vanaf Palmdale). Ze heeft een ranch waar ze paarden, geiten, schapen, varkens en honden op een zo natuurlijk mogelijke manier houdt en -in het geval van de honden- ook fokt (deze honden worden uiteindelijk therapie- of drug sniffing honden).
Al haar paarden (op dat moment vijf + een aantal mini's) zijn allemaal rescues, waaronder een drachtige Mustang. Ze is aangesloten bij een openbare school en zocht voor studenten een Natural Horsemanship & Riding instructrice, bij haar op de ranch en op een grotere locatie dichterbij Palmdale. Na mijn interview waren we beiden heel enthousiast en mocht ik nadat mijn achtergrondonderzoek compleet was, beginnen.
In Februari begon ik met meekijken met haar grondwerk en rijlessen en maakte ik kennis met mijn toekomstige studenten. Een van hen was een meisje met mentale en fysieke beperkingen, dat ondanks haar tegenslagen toch wilde leren paardrijden en op een dag (dat is inmiddels gelukt!) haar eigen paard zou willen. Een heel andere manier van lesgeven, waardoor ik mijn studie HBO Life Coach weer oppakte en kon afronden in de zomer van 2020. Ik wilde graag zo veel mogelijk tools ter beschikking hebben om ook dit soort ruiters te helpen.
Gemiddeld 5 keer per week gaf ik les, Stephanie was een aantal keren met mij en haar kinderen op buitenrit geweest zodat ik de omgeving leerde kennen en zelf ook op pad kon met studenten. Ik voelde me al snel helemaal thuis.
Al haar paarden (op dat moment vijf + een aantal mini's) zijn allemaal rescues, waaronder een drachtige Mustang. Ze is aangesloten bij een openbare school en zocht voor studenten een Natural Horsemanship & Riding instructrice, bij haar op de ranch en op een grotere locatie dichterbij Palmdale. Na mijn interview waren we beiden heel enthousiast en mocht ik nadat mijn achtergrondonderzoek compleet was, beginnen.
In Februari begon ik met meekijken met haar grondwerk en rijlessen en maakte ik kennis met mijn toekomstige studenten. Een van hen was een meisje met mentale en fysieke beperkingen, dat ondanks haar tegenslagen toch wilde leren paardrijden en op een dag (dat is inmiddels gelukt!) haar eigen paard zou willen. Een heel andere manier van lesgeven, waardoor ik mijn studie HBO Life Coach weer oppakte en kon afronden in de zomer van 2020. Ik wilde graag zo veel mogelijk tools ter beschikking hebben om ook dit soort ruiters te helpen.
Gemiddeld 5 keer per week gaf ik les, Stephanie was een aantal keren met mij en haar kinderen op buitenrit geweest zodat ik de omgeving leerde kennen en zelf ook op pad kon met studenten. Ik voelde me al snel helemaal thuis.
In de zomer van 2019 wilde het hele gezin graag op vakantie, iets wat eerder niet mogelijk was doordat het lastig is iemand te vinden die op zowel de ranch als alle dieren past. Toen mijn man en ik voorstelde om twee weken op te passen waren ze dolblij en al snel zaten we in the middle of nowhere omringd door allerlei soorten (wilde) dieren.
Elke ochtend werden we wakker onder toezicht van hetzelfde schaap, een groep geiten en alle paarden voor de glazen schuifdeuren van de slaapkamer; ONTBIJT!!
De ochtendronde deed ik samen met Duitse Herder Pistol, die trouw om mij heen cirkelde en alle dieren op afstand hield zodat ik rustig kon (bij)voeren. Millie het varken was mijn absolute favorite. Er stond destijds ook een pensionpaard op de ranch, die gekocht was door een echtpaar dat ook èèn van Stephanie's paarden had geadopteerd. Dit nieuwe paard was ongezien gekocht en had al een paar mensen gebeten (waaronder zijn nieuwe baasjes). Ik deed een IET sessie met hem en een aantal andere technieken, waardoor ik uiteindelijk dichtbij hem kon zijn en blijven, we elkaar aan konden raken en kriebelen zonder dat ik gebeten werd. Dit herstelde het geloof van de eigenaars in het paard ook een beetje, wat het meer dan waard maakt.
Met vijf grote paarden (Eden de Mustang viel af omdat ze hoogdrachtig was) op de ranch konden we elke dag de omgeving verkennen, gewapend met flessen water en pepperspray voor het geval de beer of puma -die in het gebied wonen- in de buurt waren.
Eden -hoogdrachtig dus- toonde halverwege de vakantie ineens tekenen dat haar veulen op komst was. We lieten haar met rust maar hielden haar van een afstand in de gaten. 's Middags (op het heetst van de dag) gingen we ca 40 minuten naar binnen om even af te koelen, en toen we terugkwamen (met visite) stond er ineens een hengstveulentje vanuit de round pen tussen de struiken door naar me te kijken!
Elke ochtend werden we wakker onder toezicht van hetzelfde schaap, een groep geiten en alle paarden voor de glazen schuifdeuren van de slaapkamer; ONTBIJT!!
De ochtendronde deed ik samen met Duitse Herder Pistol, die trouw om mij heen cirkelde en alle dieren op afstand hield zodat ik rustig kon (bij)voeren. Millie het varken was mijn absolute favorite. Er stond destijds ook een pensionpaard op de ranch, die gekocht was door een echtpaar dat ook èèn van Stephanie's paarden had geadopteerd. Dit nieuwe paard was ongezien gekocht en had al een paar mensen gebeten (waaronder zijn nieuwe baasjes). Ik deed een IET sessie met hem en een aantal andere technieken, waardoor ik uiteindelijk dichtbij hem kon zijn en blijven, we elkaar aan konden raken en kriebelen zonder dat ik gebeten werd. Dit herstelde het geloof van de eigenaars in het paard ook een beetje, wat het meer dan waard maakt.
Met vijf grote paarden (Eden de Mustang viel af omdat ze hoogdrachtig was) op de ranch konden we elke dag de omgeving verkennen, gewapend met flessen water en pepperspray voor het geval de beer of puma -die in het gebied wonen- in de buurt waren.
Eden -hoogdrachtig dus- toonde halverwege de vakantie ineens tekenen dat haar veulen op komst was. We lieten haar met rust maar hielden haar van een afstand in de gaten. 's Middags (op het heetst van de dag) gingen we ca 40 minuten naar binnen om even af te koelen, en toen we terugkwamen (met visite) stond er ineens een hengstveulentje vanuit de round pen tussen de struiken door naar me te kijken!
De dochter van Stephanie noemde hem Zoro, ze baalden uiteraard enorm dat ze er niet bij konden zijn maar ik deed mijn best om het imprinting (via de Dr. Miller techniek) goed te laten verlopen.
Na deze vakantie begon ik ook Stephanie's dochter les te geven op haar Arabische merrie, waarmee ze graag springwedstrijden wilde rijden en uiteindelijk een scholarship krijgen bij een Equestrian Academy in Los Angeles (die ze uiteindelijk met haar Mustang heeft gekregen!). Na slechts een paar lessen om een aantal problemen -zoals weigeren en tempocontrole verliezen- weg te nemen, kon ze uiteindelijk succesvol deelnemen aan de springwedstrijden voordat de merrie met pensioen ging bij een andere familie.
Maar niet voordat de twee (samen met haar moeder en een vriendin + èèn van hun andere paarden) op Horse Youth Camp gingen bij Alycia Burton! Ter voorbereiding op deze gave ervaring gaf ik Theona twee Freestyle Riding lessen, met haar mustang Eden is ze inmiddels aardig gevorderd in rijden met een neckrope.
Naast alles wat ze op de ranch al doet gebruikt de familie de dieren ook op filmsets. Stephanie heeft een achtergrond in films en Martial Arts (Stephanie Cheeva, films en games zoals Devil May Cry), haar man in fotografie (o.a. de Oscars) en samen zetten ze -meestal de paarden- in voor fotoshoots, filmopnames, videoclips en meer.
Een aantal keren ben ik meegegaan om te helpen als Animal Handler en maakte van dichtbij mee hoe zo'n dag en de voorbereidingen verlopen. In het laatste geval (Februari 2020) moest Mustang Eden last-minute, zo'n 6 dagen voor de opname van een videoclip, leren steigeren in haar eentje op een enorme, lege vlakte. Met Stephanie ging ik mee naar afgelegen plekken waar we Eden (en Zoro natuurlijk) mee konden nemen om los te leren lopen, staan en steigeren.
Alles verliep gelukkig goed, ondanks dat ze op het eind van de draaidag besloten de benen te nemen richting huis maar terugkeerden naar de set.
Na deze vakantie begon ik ook Stephanie's dochter les te geven op haar Arabische merrie, waarmee ze graag springwedstrijden wilde rijden en uiteindelijk een scholarship krijgen bij een Equestrian Academy in Los Angeles (die ze uiteindelijk met haar Mustang heeft gekregen!). Na slechts een paar lessen om een aantal problemen -zoals weigeren en tempocontrole verliezen- weg te nemen, kon ze uiteindelijk succesvol deelnemen aan de springwedstrijden voordat de merrie met pensioen ging bij een andere familie.
Maar niet voordat de twee (samen met haar moeder en een vriendin + èèn van hun andere paarden) op Horse Youth Camp gingen bij Alycia Burton! Ter voorbereiding op deze gave ervaring gaf ik Theona twee Freestyle Riding lessen, met haar mustang Eden is ze inmiddels aardig gevorderd in rijden met een neckrope.
Naast alles wat ze op de ranch al doet gebruikt de familie de dieren ook op filmsets. Stephanie heeft een achtergrond in films en Martial Arts (Stephanie Cheeva, films en games zoals Devil May Cry), haar man in fotografie (o.a. de Oscars) en samen zetten ze -meestal de paarden- in voor fotoshoots, filmopnames, videoclips en meer.
Een aantal keren ben ik meegegaan om te helpen als Animal Handler en maakte van dichtbij mee hoe zo'n dag en de voorbereidingen verlopen. In het laatste geval (Februari 2020) moest Mustang Eden last-minute, zo'n 6 dagen voor de opname van een videoclip, leren steigeren in haar eentje op een enorme, lege vlakte. Met Stephanie ging ik mee naar afgelegen plekken waar we Eden (en Zoro natuurlijk) mee konden nemen om los te leren lopen, staan en steigeren.
Alles verliep gelukkig goed, ondanks dat ze op het eind van de draaidag besloten de benen te nemen richting huis maar terugkeerden naar de set.
Bekijk hieronder de videoclip van Sharon Van Etten waar
Eden en Zoro in voorkomen:
Eden en Zoro in voorkomen:
Naast Animal Actors worden de dieren ook ingezet op feestjes en evenementen; petting zoo, pony rides and cart rides. Scholen gebruikten de locatie van Freedom Ranch graag voor hun schooluitjes, waar kinderen leren over het wol van het Merino schaap, Millie het varken leren kennen, leren over paarden trainen en kijken naar een demonstratie van mij en de eigenaar, met de paarden.
Stephanie en haar familie maken zich duidelijk hard voor het welzijn van dieren. Maar ze doneren ook veel van hun geld en tijd aan acties tegen Human Trafficking en Slavery. Zo gaat 20% van hun opbrengsten naar een organisatie die actief dit soort praktijken tegengaat.
De kennis over het houden van en werken met dieren deelt Freedom Ranch graag, met bijvoorbeeld leerlingen van scholen uit de buurt die langskomen voor een schoolreisje en leren over van alles, van Merino Wool tot kijken naar een demonstratie van Stephanie of mij met de paarden.
In totaal hebben we drie keer op deze mooie plek en dieren mogen passen; vakanties om nooit meer te vergeten. Tussen het lesgeven door werkte ik geregeld met de paarden, voornamelijk met Lucky -een Quarter Horse merrie die vermoedelijk mishandeld is en een aantal traumatische ervaringen heeft gehad in trailers, wat resulteerde in flinke verwondingen.
Het duurde drie middagen voordat Lucky kalm in de trailer stond. Ook met haar maakte ik dankbaar gebruik van een tincturen van De Groene Os, dit keer de Relax Compositum. Een aantal druppels over wat brokjes ca 15minuten voor de training zorgt ervoor dat Lucky's angsten sneller naar boven komen maar ook makkelijker te zijn af te vloeien met mijn begeleiding. Het geeft ze wat meer emotionele ademruimte.
Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor alles dat ik heb geleerd en beleefd bij Stephanie en haar familie. Een dankbare change of scene na zo veel leed te hebben gezien hier in Californië. Het voelt soms als een strijd die niet te winnen is, voor elk paard dat gered wordt vind je er vervolgens vaak twee in nog ergere staat. Op deze plek krijgen dieren een echte tweede kans, mogen ze indien nodig jaren bijkomen voordat er gewerkt wordt en het vinden van een geschikt nieuw thuis wordt heel serieus genomen.
Het was fijn en heel gaaf om te leren van weer iemand anders, om te zien hoe Stephanie haar heel eigen technieken heeft gevonden en toepast op paarden die zo veelzijdig kunnen worden ingezet. Engelengeduld heeft een heel nieuwe betekenis voor mij, sinds ik Stephanie ken. Maar het maakt het verschil tussen dag en nacht.
A massive THANK YOU to the McNeal family!!
Het was fijn en heel gaaf om te leren van weer iemand anders, om te zien hoe Stephanie haar heel eigen technieken heeft gevonden en toepast op paarden die zo veelzijdig kunnen worden ingezet. Engelengeduld heeft een heel nieuwe betekenis voor mij, sinds ik Stephanie ken. Maar het maakt het verschil tussen dag en nacht.
A massive THANK YOU to the McNeal family!!
Fotogalerij:
Begin 2017 vertrok ik naar Palmdale, Californië waar ik al snel werk vond bij een rescue vlakbij huis.
De eigenaars (een echtpaar met kinderen) waren zo'n 3 jaar geleden begonnen met het opvangen van paarden en werden al snel een officiële rescue waardoor het aantal paarden van 20 naar 40 groeide.
3 tot 4 keer per week werkte ik met de paarden en deed allerlei klusjes (van waters bijvullen tot stallen bouwen). Al snel kwam ik bijna elke dag en kregen zowel mijn man als ik ons eigen paard voor zolang we in Amerika waren. Cody (een Quarter Horse ruin) werd het paard van mijn man, die hij zelf onder begeleiding van een Parelli trainer en instructeur verder trainde tot hij uiteindelijk geadopteerd kon worden.
De eigenaars (een echtpaar met kinderen) waren zo'n 3 jaar geleden begonnen met het opvangen van paarden en werden al snel een officiële rescue waardoor het aantal paarden van 20 naar 40 groeide.
3 tot 4 keer per week werkte ik met de paarden en deed allerlei klusjes (van waters bijvullen tot stallen bouwen). Al snel kwam ik bijna elke dag en kregen zowel mijn man als ik ons eigen paard voor zolang we in Amerika waren. Cody (een Quarter Horse ruin) werd het paard van mijn man, die hij zelf onder begeleiding van een Parelli trainer en instructeur verder trainde tot hij uiteindelijk geadopteerd kon worden.
JP werd mijn paard, een Paint × Arab(?) kruising merrie die al vanaf het begin op de rescue stond maar "not rideable" was. Fysiek was ze in orde, maar onder het zadel bleef ze schrikken, sprongen maken en gillen. In de bak was het minder, maar ook dan ging ze uiteindelijk gillend en springend de bak door.
Hoe vaak ik wel niet met een huilend hart in haar stal heb gezeten omdat ik niet meer wist wat te doen.
Dit was de periode waarin ik Parelli achter me begon te laten (ik volgde nog wel lessen wanneer het kon) en me meer ging verdiepen in het "waarom", de emoties en psyche van het paard. Ik behaalde mijn Integrated Energy Therapy certificaten en begon ook JP te behandelen. Langzaam maar zeker zag ik haar steeds meer veranderen, ook naar andere paarden toe was ze minder "intens". Ze was kalm.
In totaal duurde het twee jaar voordat we (ook zonder hoofdstel) in harmonie konden rijden, zelfs buiten èn zonder bit.
Helaas voelde ik me niet helemaal op mijn gemak op deze plek en ben ik na lang piekeren toch vertrokken en heb ik eind 2019 afscheid moeten nemen van deze fantastische merrie, die mij de realiteit en kracht van personal development liet zien. Ik trok me haar rariteiten nooit persoonlijk aan, maar werkte aan mijn eigen strengths en weaknesses, net zo lang tot ik in haar ogen waardig was om de leiding over te nemen. Ontzettend humbling.
" Follow the Horse, not the Method"
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl
Author
Zoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist
Archives
November 2022
October 2022
August 2022
June 2022
May 2022
Categories
All
Abuse
Adaptogeen
Arabier
Bitloos
Buck Brannaman
Case
De Groene Os
E+
Energy Healing
Energy Therapy
English
ESDR
Fysieke Problemen
Gangenpaarden
Gedrag
Gedragsproblemen
How To
Insights
Kruiden
Metaphysics
NATO
Natural Horsemanship
Partnerschap
Psychology
Ras
Rehabliteren
Retreat
Ruiters
Shamanism
Story
Training
Update
Usa
Vermenselijken
Video
Wetenschap
Wilde Paarden
Zintuigen
RSS Feed
