[How To] Freestyle Rijden #2
Wat achtergrondinformatie over JP en mij
Toen ik emigreerde naar Amerika kriebelde het al direct om ook hier paarden op een neckrope te kunnen rijden. Drie maanden na mijn vertrek verloor ik helaas mijn eigen paard, die in Nederland een heftige koliekaanval en darmverdraaiing niet heeft overleefd.
Ik realiseerde me toen niet hoe moeilijk het was om weer open te staan voor een ander paard.
2015, Nederland
Niet alleen het verlies van mijn paard, ook andere factoren maakten het een stuk moeilijk om mijn 'Freestyle Rijden in Amerika' droom waar te maken.
Ik werk met veel verschillende paarden, wat het een uitdaging maakt om nog tijd en energie te vinden om je eigen "ding" te oefenen. Gelukkig kreeg ik van de eigenaars van de rescue de mogelijkheid om zelf een paard uit te kiezen en die als eigen te beschouwen, zo lang ik hier nog ben.
Een verbintenis voelen met een paard is best eng, als je je bedenkt dat er een dag komt (inmiddels nog minder dan 150 dagen) waarop je afscheid moet nemen. Een beetje hetzelfde als de foster honden waar ik me toch iedere keer weer aan hecht en een traan moet laten als ze weer weg gaan.
Doordat mijn eigen paard (in Nederland) een maand nadat ik bij de rescue begon overleed, voelde ik me ongemakkelijk en zelfs misselijk worden bij de gedachte aan een nieuw, ander paard.
Zoals altijd was het Universum me een paar stappen voor en op een dag - toen we spontaan besloten een buitenrit te maken - stelde de eigenaar van de rescue mij voor aan JP, waar ik op naar buiten zou gaan.
*De dingen die ik op dat moment wist over JP*
- JP (Jaguar Paw)
- Een merrie, vos
- Een van de eerste paarden op de rescue
- Ontzettend mooi en "anders"
- Niet geschikt voor adoptie, ze is een beetje 'crazy'
- Niemand rijd haar omdat het simpelweg niet te doen is (fysiek is ze gezond)
- JP (Jaguar Paw)
- Een merrie, vos
- Een van de eerste paarden op de rescue
- Ontzettend mooi en "anders"
- Niet geschikt voor adoptie, ze is een beetje 'crazy'
- Niemand rijd haar omdat het simpelweg niet te doen is (fysiek is ze gezond)
Ik vertrouw de eigenaar van de rescue volledig, als hij zegt dat een paard veilig is dan geloof ik hem. Maar ik kan me herinneren dat ik hem een beetje zachtjes vroeg "dus... het is veilig op HAAR?" Hij verzekerde me van het feit dat ze buiten in ieder geval makkelijker is en er niet vandoor gaat. Zowel JP als ik weten hoe de One Rein Stop werkt en aangezien ik redelijk okè ben met Test Dummy spelen, zadelde ik op en vertrokken we.
Het was 45 minuten vol Hel en Terror. Ieder geluidje of beweging in de verte triggerde iets in haar. Ze sprong met vier benen op en neer, danste op haar plaats, hinnikend en gillend. Zonder de One Rein Stop was het ongetwijfeld een bloedbad geworden, lang leve de noodrem!.
Maar na die 45 minuten was ik Helemaal Verliefd.
Het was 45 minuten vol Hel en Terror. Ieder geluidje of beweging in de verte triggerde iets in haar. Ze sprong met vier benen op en neer, danste op haar plaats, hinnikend en gillend. Zonder de One Rein Stop was het ongetwijfeld een bloedbad geworden, lang leve de noodrem!.
Maar na die 45 minuten was ik Helemaal Verliefd.
Het feit dat we heelhuids thuiskwamen en dat ik me geen moment bang voelde tijdens onze rit, bracht me op het idee dat we wellicht samen ergens zouden kunnen komen.
Samen met de eigenaar gingen we op zoek naar een zadel en ik nam haar mee naar onze maandelijkse Parelli lessen, in Tehachapi. Een van de eerste dingen die ze heeft moeten leren, is geduld. Haar vorige eigenaar(s) hebben haar (waarschijnlijk) met veel dingen weg laten komen en haar ook overgestimuleerd. Tijdens onze eerste les kregen we allemaal de eerste scéne te zien van JP; de Woeste, Rode Merrie. Tijdens onze les in de grote rijbak triggerde iets haar gevoel van ongeduld/ongemak/paniek, ze werd steeds kwader wanneer ze haar zin niet kreeg.
Het gevolg: een verwoeste bovenste plank van de rijbak die JP met haar voorbenen doormidden kreeg en mijn instructeur die van veraf riep: 'Wat is er in Hemelsnaam met mijn plank gebeurd?!' (te horen aan het einde van onderstaande video)
Oeps.
*Dit is een paar seconden na haar 'uitbarsting' gefilmd
In de maanden die volgen maakten we nog veel meer "woede-uitbarstingen" mee, maar uiteindelijk stopte ze stressen en uitwegen zoeken en tolereerde mij als ruiter. Natuurlijk is 'tolereren' alleen lang niet voldoende, ik wilde dat ze me volledig accepteerde. We gingen terug naar grondwerk in vrijheid en bereikte in vrij korte tijd een hoog niveau. Zolang ik niet probeerde op haar te rijden werd onze band steeds sterker en voelde ik dat we ergens naartoe aan het werken waren. Tijd om het weer verder uit te bouwen!
Haar lichaam veranderde constant door al het harde werken, dus wisselde we een aantal keren van zadel, tot ik uiteindelijk uitkwam op niets. Er zijn genoeg bareback pads op stal, maar JP + ik op een bareback pad = waarschijnlijk vliegles. Dus gingen we terug naar werken in vrijheid, grondwerk en buiten wandelen.
Nadat ik zelf door een periode van veel stress was gegaan en eindelijk kon accepteren dat mijn paard ECHT overleden was, had ik wat tijd nodig voor mezelf. Na een paar maanden kwam ik terug en JP was niet blij. Ze deed alsof ze me niet kende; typische signalen als niet meer op me af lopen, haar hoofd aanraken was not done en ze keek niet blij. Ik heb de eerste dag alleen in haar stal gezeten, haar stal uitgemest en haar wat sprietjes gras gevoerd.
Uiteindelijk was alles weer bij het oude en konden we aan het werk. De enige focus die ik op dat moment had, het enige dat me een beetje staande hield, was RELAX. We wandelden samen door de bak, ademden samen, dagdroomden samen. Ik kriebelde haar overal en keek toe hoe haar ogen steeds zwaarder en zo zacht werden dat ze bijna sliep.
Op dat moment stopte ik, liepen we terug naar haar stal en zeiden we gedag. Weer een paar weken later was ons grondwerk niveau weer helemaal terug. We werkten zelfs samen bij het trainen van paarden die emotioneel helemaal vast zaten, JP leek wel een soort tolk en kreeg het andere paard snel kalm, ontspannen en emotioneel stabiel genoeg zodat ik mijn werk kon doen.
Ook mijn IET opleiding droeg veel bij aan JP's nieuwe gemoedstoestand; ik koos haar als paard om mee te oefenen en ze liet bij de eerste sessie al enorm veel los in de vorm van plassen, gapen en wegrollen met haar ogen.
Je zou kunnen zeggen dat dit gewoon Complete Onzin is, dit soort dingen zijn (nog) niet wetenschappelijk bewezen en zelfs de bestaande theorieën/speculaties zijn bij weinig mensen populair. Voor mijn gevoel, zit de waarheid altijd in het paard. Slechts twee maanden nadat ik weer met JP begon te rijden, gaan we nu zo door de bak:
Haar lichaam veranderde constant door al het harde werken, dus wisselde we een aantal keren van zadel, tot ik uiteindelijk uitkwam op niets. Er zijn genoeg bareback pads op stal, maar JP + ik op een bareback pad = waarschijnlijk vliegles. Dus gingen we terug naar werken in vrijheid, grondwerk en buiten wandelen.
Nadat ik zelf door een periode van veel stress was gegaan en eindelijk kon accepteren dat mijn paard ECHT overleden was, had ik wat tijd nodig voor mezelf. Na een paar maanden kwam ik terug en JP was niet blij. Ze deed alsof ze me niet kende; typische signalen als niet meer op me af lopen, haar hoofd aanraken was not done en ze keek niet blij. Ik heb de eerste dag alleen in haar stal gezeten, haar stal uitgemest en haar wat sprietjes gras gevoerd.
Uiteindelijk was alles weer bij het oude en konden we aan het werk. De enige focus die ik op dat moment had, het enige dat me een beetje staande hield, was RELAX. We wandelden samen door de bak, ademden samen, dagdroomden samen. Ik kriebelde haar overal en keek toe hoe haar ogen steeds zwaarder en zo zacht werden dat ze bijna sliep.
Op dat moment stopte ik, liepen we terug naar haar stal en zeiden we gedag. Weer een paar weken later was ons grondwerk niveau weer helemaal terug. We werkten zelfs samen bij het trainen van paarden die emotioneel helemaal vast zaten, JP leek wel een soort tolk en kreeg het andere paard snel kalm, ontspannen en emotioneel stabiel genoeg zodat ik mijn werk kon doen.
Ook mijn IET opleiding droeg veel bij aan JP's nieuwe gemoedstoestand; ik koos haar als paard om mee te oefenen en ze liet bij de eerste sessie al enorm veel los in de vorm van plassen, gapen en wegrollen met haar ogen.
Je zou kunnen zeggen dat dit gewoon Complete Onzin is, dit soort dingen zijn (nog) niet wetenschappelijk bewezen en zelfs de bestaande theorieën/speculaties zijn bij weinig mensen populair. Voor mijn gevoel, zit de waarheid altijd in het paard. Slechts twee maanden nadat ik weer met JP begon te rijden, gaan we nu zo door de bak:
Dankjewel voor het lezen van het tweede deel van onze reis naar - hopelijk - nog meer, prachtige Freestyle avonturen!
Liefs, Zoë & JP
Liefs, Zoë & JP
