Doma India Scarpati Clinic
"De paardenfluisteraars uit Argentinië"
🇳🇱In Nederland zijn er eigenlijk alleen maar negatieve benamingen te vinden over de Scarpati familie. Geboren en getogen in Argentinië, werken vader en zoon in hun familiebedrijf aan wilde/getraumatiseerde paarden een nieuw, paardwaardig leven bieden.
"Mishandeling", "onvriendelijk", "dwangmethoden", "tappen", "sedatie" dit zijn de termen die je ongetwijfeld tegenkomt als je (op Social Media) zoekt naar meer informatie.❓Maar waarom is dat eigenlijk?
Ik ben van altijd mening dat het makkelijk oordelen is, vanachter een beeldscherm... Toen bekend werd dat Oscar en Cristobal hier vlakbij een clinic kwamen geven, besloot ik daarom direct om tickets te boeken om hun trainingsmethoden met eigen ogen te kunnen aanschouwen en zo zelf te oordelen over of dit nu wel of niet paardvriendelijk is.
Op 22 juni 2019 was het dan zover!
Na een dag te hebben gespendeerd tussen vader en zoon en hun manier van werken met eigen ogen te hebben kunnen zien, is dit mijn ervaring:
De clinic was ontzettend laagdrempelig en gezellig georganiseerd. Overal zitplekjes, tentjes, ook de lunch en veel drinken werd allemaal verzorgd (voor zowel mens als dier) 🥤🥕
Op het erf (ENORM) liep een van de paarden van de opvang lekker los, tussen de stoeltjes en auto's door, knagend aan wat gras en hooi en worteltjes. Nadat we een plekje bij de round-pen hadden gevonden en onze strandstoeltjes hadden uitgeklapt, schoof een oudere, vriendelijke man snel opzij 'zodat hij ons zicht niet blokkeerde'. Hij bood ons zelfs zijn plek aan, toen hij aan een tafel iets verderop ging zitten. Wat aardig!
In de round-pen zelf was Cristobal Scarpati zich aan het richten op een vijfjarige Mustang merrie, afkomstig uit het Devil's Garden gebied en nog maar twee maanden gewend om mensen om haar heen te hebben.
Cristobal kreeg de merrie al vrij snel relaxed genoeg om haar een touwhalster om te doen met daaraan een lange leadrope geknoopt (dus zonder clip). Met gebruik van alleen deze tools, lichaamstaal en body language, spreekt hij als het ware de taal van het paard. De merrie gaat op zijn "commando" vooruit, achteruit, opzij en sneller of langzamer. Al snel begrijpt het paard wat de bedoeling is en komt steeds zelfverzekerder en nieuwsgieriger op hem af. Dit wordt beloond met een korte kriebel, daarna doen ze weer wat leuks en actiefs! Samen rennen of wandelen ze door de round pen, de merrie volgt hem uiteindelijk ook zonder halster. Tussendoor maakt Cristobal wat onverwachte bewegingen en geluiden, waar de merrie uiteindelijk ook alleen nog maar heel nieuwsgierig op reageert. Uiteindelijk zijn wapperende armen, op en neer springen en zelfs een been over haar rug zwaaien al niet eng meer.
Cristobal besluit dat de merrie klaar is voor de volgende stap.
De nek naar links en rechts bewegen (flexen) heeft hij intussen een aantal keren gedaan bij de merrie, zodat hij nu simpel haar hoofd naar binnen kan vragen en op haar rug kan springen. Hij gaat nog niet zitten maar blijft op haar rug liggen en maakt rustige maar krachtige bewegingen om haar gerust te stellen. Een kriebel door haar manenkam, een klopje op haar borst of aai over haar buik/rug en goed door ademen(!!!) stelde deze merrie enorm gerust.
Na dit proces een aantal keren herhaald te hebben met als afleiding "even wat spelen tussendoor" zadelde Cristobal de merrie en stapte op. Hij zorgde ervoor dat hij te allen tijde de merrie kon begeleiden en ondersteunen. Éen van de reclameborden die aan de round-pen bevestigd zaten zorgde even voor wat spanning dankzij harde windstoten, maar Cristobal stuurde de merrie er ruim omheen en hielp haar stapje voor stapje over haar angsten heen. Prachtig om te zien!
Zodra Cristobal doorkreeg dat het reclamebord in dit geval voor wat spanning zorgde, vroeg hij het publiek dan ook om niet te klappen en geen onnodig harde geluiden te maken. Ademloos keken we toe hoe hij vriendelijk, maar dringend de merrie vroeg toch het object te passeren en uiteindelijk aan te raken. Hier werd duidelijk hoe fundamenteel die eerste stappen waren, het constant herhalen van de allereerste en kleinste stapjes en het uiteindelijk één geheel zien worden.
De merrie bleef uiteraard bij meer dingen even twijfelen, maar het was duidelijk te zien dat ze bijna direct besloot haar vertrouwen bij Cristobal neer te leggen.
Op het erf (ENORM) liep een van de paarden van de opvang lekker los, tussen de stoeltjes en auto's door, knagend aan wat gras en hooi en worteltjes. Nadat we een plekje bij de round-pen hadden gevonden en onze strandstoeltjes hadden uitgeklapt, schoof een oudere, vriendelijke man snel opzij 'zodat hij ons zicht niet blokkeerde'. Hij bood ons zelfs zijn plek aan, toen hij aan een tafel iets verderop ging zitten. Wat aardig!
In de round-pen zelf was Cristobal Scarpati zich aan het richten op een vijfjarige Mustang merrie, afkomstig uit het Devil's Garden gebied en nog maar twee maanden gewend om mensen om haar heen te hebben.
Cristobal kreeg de merrie al vrij snel relaxed genoeg om haar een touwhalster om te doen met daaraan een lange leadrope geknoopt (dus zonder clip). Met gebruik van alleen deze tools, lichaamstaal en body language, spreekt hij als het ware de taal van het paard. De merrie gaat op zijn "commando" vooruit, achteruit, opzij en sneller of langzamer. Al snel begrijpt het paard wat de bedoeling is en komt steeds zelfverzekerder en nieuwsgieriger op hem af. Dit wordt beloond met een korte kriebel, daarna doen ze weer wat leuks en actiefs! Samen rennen of wandelen ze door de round pen, de merrie volgt hem uiteindelijk ook zonder halster. Tussendoor maakt Cristobal wat onverwachte bewegingen en geluiden, waar de merrie uiteindelijk ook alleen nog maar heel nieuwsgierig op reageert. Uiteindelijk zijn wapperende armen, op en neer springen en zelfs een been over haar rug zwaaien al niet eng meer.
Cristobal besluit dat de merrie klaar is voor de volgende stap.
De nek naar links en rechts bewegen (flexen) heeft hij intussen een aantal keren gedaan bij de merrie, zodat hij nu simpel haar hoofd naar binnen kan vragen en op haar rug kan springen. Hij gaat nog niet zitten maar blijft op haar rug liggen en maakt rustige maar krachtige bewegingen om haar gerust te stellen. Een kriebel door haar manenkam, een klopje op haar borst of aai over haar buik/rug en goed door ademen(!!!) stelde deze merrie enorm gerust.
Na dit proces een aantal keren herhaald te hebben met als afleiding "even wat spelen tussendoor" zadelde Cristobal de merrie en stapte op. Hij zorgde ervoor dat hij te allen tijde de merrie kon begeleiden en ondersteunen. Éen van de reclameborden die aan de round-pen bevestigd zaten zorgde even voor wat spanning dankzij harde windstoten, maar Cristobal stuurde de merrie er ruim omheen en hielp haar stapje voor stapje over haar angsten heen. Prachtig om te zien!
Zodra Cristobal doorkreeg dat het reclamebord in dit geval voor wat spanning zorgde, vroeg hij het publiek dan ook om niet te klappen en geen onnodig harde geluiden te maken. Ademloos keken we toe hoe hij vriendelijk, maar dringend de merrie vroeg toch het object te passeren en uiteindelijk aan te raken. Hier werd duidelijk hoe fundamenteel die eerste stappen waren, het constant herhalen van de allereerste en kleinste stapjes en het uiteindelijk één geheel zien worden.
De merrie bleef uiteraard bij meer dingen even twijfelen, maar het was duidelijk te zien dat ze bijna direct besloot haar vertrouwen bij Cristobal neer te leggen.
Toen was het de beurt aan Oscar, de vader van Cristobal. Dat bleek de aardige, oudere man van eerder te zijn!
Net als zijn zoon, geheel gekleed in traditionele kleding én zoals verwacht: ZONDER schoenen! 😱De "aah's" en "ooh's" gingen van zowel bewondering als spanning door het publiek heen.
Net als zijn zoon, geheel gekleed in traditionele kleding én zoals verwacht: ZONDER schoenen! 😱De "aah's" en "ooh's" gingen van zowel bewondering als spanning door het publiek heen.
Oscar ging aan het werk met een pas geruinde Arabier. Opgevangen door een van de deelnemers uit het publiek en opgegeven voor deze clinic, hij heeft namelijk opgesloten in een stal gestaan van zijn 2e tot 4e levensjaar.... 💔
Tot voor kort dus een jonge hengst, zonder sociale vaardigheden die nog maar weinig mensen van dichtbij had gezien. De weinige "exposure" die het paard met mensen heeft gehad, was allesbehalve positief. Oscar liet de ruin los en vertelde dat hij het prettig vindt om zeker dit soort paarden even de benen te laten strekken. Hij vindt het belangrijk dat ze de omgeving kunnen verkennen en zintuiglijk alles in zich op kunnen nemen. Klinkt logisch.
Dit paard in het bijzonder kon wel uren door de round-pen rennen, dus Oscar besloot de ruin spontaan te vragen spelenderwijs een gesprek te voeren. Hij bepaalt waar het paard naartoe gaat, hoe hard hij gaat, etc. De ruin vloog van vreugde door de round-pen, met uitgestrekte passen en zijn staart en hoofd trots in de lucht. Dit is leuk! Kijk mij eens!
In eerdere interviews gaf Oscar aan dat hij "door zichzelf als een paard te gedragen/zelf een paard te worden" in staat is jonge/wilde paarden te "temmen" (bij gebrek aan een betere benaming). Hij speelt met ze, gebruikt zelfs zijn voeten en benen en handen. Ook bij deze ruin gedroeg Oscar zich op dezelfde manier. Hij raakte met zijn benen de voorbenen van de ruin aan, kriebelde met zijn vingers door zijn manen. Dit maakte het gesprek helemaal af, super gaaf want dit is met het oog te zien (in tegenstelling tot de energie die óók haar werk doet!).
🍃Al snel was ook bij dit duo te zien dat angst en wantrouwen haast als sneeuw voor de zon verdween en plaatsmaakte voor respect en vertrouwen. Kleine stapjes, maar toch.
Tot voor kort dus een jonge hengst, zonder sociale vaardigheden die nog maar weinig mensen van dichtbij had gezien. De weinige "exposure" die het paard met mensen heeft gehad, was allesbehalve positief. Oscar liet de ruin los en vertelde dat hij het prettig vindt om zeker dit soort paarden even de benen te laten strekken. Hij vindt het belangrijk dat ze de omgeving kunnen verkennen en zintuiglijk alles in zich op kunnen nemen. Klinkt logisch.
Dit paard in het bijzonder kon wel uren door de round-pen rennen, dus Oscar besloot de ruin spontaan te vragen spelenderwijs een gesprek te voeren. Hij bepaalt waar het paard naartoe gaat, hoe hard hij gaat, etc. De ruin vloog van vreugde door de round-pen, met uitgestrekte passen en zijn staart en hoofd trots in de lucht. Dit is leuk! Kijk mij eens!
In eerdere interviews gaf Oscar aan dat hij "door zichzelf als een paard te gedragen/zelf een paard te worden" in staat is jonge/wilde paarden te "temmen" (bij gebrek aan een betere benaming). Hij speelt met ze, gebruikt zelfs zijn voeten en benen en handen. Ook bij deze ruin gedroeg Oscar zich op dezelfde manier. Hij raakte met zijn benen de voorbenen van de ruin aan, kriebelde met zijn vingers door zijn manen. Dit maakte het gesprek helemaal af, super gaaf want dit is met het oog te zien (in tegenstelling tot de energie die óók haar werk doet!).
🍃Al snel was ook bij dit duo te zien dat angst en wantrouwen haast als sneeuw voor de zon verdween en plaatsmaakte voor respect en vertrouwen. Kleine stapjes, maar toch.
Korte filmpjes maken was toegestaan. Bekijk hieronder hoe Oscar langzaam het vertrouwen heeft weten te winnen van de ruin, die accepteert dat hij overal - ook op zijn gezicht - wordt aangeraakt.
Cristobal nam het vervolgens over - ergens kan ik begrijpen dat je na een bepaalde leeftijd niet meer begint aan paarden inrijden - en herhaalde dezelfde oefeningen die zijn vader Oscar zojuist met het paard had gedaan.
Gaaf om te zien was hoe de extroverte ruin hem direct accepteerde, ook zij dansten samen door de round-pen voordat er aan het 'echte' werk begonnen werd. Dat bestond uit de ruin zadelen met een Argentijns zadel. Alles in stapjes, eerst kijken, ruiken, een beetje onderzoeken. Cristobal vertelde ondertussen hardop dat hij de ruin hier alle tijd voor geeft, het was geen EIS maar een UITNODIGING.
Na de nodige bewegingen en geluiden met alle onderdelen van het zadel te hebben gemaakt, legde Cristobal zonder ook maar enig protest van het paard het zadel op.
Gaaf om te zien was hoe de extroverte ruin hem direct accepteerde, ook zij dansten samen door de round-pen voordat er aan het 'echte' werk begonnen werd. Dat bestond uit de ruin zadelen met een Argentijns zadel. Alles in stapjes, eerst kijken, ruiken, een beetje onderzoeken. Cristobal vertelde ondertussen hardop dat hij de ruin hier alle tijd voor geeft, het was geen EIS maar een UITNODIGING.
Na de nodige bewegingen en geluiden met alle onderdelen van het zadel te hebben gemaakt, legde Cristobal zonder ook maar enig protest van het paard het zadel op.
Ondertussen vertelde Oscar wat Cristobal precies aan het doen is, met de Arabische ruin:
Het doel is niet het paard uit te lokken, of om een bepaalde reactie te triggeren. Het doel is communiceren met het dier, net zo lang tot het vertrouwen in je heeft om te laten zien wie het daadwerkelijk is. Kwetsbaarheid laat een prooidier/kuddedier zoals een paard niet snel zien. In het wild is het al snel een teken van zwakte, niet alleen van het individu, maar van de hele kudde.
Door middel van lichaamstaal en energie, nodig je het paard uit mee te doen en hem te laten zien wie hij is, wat hem dwarszit en hoe wij hem dus kunnen helpen:
Het doel is niet het paard uit te lokken, of om een bepaalde reactie te triggeren. Het doel is communiceren met het dier, net zo lang tot het vertrouwen in je heeft om te laten zien wie het daadwerkelijk is. Kwetsbaarheid laat een prooidier/kuddedier zoals een paard niet snel zien. In het wild is het al snel een teken van zwakte, niet alleen van het individu, maar van de hele kudde.
Door middel van lichaamstaal en energie, nodig je het paard uit mee te doen en hem te laten zien wie hij is, wat hem dwarszit en hoe wij hem dus kunnen helpen:
Jammer genoeg heb ik geen video's van de ruin onder het zadel, wel foto's - gemaakt door Dave Mills- die denk ik ook wel voor zich spreken:
Met 'slechts' een touwhalster en in zijn prachtig uitziende Argentijnse zadel stapte Cristobal en de ruin rond. Net als de merrie was de ruin wat voorzichtiger in de buurt van de reclameborden en kleurige parasols ☂️
Dezelfde blik van vertrouwen, die ik eerder in de Mustang merrie zag, was ook duidelijk aanwezig in de ogen van dit paard. Bij elk moment van twijfel, angst of onzekerheid, was enkel een lichte aanwijzing (met stem of een zithulp) nodig om dat lichtje in hun ogen weer "aan" te krijgen ✨
Een licht in hun ogen dat trots liet zien, de dapperheid van de ruin extra benadrukte en vooral openheid en "one-ness". Het paar ging rond alsof het één mind deelde, één gedachte. Cristobal legt zijn complete hart en vertrouwen in alles wat hij met een paard doet. Dit alles onder leiding van vader Oscar, die - zo lijkt het soms - mogelijk nog dichter bij de natuur van het paard staat dan wij voor mogelijk houden.
Er iets werkelijk iets bijzonders aan wat ze zeggen, welke spullen ze gebruiken of welke benaming ze het geven. Het komt allemaal op hetzelfde neer: Vertrouwen, Respect en Liefde. DE drie dingen die je niet kunt afdwingen, ook niet in paarden. Ook niet met methoden als "tapping", dat schijnbaar uitgaat van dwang.
Ik raad iedereen om - indien mogelijk, uiteraard - in ieder geval te proberen ooit een clinic bij te wonen van Oscar en Cristobal Scarpati. Dingen als het lichtje zien en aan zien gaan in de ogen van de paarden waar zij mee werken - en dus afwezig zijn bij vormen van dwangmethoden - is zo magisch, in mijn eigen werk ben ik er nu ook veel vaker naar op zoek!
En als ik dat vonkje weer zie in een paard, een helder licht dat na jaren van duisternis eindelijk weer het leven vindt, is dat gevoel van eenheid er ook weer. We are all one ❤️✨🐎
Dezelfde blik van vertrouwen, die ik eerder in de Mustang merrie zag, was ook duidelijk aanwezig in de ogen van dit paard. Bij elk moment van twijfel, angst of onzekerheid, was enkel een lichte aanwijzing (met stem of een zithulp) nodig om dat lichtje in hun ogen weer "aan" te krijgen ✨
Een licht in hun ogen dat trots liet zien, de dapperheid van de ruin extra benadrukte en vooral openheid en "one-ness". Het paar ging rond alsof het één mind deelde, één gedachte. Cristobal legt zijn complete hart en vertrouwen in alles wat hij met een paard doet. Dit alles onder leiding van vader Oscar, die - zo lijkt het soms - mogelijk nog dichter bij de natuur van het paard staat dan wij voor mogelijk houden.
Er iets werkelijk iets bijzonders aan wat ze zeggen, welke spullen ze gebruiken of welke benaming ze het geven. Het komt allemaal op hetzelfde neer: Vertrouwen, Respect en Liefde. DE drie dingen die je niet kunt afdwingen, ook niet in paarden. Ook niet met methoden als "tapping", dat schijnbaar uitgaat van dwang.
Ik raad iedereen om - indien mogelijk, uiteraard - in ieder geval te proberen ooit een clinic bij te wonen van Oscar en Cristobal Scarpati. Dingen als het lichtje zien en aan zien gaan in de ogen van de paarden waar zij mee werken - en dus afwezig zijn bij vormen van dwangmethoden - is zo magisch, in mijn eigen werk ben ik er nu ook veel vaker naar op zoek!
En als ik dat vonkje weer zie in een paard, een helder licht dat na jaren van duisternis eindelijk weer het leven vindt, is dat gevoel van eenheid er ook weer. We are all one ❤️✨🐎
Foto's: Dave Mills https://www.davemillsphoto.com
Paarden & Locatie: The Wild Hope, Tehachapi www.thewildhope.com
|
💙 Liefs, Zoë |
|
|
|
