Fire Ants🐜‼️We have Red Ants in The Netherlands and just like California Fire Ants (or Southern Fire Ant), they bite. But I never knew about the dangers of being bitten by one until I visited a Shamanic Horse Retreat in San Diego, years ago. I learned that once you've been bit, you can go into anaphylactic shock which is rare but can be life-threatening for both animals and humans!💢 I am currently on vacation, while house-sitting the ranch where I have my instructors job. The owners and I have grown very close, so I didn't hesitate when they asked me to watch their property and animals for the 3rd time, for two weeks. 🐕This time I also brought my dogs (French Bulldog and Chihuahua), they grew up on my boarding stall so the "farm lifestyle" is familiar to them. So are European Red Ants... but not Fire Ants! 🆘On our 3rd night on the ranch, my husband and I were sitting outside, casually watching the goats and horses when my French Bulldog Posh got bit by a Fire Ant. She was running frantically for short spurts, followed by licking and chewing on her paw while making painful sounds and drooling and then running off again. I immediately picked her up, washed down her paw with cold water and put her on her back on my husband's lap to slow down her heartbeat and rapid breathing. Now I was looking for something to help sooth the pain and itching while monitoring her very closely in case of an allergic reaction. I decided to put my faith in the Green Clay paste from De Groene Os. It's one of my favorite products (for horses) to put on (small) wounds, skin rashes or to repel insects, but it's safe to use on dogs as well. This is how I used the Green Clay for the Fire Ant bites: 🌿 After running cold water down her entire back foot and drying it off with a soft towel, I applied the first layer on her paw cushion and in between her toes, where I thought she was bit. 🌿 That first layer got soaked up and disappeared in about 3-4 minutes after applying, meanwhile her paw cushion started swelling and I noticed a small red dot underneath (probably where she got bit). 🌿 The second layer also disappeared, but after applying the 3rd layer it stayed on, hardened and started to cool. I also applied a layer on the upper part of her feet, to give her some extra relief from the burning and itching. 🌿 Posh was still on her back in my husband's lap, enjoying some love and scratches while we were waiting for the clay to harden. 🌿 Finally I wrapped a plastic bag around her foot, tying it with a rubber band so she could walk around or nap in her bed. After about an hour I washed off the clay with cold/warm water until her fur and skin became visible again. 💯The Results: No swelling, no rash, and no more itching or burning! The next morning -after a good night's sleep- Posh acted like her normal self again. We tried to eliminate most of the Fire Ants by pouring a mixture of water and lemon juice (and peels) over their nest, to prevent them from biting any more dogs or (small) animals. For more information about De Groene Os & the Green Clay, please visit www.degroeneos.nl Love, Zoë & Posh
0 Comments
Freedom Ranch Equestrian ConnectionsIn Januari 2019 ontving ik een email van Stephanie, eigenaresse van Freedom Ranch Equestrian Connections in Pearblossom (ca. 40 minuten rijden vanaf Palmdale). Ze heeft een ranch waar ze paarden, geiten, schapen, varkens en honden op een zo natuurlijk mogelijke manier houdt en -in het geval van de honden- ook fokt (deze honden worden uiteindelijk therapie- of drug sniffing honden). Al haar paarden (op dat moment vijf + een aantal mini's) zijn allemaal rescues, waaronder een drachtige Mustang. Ze is aangesloten bij een openbare school en zocht voor studenten een Natural Horsemanship & Riding instructrice, bij haar op de ranch en op een grotere locatie dichterbij Palmdale. Na mijn interview waren we beiden heel enthousiast en mocht ik nadat mijn achtergrondonderzoek compleet was, beginnen. In Februari begon ik met meekijken met haar grondwerk en rijlessen en maakte ik kennis met mijn toekomstige studenten. Een van hen was een meisje met mentale en fysieke beperkingen, die ondanks haar tegenslagen toch wilde leren paardrijden en op een dag (dat is inmiddels gelukt!) haar eigen paard zou willen. Een heel andere manier van lesgeven, waardoor ik mijn studie HBO Life Coach weer oppakte en kon afronden in de zomer van 2020. Ik wilde graag zo veel mogelijk tools ter beschikking hebben om ook dit soort ruiters te helpen. Gemiddeld 5 keer per week gaf ik les, Stephanie was een aantal keren met mij en haar kinderen op buitenrit geweest zodat ik de omgeving leerde kennen en zelf ook op pad kon met studenten. Ik voelde me al snel helemaal thuis. In de zomer van 2019 wilde het hele gezin graag op vakantie, iets wat eerder niet mogelijk was doordat het lastig is iemand te vinden die op zowel de ranch als alle dieren past. Toen mijn man en ik voorstelde om twee weken op te passen waren ze dolblij en al snel zaten we in the middle of nowhere omringd door allerlei soorten (wilde) dieren. Elke ochtend werden we wakker onder toezicht van hetzelfde schaap, een groep geiten en alle paarden voor de glazen schuifdeuren van de slaapkamer; ONTBIJT!! De ochtendronde deed ik samen met Duitse Herder Pistol, die trouw om mij heen cirkelde en alle dieren op afstand hield zodat ik rustig kon (bij)voeren. Millie het varken was mijn absolute favorite. Er stond destijds ook een pensionpaard op de ranch, die gekocht was door een echtpaar dat ook èèn van Stephanie's paarden had geadopteerd. Dit nieuwe paard was ongezien gekocht en had al een paar mensen gebeten (waaronder zijn nieuwe baasjes). Ik deed een IET sessie met hem en een aantal andere technieken, waardoor ik uiteindelijk dichtbij hem kon zijn en blijven, we elkaar aan konden raken en kriebelen zonder dat ik gebeten werd. Dit herstelde het geloof van de eigenaars in het paard ook een beetje, wat het meer dan waard maakt. Met vijf grote paarden (Eden de Mustang viel af omdat ze hoogdrachtig was) op de ranch konden we elke dag de omgeving verkennen, gewapend met flessen water en pepperspray voor het geval de beer of puma -die in het gebied wonen- in de buurt waren. Eden -hoogdrachtig dus- toonde halverwege de vakantie ineens tekenen dat haar veulen op komst was. We lieten haar met rust maar hielden haar van een afstand in de gaten. 's Middags (op het heetst van de dag) gingen we ca 40 minuten naar binnen om even af te koelen, en toen we terugkwamen (met visite) stond er ineens een hengstveulentje vanuit de roundpen tussen de struiken door naar me te kijken! De dochter van Stephanie noemde hem Zoro, ze baalden uiteraard enorm dat ze er niet bij konden zijn maar ik deed mijn best het imprinting (via de Dr. Miller technieken) goed te laten verlopen. Na deze vakantie begon ik ook Stephanie's dochter les te nemen op haar Arabische merrie, waarmee ze graag springwedstrijden wilde rijden en uiteindelijk een scholarship krijgen bij een Equestrian Academy in Los Angeles (die ze uiteindelijk met haar Mustang heeft gekregen!). Na slechts een paar lessen om een aantal problemen -zoals weigeren en tempocontrole verliezen- weg te nemen, kon ze uiteindelijk succesvol deelnemen aan de springwedstrijden voordat de merrie met pensioen ging bij een andere familie. Maar niet voordat de twee (samen met haar moeder en een vriendin + èèn van hun andere paarden) op Horse Youth Camp gingen bij Alycia Burton! Ter voorbereiding op deze gave ervaring gaf ik Theona twee Freestyle Riding lessen, met haar mustang Eden is ze inmiddels aardig gevorderd in rijden met een neckrope. Naast alles wat ze op de ranch al doet gebruikt de familie de dieren ook op filmsets. Stephanie heeft een achtergrond in films en Martial Arts (Stephanie Cheeva, films en games zoals Devil May Cry), haar man in fotografie (o.a. de Oscars) en samen zetten ze -meestal de paarden- in voor fotoshoots, filmopnames, videoclips en meer. Een aantal keren ben ik meegegaan om te helpen als Animal Handler en maakte van dichtbij mee hoe zo'n dag en de voorbereidingen verlopen. In het laatste geval (Februari 2020) moest Mustang Eden last-minute, zo'n 6 dagen voor de opname van een videoclip, leren steigeren in haar eentje op een enorme, lege vlakte. Met Stephanie ging ik mee naar afgelegen plekken waar we Eden (en Zoro natuurlijk) mee konden nemen om los te leren lopen, staan en steigeren. Alles verliep gelukkig goed, ondanks dat ze op het eind van de draaidag besloten de benen te nemen richting huis maar terugkeerden naar de set. Bekijk hieronder de videoclip van Sharon Van Etten waar Eden en Zoro in voorkomen: Naast Animal Actors worden de dieren ook ingezet op feestjes en evenementen; petting zoo, pony rides and cart rides. Scholen gebruikten de locatie van Freedom Ranch graag voor hun schooluitjes, waar kinderen leren over het wol van het Merino schaap, Millie het varken leren kennen, leren over paarden trainen en kijken naar een demonstratie van mij en de eigenaar, met de paarden. Stephanie en haar familie maken zich duidelijk hard voor het welzijn van dieren. Maar ze doneren ook veel van hun geld en tijd aan acties tegen Human Trafficking en Slavery. Zo gaat 20% van hun opbrengsten naar een organisatie die actief dit soort praktijken tegengaat. De kennis over het houden van en werken met dieren deelt Freedom Ranch graag, met bijvoorbeeld leerlingen van scholen uit de buurt die langskomen voor een schooluitje en leren over van alles, van Merino Wool tot kijken naar een demonstratie van Stephanie of mij met de paarden. In totaal hebben we drie keer op deze mooie plek en dieren mogen passen, vakanties om nooit meer te vergeten. Tussen het lesgeven door werkte ik geregeld met de paarden, voornamelijk met Lucky -een Quarter Horse merrie die vermoedelijk mishandeld is en een aantal traumatische ervaringen heeft in trailers, wat resulteerde in flinke verwondingen. Het duurde drie middagen voordat Lucky kalm in de trailer stond. Ook met haar maakte ik dankbaar gebruik van een tinctuur van De Groene Os, dit keer de Relax Compositum. Een aantal druppels over wat brokjes ca 15minuten voor de training zorgt ervoor dat Lucky's angsten sneller naar boven komen maar ook makkelijker te zijn af te vloeiien met mijn begeleiding. Het geeft ze wat meer emotionele ademruimte. Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor alles dat ik heb geleerd en beleefd bij Stephanie en haar familie. Een dankbare change of scene na zo veel leed te hebben gezien hier in Californië. Het voelt soms als een strijd die niet te winnen is, voor elk paard dat gered wordt vind je er vervolgens vaak twee in nog ergere staat. Op deze plek krijgen dieren een echte tweede kans, mogen ze indien nodig jaren bijkomen voordat er gewerkt wordt en het vinden van een geschikt nieuw thuis wordt heel serieus genomen. Het was fijn en stiekem ook wel gaaf om te leren van weer iemand anders, om te zien hoe Stephanie haar heel eigen technieken heeft gevonden en toepast op paarden die zo veelzijdig kunnen worden ingezet. Engelengeduld heeft een heel nieuwe betekenis voor mij, sinds ik Stephanie ken. Maar het maakt het verschil tussen dag en nacht. A massive THANK YOU to the McNeal family!!
In September 2018 vertrok ik in mijn eentje naar Silver Horse Retreat in Ranchita (San Diego) zo'n 170km verderop, waar ik een week als assistente verbleef tijdens een Nature Constellation Retreat. Sara (de eigenaresse en van oorsprong Engels) heeft haar retreat vernoemd naar haar eerste paard, Silver (nu 33 jaar oud) het paard dat mensen in dromen bezoekt en ze naar het retreat begeleidt..! Naast Silver heeft ze nog vijf andere paarden die allemaal helpen tijdens en deel uitmaken van de familie opstellingen therapie. Ik leerde Sara in 2015 kennen toen ik haar retreat voor het eerst bezocht en deelnam aan een intensief weekend Familie Opstellingen. Haar retreat ligt tussen de bergen van San Diego, vlakbij Indianenreservaten en compleet in de wildernis. 's Nachts wordt je geconfronteerd met hoe klein en weerloos je als mens eigenlijk bent, dankzij de aanwezigheid van beren, puma's, bobcats en enorme vogels rondom het retreat. Water wordt uit een oude put gehaald -wat verrassend lekker smaakt!- en alles is solar-powered. Er is een verhoogde (op een plateau) buitenkeuken met een barbecue, gasfornuis, wasbak en rekken met bakken waarin we ons eten opslaan. Een paar kleine koelkastjes draait onder de yurt (een soort enorme, ronde tent) waar Sara woont en in de "gypsy camper" is een werkende magnetron en grote koelkast. Naast de oprit (een wandeling van ongeveer 4 minuten vanaf de keuken) bevindt zich "the outhouse", a.k.a. mijn toilet voor de komende 7 dagen. Al met al viel het reuze mee, Sara liet zien hoe ze alles later als compost weer gebruikt. De badkamer is net als de keuken buiten, tegen een rotswand en omringd door beschutting voor de privacy. Via de gasbrander is er warm water maar de zon verwarmt het water in de slang lang genoeg om te douchen in de badkuip. Naast natuurlijk Sara zelf verbleven ook de groep deelnemers en ik een week lang "off the grid". Dag 1 begon met het toewijzen van tenten aan alle deelnemers, zo'n 5 tenten waren verspreid over het terrein en ook een enorme wigwam was beschikbaar. Ik heb niemand gedurende het verblijf horen klagen over het slapen in een tent, integendeel. Elke ochtend was iedereen weer verbluft over hoe mooi de lucht hier 's nachts is en hoe fijn en diep ze sliepen. Ik kreeg van Sara een (zelfgebouwd) houten huisje toegewezen, waar een verhoogd bed, een bankje en een stoel in stonden. Vanuit mijn bed keek ik elke avond en ochtend naar de paarden die naast mijn huisje in hun paddock hun eigen ding aan het doen waren. Elke ochtend gedurende de 7 dagen stond ik om half 6 op om de paarden te voeren, de waterbakken te vullen en om de paddocks uit te mesten. Nicio (een Native American Indian, goede vriend van Sara en onderdeel van de 7daagse Constellation) kwam vaak al vroeg opdagen en hielp met de kruiwagen over de steile helling trekken. Nicio woont in een van de reservaten vlakbij, waar hij is opgegroeid en zijn familie nog woont. Hij is de laatste van zijn stam en vertelde elke dag de meest bijzondere, gekke of diepzinnige verhalen. Nicio was ook degene die een workshop Sage bundelen gaf, voorafgaand gingen we de wildernis in om zelf Sage (salie) te plukken en de natuur te bedanken en te zegenen. In Julian (een dorpje vlakbij) overziet Nicio een appelboomgaard. Hier mochten we zelf appels plukken en leerden we aan het eind de Native agricultural/healing ceremony die al generaties lang uitgevoerd wordt tijdens het begin van de jaarlijkse corn harvest. Om 7 uur zat iedereen in het zonnetje aan het ontbijt, sommigen waren al vroeg opgestaan om een Sunrise-meditatie te doen op èèn van de enorme rotsen op de berg naast het retreat. Vanwege de hitte werden er alleen familie opstellingen sessies gedaan in de ochtenden. We begonnen in een cirkel en deden onze ochtendrituelen, met bijvoorbeeld een Eagle feather als praatstok. De deelnemers (8 uit Japan en èèn uit Canada) werden verdeeld in groepen zodat iedereen gedurende de week aan de beurt kwam. Om de privacy van de deelnemers te beschermen en uit respect naar "the greater good" deel ik weinig over wat er zich precies allemaal heeft afgespeeld tijdens de helende sessies. Mijn persoonlijke ervaringen deel ik graag, maar liever in real life. Wat ik wel kan zeggen is dat op plekken als deze het "doek" tussen Aarde en Universum dun is, bijna doorzichtig. Je voelt je klein en groots tegelijk. In de middag gingen we op excursie (appels plukken, hiken, mediteren in een oude goudmijn, zwemmen in een hot springs) in de omgeving, waar we zelfs een man leerde kennen die al jaren in de wildernis woont en ons alles kon vertellen over edelstenen en slangen. Iets later gingen we bijna op een ratelslang staan en moesten we een andere weg kiezen. Respect Nature, after all. Vlak voor het avondeten had iedereen even wat vrije tijd en hielp ik met koken, opruimen, afruimen en de paarden voeren. De Japanse deelnemers hadden 1 middag alles uit de kast gehaald om traditioneel Japans voor ons te koken, vergezeld door -uiteraard- traditionele, eeuwenoude verhalen uit hun geboorteland. Een van de Japanse deelnemers bleek een echte "Japanese Tea Master" en hield speciaal voor ons een traditionele tea ceremony met Matcha tea en Japanse lekkernijen. Na het eten gingen we uitbuiken onder de sterren, luisterend naar Sara (zingend en op haar gitaar) vaak samen met Chris Murray (bekend van zijn muziek voor The OC) ook op zijn gitaar. JD (een astroloog die op het terrein van het retreat woont) en Sara nodigde ons op een avond uit in de yurt, waar we gezamenlijk gingen dansen, lachen en uiteindelijk bijna in slaap vielen tijdens een klankschalen-(en andere instrumenten)meditatie. Veel te snel brak de laatste dag aan. Bovenop een enorme rots in de paddock tussen de paarden deden we onze laatste sessie Nature/Family Constellations, waarna we allemaal onze spullen gingen pakken. Voor mij was het een reis van maar 3,5 uur, voor de meeste deelnemers veel langer (helemaal terug naar Japan)! Nicio kwam in de kleding van zijn tribe de afscheidsceremonie houden, waarin we allemaal gezegend werden en -natuurlijk- na afloop allemaal op de foto gingen. Deze fysieke en emotionele en spirituele reis was by far de meest inspirerende en confronterende die ik ooit beleefd heb. In een week tijd groeide we als groep enorm snel naar elkaar toe en ondanks de taalbarrière (Engels met handen en voeten) deelden we lief en leed. Er heerste gevoel van eenheid, saamhorigheid en dankbaarheid. Dat de paarden hier dagelijks deel van uitmaakte maakte het natuurlijk alleen maar meer bijzonder. Hoe subtiel - of soms juist niet- ze iets kunnen communiceren in een therapie sessie en er voor je zijn op moment dat je je verloren en eenzaam voelt. Ze fungeerden als een soort tolk voor Sara, die vervolgens aan ons vertelde wat de paarden zien en voelen en waar het (vaak diepgewortelde) probleem zit. "Ancestors" was net als tijdens mijn eerste bezoek een belangrijk thema, hoe belangrijk het is te weten waar je vandaan komt en hoe keuzes van jouw voorouders jouw bestaan mogelijk gemaakt hebben. Dit alles heeft helemaal niets met paarden te maken, maar mede dankzij de transformaties die ik op deze plek heb mogen doorgaan ben ik verder het spirituele pad op gegaan, wat me uiteindelijk op het pad van zwaar getraumatiseerde paarden bracht. Allemaal kleine puzzelstukjes die uiteindelijk bijdragen aan het grotere geheel, aan onze eigen highest self.
🇺🇲In Amerika: Deel 1️⃣ 🛩Begin 2017 vertrok ik naar Palmdale, California waar ik al snel werk vond bij een rescue vlakbij huis. De eigenaars (een echtpaar met kinderen) waren zo'n 3 jaar geleden begonnen met het opvangen van paarden en werden al snel een officiële rescue waardoor het aantal paarden van 20 naar 40 groeide. 3 tot 4 keer per week werkte ik met de paarden en deed allerlei klusjes (van waters bijvullen tot stallen bouwen). Al snel kwam ik bijna elke dag en kregen zowel mijn man als ik ons eigen paard voor zolang we in Amerika waren. Cody (een Quarter Horse ruin) werd het paard van mijn man, die hij zelf onder begeleiding van een Parelli trainer en instructeur verder trainde tot hij uiteindelijk geadopteerd kon worden. JP werd mijn paard, een Paint × Arab(?) kruising merrie die al vanaf het begin op de rescue stond maar "not rideable" was. Fysiek was ze in orde, maar onder het zadel bleef ze schrikken, sprongen maken en gillen. In de bak was het minder, maar ook dan ging ze uiteindelijk gillend en springend de bak door. Hoe vaak ik wel niet met een huilend hart in haar stal heb gezeten omdat ik niet meer wist wat te doen. Dit was de periode waarin ik Parelli achter me begon te laten (ik volgde nog wel lessen wanneer het kon) en me meer ging verdiepen in het "waarom", de emoties en psyche van het paard. Ik behaalde mijn Integrated Energy Therapy certificaten en begon ook JP te behandelen. Langzaam maar zeker zag ik haar steeds meer veranderen, ook naar andere paarden toe was ze minder "intens". Ze was kalm. In totaal duurde het twee jaar voordat we (zonder hoofdstel) in harmonie konden rijden, zelfs buiten èn zonder bit. Helaas voelde ik me niet helemaal op mijn gemak op deze plek en ben ik na lang piekeren toch vertrokken en heb ik eind 2019 afscheid moeten nemen van deze fantastische merrie, die mij de realiteit en kracht van personal development liet zien. Ik trok me haar rariteiten nooit persoonlijk aan, maar werkte aan mijn eigen strengths en weaknesses, net zo lang tot ik in haar ogen waardig was om de leiding over te nemen. Het is allesbehalve frustrerend, het is humbling. 🧘🏻♀️ "Found this online a couple of days ago, thought it was too beautiful not to share;" "When I am an old cowgirl, I will wear too much jewelry. Turquoise and silver and pearls will hang from me by the bundles. I will say, “This bracelet came from New Mexico,” and, “These earrings came from Montana,” and each piece will tell a story. When I am an old cowgirl, I will be humble and grounded. Some women are just never quite pretty enough to be pretentious. People will find me approachable and trustworthy. I will be more understanding than I am now. When I am an old cowgirl, my bones will ache. My knees will be bad from all the horses I rode. I won’t be able to sit cross legged. Young kids will laugh at me when I say, “I can feel the weather changing.” But I won’t ever regret a moment of it. I will have a granddaughter who is feisty and free. She will remind me of me. People will think she’s taking too long to get married. People will wonder if she’ll ever settle down. They’ll say she doesn’t act like a lady. I’ll just smile and listen and let her be. I will own one good horse. He will be gentle and sure footed. He will look after me and I will look after him. I’ll love him but he won’t ever be like the horses I used to own. The quick and catty horses of my youth will have faded into a distant memory. When I am an old cowgirl, I will still enjoy a cold beer. I will sip on it as I sit on my porch on a hot day. And then I will have another. I will look back and remember my little black truck and single axle trailer. I will say, “Now that was a rodeo rig.” I won’t remember how the truck didn’t pull very well and how it was awfully cold when I had to sleep in the trailer. Details like that really don’t matter much to an old cowgirl. When I am an old cowgirl, I won’t be so hard-headed. Old age will soften me. I’ll laugh when I remember how stubborn I used to be. I’ll become kind and soft hearted. I will tend the garden. I’ll bake pies and casseroles and cookies and do all the things I never thought I was cut out for. I will keep my house clean. I will be happy doing it. I will have more time. More time for reading, for writing, for the people I love. Life won’t move so fast and there will be fewer worries. An old cowgirl doesn’t get caught up in the little things. An old cowgirl doesn’t bother with feeling frazzled. I will keep my head held high when I have to start attending the funerals of all the other old cowgirls. I will cry for them, of course. But I will remember our younger days and the good lives we’ve lived. Some of us will die rich and some of us will die poor but we will all feel lucky that we died as old cowgirls. When I am an old cowgirl and it has finally come for my time to be up, I want someone to get on the fastest horse they own. I want them to spread my ashes at a dead run on a windy day. Let me float across the land. Don’t put me in a box. Because old cowgirls aren’t meant to be fenced in." |
Details
Authorby Zoë |