2020 is een bijzonder jaar tot nu toe. In Januari begon ik met mijn nieuwe baan bij Love This Horse Equine Rescue, de grootste Arabische rescue van Noord Amerika. Eind Februari tot begin Maart was ik even in Nederland en op de avond nadat ik thuis was gekomen stelde president Trump de travel-ban tussen Amerika en Europa in, vanwege het Cororonavirus.
In April zag ik op de rescue al dingen veranderen; De non-profit draait dankzij donaties, giften en maandelijkse sponsoren zodat er funds zijn voor hooi, de dierenarts, hoefsmid, etc. Voor de opvang zelf (even) lastige en onzekere tijden dus. Maar voor paardeneigenaren geldt hetzelfde.
In April en Mei kwamen er verschillende paarden terug. Hun eigenaars (die het paard eerder van de opvang geadopteerd hadden) konden even geen paard betalen, hun eigen huishouden was meer dan genoeg nu ze bijvoorbeeld (even) geen werk hadden. Ontzettend verdrietig, want sommige paarden waren al jaren bij hun nieuwe thuis en werden nu dus teruggebracht.
Werken met Echo, een jonge, groene Arabier die al 4 keer gered is geweest en ik klaarmaak om geadopteerd te worden
Mijn man met een nieuw paard dat via een veiling bij de opvang terechtkwam
Omdat een paardenopvang onder essentiële beroepen valt in onze staat mag ik gewoon blijven werken. Gelukkig maar, want in Mei verlieten de (hoofd)trainers en had ik plots als hoofdtrainer alle paarden onder mijn hoede. Het doel was om gewoon door te blijven trainen met de paarden die bijna klaar voor adoptie zijn. Alle jonge en “trauma” paarden moesten maar even wachten. Het was een hele uitdaging om niet alleen de paarden klaar te krijgen, maar ook om op een veilige manier om te gaan met adoptiedagen.
Meestal komen op Zaterdagen adoptanten vanuit het hele land om paarden te bezichtigen, rijden en uiteindelijk adopteren. Vera (de eigenaresse van de rescue) zorgde ervoor dat er altijd hand-sanitizer aanwezig was, het toilet was altijd schoon en tijdens afspraken werd er 2 meter afstand gehouden.
Inmiddels zijn we 2 maanden verder en zijn er al meer dan 50 paarden geadopteerd sinds 1 januari 2020. Er komen al een tijdje geen paarden meer terug en er blijken ook genoeg mensen te zijn die juist doordat ze nu geen werk hebben, ineens tijd en de middelen hebben voor de aanschaf van een paard. Daarnaast - dankzij het enorme netwerk van de opvang – schonk de ASPCA een vrachtwagen vol hooicubes aan Love This Horse. Niet om zelf te gebruiken (we hadden het zelf niet eens nodig) maar om uit te delen als gift aan paardeneigenaars die het wel goed kunnen gebruiken. Zo haalden Stephanie (Freedom Ranch, waar ik lesgeef) en Salwa (Jeddah Ranch, waar ik clinics geef en trainingspaarden heb) ook twee trucks vol zakken voer op.
Het was een gaaf gezicht, de oprijlaan stond vol met mensen die hun trucks of zelfs trailers hadden meegenomen. Vrienden van Vera (die verderop hun eigen opvang runnen) zorgden ervoor dat de juiste aantallen met een heftruck ingeladen werden zodat niemand hun auto uit hoefde.
Al met al kan ik met zekerheid zeggen dat de afgelopen maanden zo’n enorm succes waren dankzij de “community effort”. Inmiddels zit ik al 4 weken met een gebroken knie thuis, maar op de opvang zijn drie nieuwe trainers begonnen en zelfs mijn man gaat regelmatig mee als klusjesman of zelfs trainer. We zijn inmiddels zo gewend en gehecht geraakt aan het leven en werken hier, we waren al een tijdje op zoek naar onze eigen ranch aangezien we hier tot 2022 zouden blijven.
Helaas gooide het coronavirus ook hier roet in het eten. Ons hele detachement gaat de Amerikaanse luchtbasis binnenkort verlaten... we komen weer terug naar Nederland!
Wanneer we precies vertrekken en waar in Friesland we terecht gaan komen is nog niet bekend, maar dat (en meer) lees je de volgende keer.
Liefs, Zoë
