Emotionele gevolgen van rijden met hulpteugels Over fysieke gevolgen door toedoen van hulpteugels is tegenwoordig al aardig wat info te vinden, maar hoe zit het met de emotionele consequenties? Steigeren is bijvoorbeeld een typisch voorbeeld van een negatieve uitkomst van hulpteugels; Ja, òòk als je rijdt met teugels die dit soort dingen juist zouden moeten voorkomen, trigger je precìes dat wat je niet wil. Voor paarden is het kunnen uiten van hun emoties & gevoelens van levensbelang, net als voor ieder ander prooidier. Als we kijken naar de gemiddelde hulpteugel dan loopt deze behalve langs het hoofd, ook langs het borstgebied/tussen de voorbenen van het paard door. In dit gebied (het Keel- /Long gebied) wordt stress opgeslagen gebaseerd op gevoelens van schaamte en onderdrukking; het niet vrij kunnen bewegen zorgt er dus voor dat het paard niet alleen fysiek onderdrukt WORDT maar zich ook emotioneel onderdrukt VOELT. Kan het paard deze gevoelens uiteindelijk niet meer kwijt (door bijvoorbeeld constant of extreem gebruik van de hulpteugel), dan begint dit gebied energetisch te overlopen; het paard gaat in verzet. Dit uit zich in bijvoorbeeld steigeren, bokken, gaan liggen/rollen tijdens het rijden, luchtzuigen, weglopen bij het opstappen, verharding van spieren/fascia, bijten, bokken bij het aangalopperen, in verzet gaan of een combinatie van (meerdere) factoren. Spirituele trots (zelf-expressie) is belangrijk voor ieder paard. Denk maar eens aan schilderijen van oude Keizers zoals Napoleon, die hun paarden altijd statig en met verheven hoofd en veel expressie lieten portretteren. Het Long/Keel integratiepunt bij paarden is dus een krachtig gebied en doorgaans beter in balans bij wilde, dan gedomesticeerde paarden die bij het kiezen voor domesticatie ook een stukje van hun zelf-expressie (vrijheid) moesten onderdrukken/opgeven. Respect hebben voor de stem van het paard en het vermogen om zichzelf te uiten doet uiteindelijk veel meer (goeds) dan welke hulpteugel dan ook. Food for thought: "You will never have to force anything that is truly meant to be"  Hoeveel signalen van discomfort en pijn zie jij? TIP: Lange lijnen zijn een uitstekend alternatief om te gebruiken tijdens het grondwerken, longeren of werken aan de hand; Bekijk ook onderstaande video waarin ik werk met Major, die met hardhandige hulpteugels werd gereden en daardoor (gedrags)problemen ontwikkelde: Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist | CEO House of Horsemanship | IET Master Instructor | Shamanic Therapist www.zoevanmourik.com & www.eagleprosix.com of bezoek www.houseofhorsemanship.nl
0 Comments
 I love my job. It might not always be fun, but it is fulfilling. And some days or moments are neither, just like in any other job or work field. One of the reasons I couldn't function in an office environment was the insensitivity (varying from not really being (emotionally) aware to straight up bullying) of people toward each other. Everyone seemed to eagerly participate in the rat race, only to burn out after some time, but not before doing some unhealthy and heavy unloading on coworkers. They call it 'success' and 'winning'. Something I am maybe just too sober to understand. What I do understand is the horses who are feeling just like this, every day. Stalled in closed off environments, without proper food, exercise or even friends. Moving from place to place, switching owners more often than seeing a vet or bodyworker. being bored for 23 hours a day and give everything in the one hour of work and never having the experience of having a home, safety and stability. I cry in my car when I leave places like this. I ask myself and wonder why I quit working in an office. Why I am witnessing so much stuff I'd rather know nothing about, instead of feeling blissfully unaware about the heartaches and pain in this world. I guess I feel helpless during those times and I curse and cuss in my car until the tears come. By the time I'm home I usually got everything out and then I need to remind myself that I can't change anything, not a SINGLE THING just by myself. Like we say with rescue horses and missions: 'It takes a village'. Change can only happen through the efforts of people who aren't afraid to break the mold. To mercilessly slam on the breaks at the first sign of downfall instead of blaming it on someone or something else. Please hold yourself and others accountable when you stumble on situations like these and speak up on behalf of the horse in the present and in the future. Love,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl  'For the Horse' If you're here to see sudden and big movements, then you're not here for the horse. If you're here to see me push my methods with no regards to how the horse is feeling, then you're not here for the horse If you came to my demo's and expected spectacle and high intensity, chances are there is a need within yourself that is not being met. What is keeping you from being calm? What is keeping you from experiencing joy when watching a relaxed horse? Because it's definitely not normal to seek out demo's and events that feature scared and stressed out horses. This is a BIG sign that beneath your hard exterior, you yourself could thrive with some help, like a listening ear or a supportive voice. 'A Traumatized person can recognize a Traumatized horse' Why do we have to go through things ourselves in order for us to be able to recognize trauma in another being? Why aren't we by default able to spot sadness, fear, distrust, pain? Why are people so hot for stressed out and uncomfortable horses, while this stems from trauma? Would you treat your child like that, when he is confused or scared? Would you laugh at them too, or make things worse by forcing them to do something? If so, then yes; you're abusive. And you're definitely not doing it for the horse. Please be mindful of the events and people you visit; you either support the wrong kind, or the good kind. There is no inbetween. Love,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 'Dit paard is het niet waard'; Over de financiële en emotionele waarde van een paard met een verleden'Veel eigenaars weten waar ze naar op zoek zijn als ze naar een paard gaan kijken. Dingen als budget, leeftijd, scholing en niveau zijn 3 dingen die iemand vaak al standaard voor zichzelf vooraf bepaalt. Maar ook aan andere zaken wordt gedacht, zoals ras, kleur, geslacht en of dit specifieke paard een verleden heeft, zoals een trauma of verwaarlozing. Is het laatste geval van toepassing, dan zakt het paard voor de meeste mensen direct in waarde. 'Het is immers niets meer waard'.. Bekijk hieronder foto's van het verhaal van Snowman, gekocht door Harry DeLeyer (een Nederlander die voor zijn werk met paarden in de US ging werken) toen het paard al in de slachttrailer stond, voor $ 80,-. In de jaren 50 werd Snowman bekend dankzij de vele prijzen (300!) die hij in de wacht wist te slepen als Showjumping Horse. Op Netflix staat overigens de Documentaire.   Het verleden van een paard zegt dus niks over zijn toekomst, het succes wat met zo'n paard te behalen valt is grotendeels afhankelijk van de mens! Van onze begeleiding en vaardigheid om aan de fysieke, mentale en emotionele behoeften van het dier te voldoen. Om zaken als paniek, angst en stress niet alleen tijdig te kunnen opmerken, maar ook bewust te kunnen verminderen. Falen wij, dan faalt het paard. De vraag is dus niet of zo'n paard de prijs wel waard is, maar of wij ons bekwaam genoeg voelen om dit bedrag, deze tijd èn moeite te investeren. Of je bekwaam genoeg bent om niet de littekens en geschiedenis van dit paard te zien, maar wat daar aan persoonlijke en stille kracht onder schuilt, klaar om aangeraakt en geheeld te worden. Kun jij verder kijken dan de muurtjes van een getraumatiseerd paard?  De reis (werken aan wat je gaandeweg tegenkomt) is dus belangrijker dan je eindbestemming (wat/hoe jij het uiteindelijk wil). Hoe meer aandacht we besteden aan wat we onderweg tegenkomen bij onze paarden, hoe meer en langer we van het uiteindelijke uitzicht kunnen genieten. Samen en altijd met ondersteuning van een ijzersterke basis, gebaseerd op wederzijds vertrouwen en dus Partnerschap.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl In Nederland een vrij onbekende term (gelukkig), maar in Amerika word ik er regelmatig mee geconfronteerd via getraumatiseerde paarden die via de opvang binnenkomen. Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen. In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's. In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen. Tijdens een horse tripping rodeo worden paarden èèn voor èèn apart gezet in een soort kleine stal. Bij het startsein gaat deze open en wordt het paard eruit gejaagd, tot het in volle galop door de arena rent. Aan weerszijden van de arena staan Charro's met touwen, die ze als lasso om (èèn van) de benen van het paard proberen te krijgen om ze vervolgens onderuit te trekken. Arabische paarden zijn populair vanwege hun extreme beweging en expressie, wat voor meer punten zorgt tijdens de "sport". Waarschijnlijk is het overbodig erbij te vermelden, maar veel paarden overleven dit niet. De kans dat ze er zonder fysieke of mentale schade uitkomen is eigenlijk niet aanwezig. Gelukkig worden er ook veel paarden op tijd gered (soms via een kill-pen of veiling) en komen ze terecht bij een opvang waar ze indien nodig jaren de tijd krijgen om tot zichzelf te komen, voor ze aan hun rehabilitatie beginnen. Freedom is zo'n paard, een jonge Arabische ruin die gebruikt is als tripping horse. Freedom heeft twee jaar moeten "decompressen" bij de opvang, verschillende (bekende) trainers hebben tevergeefs geprobeerd met hem te werken, maar hij had meer tijd nodig. Na twee jaar bijkomen is een andere trainer van de opvang met Freedom gaan werken en uiteindelijk kon hij zelfs gewassen en bekapt worden. Toen ik Freedom leerde kennen in Maart 2020 stond hij alweer een jaar stil en had geen halster (meer) om. Hij had inmiddels een adopter (de vrouw die de paarden bekapt!) en zij wilde hem graag meenemen naar zijn nieuwe plek, zo'n halfuur vanaf de opvang. Bekijk in de video hieronder hoe ik Freedom door middel van o.a. Air Petting kan benaderen en uiteindelijk halsteren en klaarmaken voor zijn verhuizing: Hopelijk heeft dit verhaal iets meer inzicht gegeven in wat paarden door kunnen maken in hun leven. Ik vind het fantastisch om te werken bij een opvang waar dit soort paarden ook een kans krijgen en uiteindelijk net zo veel kans hebben op een nieuwe toekomst als de rest.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl |
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
October 2024
Categories
All
|
RSS Feed
|
KvK
81860277 BTW NL003612667B82 IBAN NL75KNAB0416741983 |