[How To] Freestyle Rijden #5: Woorden ter inspiratie
Toen ik twee maanden geleden besloot om mijn progressie met JP vast te leggen en dit met jullie te delen, had ik nooit durven dromen dat we (en vooral JP zelf) zo ver gekomen zijn.
In Nederland heb ik spelenderwijs twee paarden kunnen trainen en rijden op enkel een neckrope. Aangekomen in Amerika kriebelde het meteen om dit ook hier uit te proberen, om mijn theorieën en overtuigingen te testen. Ik was ervan overtuigd dat ieder paard op deze manier gereden kan worden en hier ook profijt van heeft. Ongetrainde paarden, getraumatiseerde paarden, jonge paarden.
Ze het gevoel van vrijheid terug kunnen geven - hoe klein ook - is van groot belang voor het paard, in het gedomesticeerde leven waarin ze de mens vaak moeten dienen.
In Nederland heb ik spelenderwijs twee paarden kunnen trainen en rijden op enkel een neckrope. Aangekomen in Amerika kriebelde het meteen om dit ook hier uit te proberen, om mijn theorieën en overtuigingen te testen. Ik was ervan overtuigd dat ieder paard op deze manier gereden kan worden en hier ook profijt van heeft. Ongetrainde paarden, getraumatiseerde paarden, jonge paarden.
Ze het gevoel van vrijheid terug kunnen geven - hoe klein ook - is van groot belang voor het paard, in het gedomesticeerde leven waarin ze de mens vaak moeten dienen.
Vorige week bezocht ik een show van Alycia Burton, bekend door haar "stunts" met haar paard Goldrush; samen springen ze met alleen een neckrope over hindernissen, zelfs auto's!
Haar een keer in Real Life zien stond stiekem al jaren op mijn Paarden Bucket List. Ze is niet alleen succesvol in het rehabiliteren van getraumatiseerde paarden, ze is ook Motivational Speaker en organiseert Youth Camps. Een soort ponykamp voor jonge ruiters, waarin ze leren meer zelfvertrouwen te creëren en er aandacht is voor pesten en mentale gezondheid.
Het laatste halfuur van de avond bestond uit een speech, gericht aan voornamelijk de jongere toeschouwers maar ook ik heb ademloos zitten luisteren naar haar verhaal. Hoe moeilijk het is om op te groeien en weinig te hebben, terwijl je wel veel zou willen... Hoe makkelijk het is om verleid te worden en jezelf en je motivatie te verliezen in de wereld van Social Media, waarin het lijkt alsof iedereen haar dromen waarmaakt behalve jij.
Ik heb regelmatig persoonlijk meegemaakt hoe harteloos mensen in de paardenwereld kunnen zijn. Hoe ze alles dat je doet kunnen laten klinken alsof het niets is, alsof je niet goed genoeg bent.
Je buitengesloten voelen is een naar gevoel, instinctief horen hier allerlei gevoelens van ongemak bij, want ook de mens is een kuddedier en buitensluiting betekent een kleinere kans op overleving. Dit overlevingsinstinct is dus nog altijd levendig aanwezig bij niet alleen onze dieren, maar ook bij ons.
Extreme pogingen doen om "erbij te horen" wordt voor jonge ruiters steeds normaler. Maar wat is "erbij horen"? En wat moet je ervoor opgeven?
Haar een keer in Real Life zien stond stiekem al jaren op mijn Paarden Bucket List. Ze is niet alleen succesvol in het rehabiliteren van getraumatiseerde paarden, ze is ook Motivational Speaker en organiseert Youth Camps. Een soort ponykamp voor jonge ruiters, waarin ze leren meer zelfvertrouwen te creëren en er aandacht is voor pesten en mentale gezondheid.
Het laatste halfuur van de avond bestond uit een speech, gericht aan voornamelijk de jongere toeschouwers maar ook ik heb ademloos zitten luisteren naar haar verhaal. Hoe moeilijk het is om op te groeien en weinig te hebben, terwijl je wel veel zou willen... Hoe makkelijk het is om verleid te worden en jezelf en je motivatie te verliezen in de wereld van Social Media, waarin het lijkt alsof iedereen haar dromen waarmaakt behalve jij.
Ik heb regelmatig persoonlijk meegemaakt hoe harteloos mensen in de paardenwereld kunnen zijn. Hoe ze alles dat je doet kunnen laten klinken alsof het niets is, alsof je niet goed genoeg bent.
Je buitengesloten voelen is een naar gevoel, instinctief horen hier allerlei gevoelens van ongemak bij, want ook de mens is een kuddedier en buitensluiting betekent een kleinere kans op overleving. Dit overlevingsinstinct is dus nog altijd levendig aanwezig bij niet alleen onze dieren, maar ook bij ons.
Extreme pogingen doen om "erbij te horen" wordt voor jonge ruiters steeds normaler. Maar wat is "erbij horen"? En wat moet je ervoor opgeven?
Het is makkelijk oordelen, over een ander zijn/haar succes en prestaties, als we constant overspoeld worden door prikkels van buitenaf die ons het gevoel van falen geven. We denken al snel dat een ander alles heeft, dat het voor de ander op de een of andere manier makkelijker is.
Ook ik ken dit gevoel.
Vandaag de dag sta ik altijd bewust met een dankbaar gevoel op. Dankbaar voor wat ik heb, dankbaar voor waar ik ben en voor wie ik ben. En ja, zelfs dankbaar voor al het bloed, zweet en tranen dat de afgelopen jaren- achter de schermen - rijkelijk gevloeid heeft.
Als jong meisje hoorde ik nergens bij - en ik denk vandaag de dag nog steeds niet. Op de vraag "Rijd je Engels, of Western?" kan ik bijvoorbeeld geen antwoord geven. Dan voel ik me soms een buitenbeentje, het zwarte schaap.
"Mijn" manier van werken verder ontwikkelen in Amerika en dit delen met anderen in de vorm van les geven en trainen, kwam met een gevoel van verantwoordelijkheid. Reflecterend op de afgelopen twee jaar, zie ik dat mensen - en voornamelijk de jongere ruiters - mij zien als volwassene, als lerares, als voorbeeld. Ik kreeg het daar ENORM benauwd van. Wat als ik faal, wat denken ze dan van mij? Wat als we elkaars visie niet delen, scheiden dan onze wegen? Wat als mijn theorieën helemaal niet kloppen, straks maak ik er een POTJE VAN!!!
Inmiddels zijn we een half jaar verder en kan ik weer normaal ademhalen. Mijn studenten zijn nog altijd even blij om me te zien en mijn gevoel van verantwoordelijkheid tegenover hen groeit met elke les. Hun vertrouwen in mij en dat van de eigenaars van de rescues en ranches waar ik werk, gaf me een enorm gevoel van druk, waar dat nu heeft plaats gemaakt voor dankbaarheid en motivatie om dit te mogen en kunnen blijven doen.
Tijdens het schrijven van de Freestyle blogs ontving ik van lezers zulke gave, lieve berichten, dat ik het zelfs DAAR even benauwd van kreeg!
Een reactie van iemand die ik totaal niet ken bracht me echt even terug op Aarde. Ik was me ineens bewust van het feit van al die mensen achter hun laptop of telefoon, die soms een foto van mij voorbij zien komen en denken "Zij leeft mijn droomleven!" Die woorden zijn dagen blijven hangen, niet wetende wat ik ermee moest bleef ik het maar herhalend afspelen in mijn hoofd.
Na het horen van Alycia's speech, realiseerde ik me dat ik - hier, in Amerika - al door meer en meer gelijkgestemde mensen omringd ben dan ik had gedacht. Waar het in Nederland altijd een strijd was om een passend hokje te vinden, kijkt niemand er hier bijvoorbeeld van op dat ik een rijbroek met westernlaarzen draag.
Na bijna twee jaar bij de rescue weten mensen inmiddels wat ik doe, voornamelijk met JP en nu dus onze hoofdstelloze-skills, wat mij weer mijn Natural Horsemanship Instructie-job gebracht heeft, begin dit jaar. Alles loopt zoals het moet.
Een reactie van iemand die ik totaal niet ken bracht me echt even terug op Aarde. Ik was me ineens bewust van het feit van al die mensen achter hun laptop of telefoon, die soms een foto van mij voorbij zien komen en denken "Zij leeft mijn droomleven!" Die woorden zijn dagen blijven hangen, niet wetende wat ik ermee moest bleef ik het maar herhalend afspelen in mijn hoofd.
Na het horen van Alycia's speech, realiseerde ik me dat ik - hier, in Amerika - al door meer en meer gelijkgestemde mensen omringd ben dan ik had gedacht. Waar het in Nederland altijd een strijd was om een passend hokje te vinden, kijkt niemand er hier bijvoorbeeld van op dat ik een rijbroek met westernlaarzen draag.
Na bijna twee jaar bij de rescue weten mensen inmiddels wat ik doe, voornamelijk met JP en nu dus onze hoofdstelloze-skills, wat mij weer mijn Natural Horsemanship Instructie-job gebracht heeft, begin dit jaar. Alles loopt zoals het moet.
Nu ik me bewust ben van het feit dat ik in staat ben een andere manier van werken met paarden kan delen met en leren aan anderen, is het gevoel van verantwoordelijkheid mijn grootste bron van motivatie geworden. Zowel naar de paarden als naar de ruiters toe.
En mijn eerste en meest belangrijke les aan iedereen is: Als IK het kan, kan JIJ het ook.
Het laatste wat ik wil is iemand ontmoedigen, denken dat doordat IK alles mee heb IK wel kan doen wat ik doen.
Als je mij (persoonlijk) niet kent, zou ik je dit graag nog willen meegeven: Heb vertrouwen in en respect voor de kwaliteiten en passies van ieder individu en het proces van het ontwikkelen van die kwaliteiten. Je leven leiden hoort niet te voelen als een wedstrijd, maar als een persoonlijke reis vol ervaringen en onverwachte wendingen die je uiteindelijk kunnen brengen naar waar je maar wilt. Voel je niet "minder" wanneer je om hulp vraagt en voel je niet "meer" wanneer je hulp aanbiedt.
We leren allemaal op ons eigen tempo, op onze eigen manier.
En mijn eerste en meest belangrijke les aan iedereen is: Als IK het kan, kan JIJ het ook.
Het laatste wat ik wil is iemand ontmoedigen, denken dat doordat IK alles mee heb IK wel kan doen wat ik doen.
Als je mij (persoonlijk) niet kent, zou ik je dit graag nog willen meegeven: Heb vertrouwen in en respect voor de kwaliteiten en passies van ieder individu en het proces van het ontwikkelen van die kwaliteiten. Je leven leiden hoort niet te voelen als een wedstrijd, maar als een persoonlijke reis vol ervaringen en onverwachte wendingen die je uiteindelijk kunnen brengen naar waar je maar wilt. Voel je niet "minder" wanneer je om hulp vraagt en voel je niet "meer" wanneer je hulp aanbiedt.
We leren allemaal op ons eigen tempo, op onze eigen manier.