Een overzicht van mijn t ijd in Amerikaโโโ2017 & 2018 Na 10 jaar een pensionstal gehad te hebben emigreerde ik begin 2017 naar Palmdale (Californiรซ) om bij mijn man te gaan wonen, die hier ivm werk op uitzending was geplaatst. Ik had van tevoren nooit bedacht dat ik weer tussen de paarden zou belandden; ik was meer aan het vluchten en wegrennen van problemen dan dat ik een droom of doel aan het najagen was. Maar het 'toeval' wilde dat er vlakbij ons nieuwe thuis een Horse Rescue was, die net begonnen was en handen tekort kwam. Nog meer 'toeval' wil dat een vriendin van mijn zus (ook daar ivm uitzending) regelmatig naar deze rescue ging met haar dochter en aanbood om mij eens mee te nemen en voor te stellen. Nederlandse trainers zijn in de VS best gewild, en ondanks dat ik deze 1e keer best last had van gezonde spanning zat het gesprek er snel op. Ze hadden 20 rescues, niet genoeg hulp, er kwamen meer paarden bij en het feit dat ik uit Europa kwam sealed the deal. Ik begon met 3 tot 4 dagen per week, maar al snel was ik er dagelijks. Om de stallen, paddocks en arena's uit te mesten, paarden binnen/buiten zetten, water bij te vullen en natuurlijk om de paarden te trainen. Binnen 2 jaar verdubbelde het aantal paarden en kwamen er ook regelmatig paarden tijdelijk in training, waardoor ik elke dag voor nieuwe uitdagingen kwam te staan. Kopschuwheid, buddy/barn-sourness (niet bij hun maatje of van stal weg willen) en jonge paarden kwamen het meeste voor, maar ik kwam ook in aanraking met geheel nieuwe (en verschrikkelijke dingen) zoals pin-firing (thermocauterisatie). Daarnaast werkte ik met Mustangs, gangenpaarden, off the track renpaarden, met de paarden van de eigenaars en gaf ik af en toe les aan mensen op stal. In de weekenden kwam hier nog een extra (leuke) taak bij, namelijk het voorrijden van paarden voor adoptanten. Vlak voor Kerst 2017 deden we een inbeslagname op een Volbloedfokkerij, bekijk hier een compilatie:
Voor & Na, met het paard van de eigenaresse:
โTrainingspaarden Chattie en Zeus 
JP te midden van een dustdevil (soort kleine tornado)
Snake Season! Tijdens het uitmesten kijkt er soms plots een paar ogen terug
Uiteindelijk ben ik hier 2,5 jaar vrijwilliger en trainer geweest. Zowel mijn man als ik kregen beiden ons eigen paard toegewezen, waarmee we naar onze lessen gingen van 4 Star Parelli Instructor, Maurice Thibault.
Nadat we uit het Parelli programma stapten en ik mijn eigen weg besloot te vervolgen, boekte ik ook vooruitgang met mijn eigen merrie JP (Jaguar Paw). Een Quarter/Paint? merrie die met heftige emotionele problemen naar de opvang kwam en 2 jaar in haar stal had gestaan voordat ik werd gevraagd om haar een kans te geven. Nooit heb ik spijt gehad van die keuze, maar ik ben wel eerlijk in dat ik meerdere keren huilend van verslagenheid in haar stal heb gezeten. Op sommige dagen leek er niets aan de hand, op andere dagen rende ze alleen maar door haar paddock tot er bloed uit haar neusgaten kwam. En zelfs dan stopte ze niet. Mensen noemden haar 'gek' en 'dominant', zelfs 'gevaarlijk'. Alleen omdat ze niet (meer) wist hoe om te gaan met prikkels en hogere emoties. 2 jaar lang heb ik gepuzzeld naar wat zou kunnen helpen, waardoor we de laatste 6 maanden van mijn tijd bij deze rescue hebben kunnen genieten van elkaar. Tijdens buitenritten zonder bit (waarop mensen mij voor gek verklaarden) of tijdens onze Freestyle sessies waarin we zelfs een sprongetje maakten. Zo trots was ik op haar. Helaas gebeurden er niet alleen maar ethisch verantwoorde dingen op deze plek. Na de dood van een van de paarden op een ontzettend nare manier hakte ik de knoop door en nam ik afscheid van JP, die mijn paard was zolang ik daar nog werkte. Er kwam een hoop oud zeer bij omhoog, mijn paard in Nederland was ik 3 maanden na mijn vertrek verloren aan een plotselinge koliekaanval. Iets dat ik nog niet helemaal verwerkt had en weer afscheid nemen was moeilijk. โGelukkig is JP 2 jaar later, net na mijn aankomst in Nederland, geadopteerd door een lieve familie die mij via Facebook heeft kunnen vinden en bedanken. Zij zien in JP wat ik ook in haar zag en vertrouwen haar zo sterk dat ze haar newborn baby op haar rug durven zetten. De updates die ze regelmatig posten gaan nog steeds recht mijn hart in. Wat een paard... 
Tijdens 1 van onze buitenritjes
Tijdens Parelli lessen
Freestyle
Met Cody, het paard van mijn man, werken aan zijn separation anxiety:
En mijn man met Cody, toen zijn anxiety nog 'Red Zone' was
2018
In September ging ik een weekje naar Sara Fancy, eigenaresse van Silver Horse Retreat waar ik in 2015 een weekend heb mogen blijven voor Family Constellation Therapy. Van Sara leer ik sinds 2019 ook Shamanic Journeying voor mensen en dieren. Silver Horse Retreat is een off-grid retreat voor mensen met problematiek zoals een persoonlijke crisis. Het is vernoemd naar Sara's paard Silver (in 2020 op 35 jarige leeftijd overleden) en bevindt zich in de bergen van San Diego. Uitkijken over de vallei: 
Tijdens deze week assisteerde ik Sara bij het hosten van een groep deelnemers uit Japan en Canada, ook daar vanwege Nature/Horse Constellation (familie opstellingen). Ik zorgde voor de paarden (allemaal rescues, zoals PreMaRin merries), maakte ontbijt, lunch en avondeten en nam intensief deel aan verschillende therapiesessies. Allemaal buiten en tussen de paarden. Daarnaast mocht ik ook deelnemen aan een salie-bundelen bundelen workshop en appel-pluk excursie in Julian, beiden begeleid door Native American 'Nicio', die met zijn familie in een reservaat vlakbij is opgegroeid. Bijna dagelijks gingen we hiken (oppassen voor ratelslangen!) oude mijnen bezoeken, mediteren en het bezoek aan de hot springs (natuurlijke warmwaterbron) vond ik erg gaaf. 's Avonds lagen we vaak naar de melkweg te kijken (je kunt hier zo veel sterren zien!) onder begeleiding van Sara en/of Chris op de gitaar (beiden muzikant, Chris heeft de themesong voor the OC geschreven). Opnieuw een heel gave en unieke ervaring waar ik nog vaak aan terugdenk.
Nicio in traditionele kleding (met Silver rechts) โ 
Voor meer over deze trip; lees deze blog (met vlog): https://www.zoevanmourik.com/silverhorseretreat.html
โ โ2019 
Take nothing but pictures, Leave nothing but hoofprints
โIn Januari ontving ik een email van Stephanie McNeal; eigenaresse van Freedom Ranch Equestrian Connections. Ze had een trainingscompilatie van mij gezien en was op zoek naar een Natural Horsemanship Instructor. Een paar dagen later ging ik langs, ze woonden maar een halfuurtje rijden bij ons vandaan en bevinden zich ook nog eens in de bergen (1000ft hoger dan Palmdale). Een prachtige plek waar behalve paarden en pony's ook konijnen, vogels, geiten, schapen, een potbelly pig en therapie/hulphonden vrij met elkaar leven. Buiten de veilige omheining vindt je coyotes, herten, een puma, hagedissen, roadrunners en een beer met haar jong. De Ranch is een Vendor voor een zogenoemde "Charter School". Kinderen die thuis worden geschoold en willen leren paardrijden kunnen dus via hun school terecht bij Freedom Ranch. Dit betekende dat ik -als ik de job zou krijgen- ook als officiรซle Teacher zou worden opgenomen in het bestand. Maar daar gaat een heel proces aan vooraf. Na het sollicitatiegesprek kreeg ik een Livescan-document mee naar huis; hiermee kon ik mijn vingerafdrukken laten afnemen bij een speciaal bedrijf, dat vervolgens het achtergrondonderzoek begon. Een standaardprocedure voor iedereen die zich bij een overheidsorganisatie aan wil sluiten en voor mij alweer de 2e keer (mijn 1e check was in 2017, voordat ik naar Amerika emigreerde). Vrij snel kwam de verklaring binnen en werd ik officieel onderdeel van deze plek. Op 25 Januari draaide ik voor het eerst een dag mee. Ik leerde de commando's voor de honden zodat ik en klanten veilig het erf op kunnen, maakte kennis met 20+ dieren en ik keek mee met hoe er werd les gegeven en maakte meteen kennis met de studenten en Stephanie's gezin. Compilatie: https://www.instagram.com/p/CYeJO7xIc2H/ โ โWerken met Lucky, die desastreuze trailerlaad-ervaringen heeft gehad die eindigden in verwondingen: 
Even snel wat opzoeken voor een student, met behulp van geitje River:
Stephanie zelf is MMA Champion (Bulgarije) en heeft als stuntvrouw gewerkt. Dankzij haar werk in de filmindustrie (Miss Congeniality, Devil May Cry) kwam ze in aanraking met paarden en besloot ze een andere weg in te slaan als NH Trainer en Instructor. Alle dieren zijn trouwens Animal Actors; ik mocht een paar keer mee tijdens trainingen en draaidagen van fotoshoots en videoclips.
Stephanie's man Kelsey is fotograaf (Oscars, Disney on Ice) en volgde mij een dag met zijn camera's. De foto's komen in zijn boek die verschillende Natural Horsemanship trainers belicht. Dochter Theona nam een paar springlessen van mij toen haar Arabische merrie vlak voor het wedstrijdseizoen begon te weigeren. Ze wisten niet alleen prijzen in de wacht te slepen; ze ontving in 2020 haar Scholarship voor een Equestrian School in Los Angeles. Jongste zoon Ethan deed ooit als 8-jarige mee in een documentaire over Natural Horsemanship en oudste zoon Zion is minstens net zo betrokken bij het bedrijf als zijn siblings. Lesgeven aan Theona en Mirage: 
Eden leren steigeren voor een videoclip:
1 van de foto's die Kelsey van mij maakte:
Lesgeven aan special needs students:
Samen met mijn man mocht ik 3 keer op deze plek en alle dieren passen toen de eigenaars op vakantie gingen. Een hele verantwoording, maar we hebben van elke keer genoten. Tijdens de 1e keer werd Zoro geboren; de geboorte verliep prima maar mama Eden had de round pen geclaimd en daar is geen schaduw. Het kan in Californiรซ makkelijk meer dan 40 graden worden, dus gingen mijn man en ik direct aan de slag met touwen en zeilen om ze zo toch schaduw te bieden. Tijdens de 2e keer lag er knee-deep snow (yep, sneeuw in Californiรซ) en trokken we met de paarden dagelijks door de besneeuwde bergen. Tijdens de 3e keer hingen er dikke aswolken boven de bergen en vallei, dankzij de heftige en meerdere wildfires die uiteindelijk de ranch bereikte. De eigenaars waren al terug van vakantie en wij weer thuis, toen ze de vlammen over de bergtoppen zagen komen richting huis. Ze zijn met al hun dieren geรซvacueerd, het huis hebben ze kunnen redden maar de zadelkamer, omheining en prachtige natuur niet.
Sneeuwfoto's: 
Ik heb hier 2 jaar met heel veel plezier gewerkt. Niet alleen op werkgebied maar ook op persoonlijk gebied ben ik ontzettend dankbaar voor de lessen die ik hier geleerd heb. Ik werd met open armen ontvangen en merkte al snel dat dit meer was dan een 'werkplek'. Een beetje off-topic maar ik heb niet een heel stabiele jeugd/opvoeding gehad en een normal-functioning en loving familie van dichtbij meemaken heeft mij vertrouwen gegeven en respect voor het voorbeeld dat zij nu toch wel voor mij zijn. De McNeal familie beschouwen we inmiddels als dierbare vrienden en ondanks dat we nu in Nederland zijn hebben we nog altijd contact.
Sfeerfoto van Freedom Ranch: 
Stephanie:
Newborn baby Zoro:
Millie! โ
Op de set:
โMijn menvaardigheden weer opfrissen met Tiger: 
โDat uitzicht.. 
En een romantisch plaatje, genomen tijdens 1 van onze avondritjes: 
2020
Eind November 2019 ging ik op sollicitatiegesprek bij Love This Horse Equine Rescue, de grootste Arabische Paardenopvang van Noord-Amerika. Ze waren bij de Los Angeles Equestrian Center in Burbank voor verschillende wedstrijden, ik moest die dag toch in de buurt zijn dus besloten we het gesprek daar te voeren. Ik was net gestopt bij de 1e Rescue (waar ik 2.5 jaar had gewerkt en onze paarden stonden) en zocht iets voor naast mijn job bij Freedom Ranch. Vera is de eigenaresse van Love This Horse en vertelde dat ze iemand zocht die in vrijheid en zonder dwang met verschillende paarden kon werken, die nog wild of zwaar getraumatiseerd waren. Voor ik me ging specialiseren in trauma & gedrag (wat een beetje onbewust/geleidelijk ging), was ik met Liberty en Freestyle (Parelli Level 4) bezig. De kans om dit te gaan combineren met heel andere paarden leek me zo'n mooie uitdaging. In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiรซle" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk; 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag. Akkadia, 1 van mijn eerste trainingspaarden bij LTH en een Al'Khamsa merrie: 
โMijn werkplek; de feral horse paddocks met chute (soort smalle doorgang) die uitkomt in de round pen (waar met ze gewerkt wordt) 
โFeral paarden en paddocks 
Quarantainestallen
โAl Jassimya Farm babies 
โMr Handsome, een Khemosabi kleinzoon 
โWerken aan Kirby's separation anxiety (links) 
Toen de opvang zo goed als verhuisd was naar hun nieuwe locatie in Rosamond (Mojave woestijn) kwamen we regelmatig helpen met stallen bouwen voor de ca. 80 paarden die op deze hoofdlocatie staan. In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard. Een jonge Lusitano die in 2018 over de snelweg bij Burbank (LA) rende, met serieuze verwondingen en een lasso om zijn nek. Er rennen helaas wel vaker paarden over de snelweg, maar zelden met goede afloop. Animal Control nam hem ter plekke in beslag, in het ziekenhuis werd hij behandeld aan zijn wonden en vervolgens nam Vera hem mee (ondanks dat haar opvang gespecialiseerd is in Arabische paarden geeft ze elk paard een kans). Hier heeft hij 1,5 jaar moeten 'decompressen' (de Decompressing Period is een aanduiding die wordt gebruikt bij wilde/feral/zwaar getraumatiseerde paarden die emotioneel moeten bijkomen voor ze aan training/rehabilitatie kunnen beginnen) voordat hij in Januari 2020 klaar was om weer in aanraking met mensen te komen. โ Heel voorzichtig probeerde ik zijn vertrouwen opnieuw te winnen (een andere trainer was getrapt en bij weer iemand anders sprong hij uit de 1.60m hoge enclosure), en dat werkte. Binnen 3 maanden kon ik Walter niet alleen benaderen en halsteren, ook leiden, poetsen, voetjes geven en zelfs bekapt worden was allemaal mogelijk. Vera zag hoe Walter naar mij toe trok en besloot hem aan mij te geven. Elke keer als ik dit zeg of typ voelt het alsof ik een stukje overtyp uit een paardenmeisjesboek... zo'n rare gewaarwording! 1 van mijn 1e sessies met Walter: 
โ1 van mijn laatste dagen met Walter, tijdens een IET (energie) behandeling: 
โDie benen! 
โEn dat hoofd.. 
โBij Animal Control: 
In April dat jaar kwam er een groep feral (in gevangenschap geboren maar niet aan mensen gewend) Arabische paarden uit Oregon, die op transport naar de slacht stonden maar net op tijd onderschept waren. Ik liet mijn andere trainingspaarden even voor wat het was en begon asap aan dit project; 10 paarden die doodsbang waren voor mensen omdat ze die A: nog nooit hadden gezien, of B: zo mishandeld waren dat ze wel beter wisten. 1 van de merries had behoorlijk slechte hoeven en aangezien deze plek (en ik zelf!) niet achter lasso's, vangstokken of verdovingsgeweren staan, gingen deze paarden voor zodat we ze de tijd konden geven om het goed te doen. Een van deze paarden was Cognac, een jonge ruin die het goed kon vinden met Walter (Walter vocht toen nog met andere ruinen/hengsten of sprong op alle merries). Na 3 maanden was hij halstermak, bekapt en zelfs in zijn element in nabijheid van mensen. Hij verhuisde al snel naar de 'Baby Paddock' waar de rest van de jonge paarden staan, waar ik hem elke ochtend even kwam halsteren zodat hij dit niet vergat. Weer een maand later is hij geadopteerd en verhuisd naar New Mexico. Cognac, in de Baby Paddock 
Meer zien van Cognac? Gebruik op Facebook de hashtag #LTHCognac
โTequila, ook uit de feral groep 
โEen video van mij met Najia, een extreem bange merrie die gered is van een toekomst als Tripping Horse: Rahma werd met de helft van haar oor eraf gerukt gedumpt op een veiling. Behalve kopschuw (logisch!) was ze ook bang voor mensen en liet ze zich moeilijk benaderen, pakken en aanraken. Hier een korte video van ons waarin we al onder het zadel gewerkt hebben en ik haar makkelijk kan aanraken: โ โDie zomer werkte ik met meer feral en zwaar getraumatiseerde paarden, die horrorsituaties zoals Horse Tripping hebben meegemaakt. NIET zelf Googelen als je niet tegen geweld kunt! Hier kun je er meer over lezen in de vorm van een blog: https://www.zoevanmourik.com/horsetripping.html En/of bekijk de compilatie waarin ik werk met Freedom, die deze 'sport' heeft overleefd: โ Facebook tag: #LTHFreedom Mijn man zet ik in bij paarden die bang voor mannen zijn, zijn energie is hier perfect voor. Een fijne tussenstap voordat een hoefsmid of dierenarts komt en iets waar de paarden hier ook ruim de tijd voor krijgen. Dit is mijn man met Hennessy, 1 van mijn trainingspaarden uit de feral groep 
โToen de hoofdtrainer met zijn assistenten vertrok, te midden van de pandemie waardoor veel paarden weer terugkwamen, kreeg ik als nieuwe hoofdtrainer alle taken op me. Ik richtte me op de groene of net ingereden paarden en de paarden die klaar waren voor adoptie. Het was een hele klus om mezelf plotseling kenbaar te maken met zo veel nieuwe paarden, waardoor een foutje niet uit kon blijven. Zaterdagen zijn adoptie/kijkdagen, waarop adoptanten vanuit het hele land (maar ook vanuit andere landen) paarden komen bekijken. Voorrijden kwam hier dus ook bij kijken, maar het belangrijkste is dat het juiste paard met de juiste mens mee naar huis gaat. Als ik het ergens niet mee eens was mocht ik mijn mond open trekken. Ik kreeg de vrije hand over de paarden, opnieuw een hele verantwoording en weer een waar ik nu ontzettend dankbaar voor ben. Op een Zaterdag was Vera weg waardoor ze het paard waar adoptanten voor kwamen, niet klaar kon zetten. Ze had haar dochter gevraagd om haar voor mij te pakken, aangezien ik haar nog niet kende. Long story short: Ik stapte op toen de adoptanten aanwezig waren en ik een gesprek met ze had gevoerd over wat ze precies zoeken. En alles ging verkeerd; bokkend en springend gingen we door de bak, op elke simpele vraag of aanwijzing raakt de merrie overstuur en ik deed meer One Rein Stops dan iets anders. Ik probeerde het voorrijden even te laten voor wat het was en de sessie zo aangenaam mogelijk af te sluiten. Na afloop beaamden de adoptanten dat dit niet het paard is dat ze zoeken en bleef ik verward achter... wat bleek die avond: Ik was op het verkeerde paard gezet! Op haar volle zus, om precies te zijn; ook een Arabier x Tennessee Walker. Whoops! Gelukkig is het met beide merries goedgekomen; Aysha (de 'verkeerde' merrie) kon ik na onze valse start alsnog doorrijden zodat ze geadopteerd kon worden. Haar adoptant stuurde later een kaartje als bedankje voor het leuke en kalme Trail Horse dat ze nu heeft. Aysha 
โVideo van Aysha en haar volle zus Shamira: โHelaas brak ik middenin de zomer mijn knie tijdens het werken met een nieuw trainingspaard. Ik was niet bewust (genoeg) met hem bezig; het hoge werktempo met zo veel paarden zorgde ervoor dat ik veel te routinematig aan het trainen was. Niet handig bij de paarden waar ik mee te maken had, waardoor een ongeluk niet uit kon blijven. Ik kreeg een brace zodat ik mijn knie kon blijven bewegen en startte maanden later met fysiotherapie zodat ik weer kon lopen. Uiteraard was ik stiekem allang weer aan het werk; mijn man bracht me zo vaak hij kon met een rolstoel en krukken naar de opvang, waar ik mijn Energetisch en Sjamanistisch werk oppakte. Iets waar ik steeds minder de tijd voor had doordat ik me bezighield met gedrag, trauma's en training. Na slechts een paar dagen merkte Vera de werking van mijn sessies en vroeg ze of ik het zag zitten om weer wat meer trainingspaarden op te pakken, voor grondwerk en energie sessies. Achteraf ben ik zo dankbaar dat ik mijn knie destijds brak; al het energetisch werk dat ik toen weer oppakte kwam plots bij zo veel mensen onder de aandacht. Tijdens onze laatste week in Amerika, vlak voor we onverwacht naar Nederland werden gestuurd, werkte ik 2 dagen op 2 andere stallen om paarden te behandelen. De ervaringen deelden zij en ik op Social Media en voor ik het wist was het eind 2021 en heb ik (samen met een energetisch coach voor mensen) het afgelopen jaar al meer dan 30 mensen mogen opleiden. The Universe Always Knows Best! Bekijk hier hoe ik werk met Major en hoe stress responses en releases er tijdens een behandeling uit kunnen zien: โMet introverte en overprikkelde Justina: 
Naast het werk met de paarden ving ik samen met mijn man en 2 honden, high-risk/asielhonden op die gedumpt waren of problemen ondervonden waardoor ze niet geadopteerd konden worden. Met uitzondering van 1 Pomeranian waren het allemaal Pitbulls, die stuk voor stuk bij ons gerehabiliteerd zijn en vervolgens een liefdevol en veilig thuis vonden. Opnieuw uitdagende maar vooral waardevolle ervaringen, ook hen zal ik nooit vergeten. Hieronder nog een opsomming met foto's van andere ervaringen uit mijn tijd in Amerika, zoals clinics of leuke weetjes. We zijn eind 2020 helaas onverwacht teruggestuurd naar Nederland, waar we hebben besloten te blijven totdat ik mijn Equine Behavior Opleiding hier heb uitgeschreven en is goedgekeurd. Ons uiteindelijke doel is een Ranch/Retreat opstarten in Amerika, waar we uiteraard op de achtergrond al rustig naartoe werken. Voor nu kijk ik terug op een rollercoaster-ervaring die zo veel mooie dingen gebracht heeft, ik had echt niets willen missen. Als je vragen hebt over bepaalde onderwerpen, of paarden; stel ze gerust! Het is een nog langer verhaal geworden dan ik had verwacht, maar zelfs met alleen de highlights erin krijg ik het niet meer samengevat dan dit..! โDankjewel voor het lezen! Zoรซ van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist โwww.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl โโ >> EXTRA โBuck Brannaman Clinic (dream come true!) 
โ De wilde paarden van Tehachapi (Oak Creek Horses), waar we langs reden op weg naar lessen + vlakbij Love This Horse: 
โMalibu Riders buitenrit over de Paramount Ranch: 
โClinic van Doma India Scarpati (Oscar en Cristobal Scarpati, uit Argentiniรซ): 
โOnze honden gingen ook graag mee naar mijn werkplekken: 
โJeddah Ranch, waar ik ook een paar trainingspaarden en lesklanten had: 
โOverview van de ranch: 
โ In 2015 en 2016 (toen ik in Californiรซ op vakantie was) mocht ik mee naar Saddle Up Ranch, waar ik Silver uit de film 'The Lone Ranger' ontmoette! Zijn echte naam is Arctic Bright View, maar sinds de film noemt iedereen hem Silver: 
โAlycia Burton en Goldrush (ze in Real Life zien stond al jaren op mijn bucket list) 
0 Comments
Ask yourself often: 'Am I observing the situation accurately or am I projecting how I feel onto what is happening?' - Yung Pueblo 𝐎𝐩𝐥𝐞𝐢𝐝𝐢𝐧𝐠su𝐩𝐝𝐚𝐭𝐞 Voor het hoofdstuk 'Human Behaviorism' ben ik een beetje terug in de tijd gegaan, door in mijn Zelf-Ontwikkelingsmap te duiken die ik zo'n 15 jaar geleden heb aangemaakt. Over de jaren heen heb ik er van alles in verzameld: therapie-oefeningen, mental health challenges, numerologie, persoonlijkheidstesten, emotionele intelligentietesten, The Law of Attraction, ademhalingsoefeningen (Tummo) en stukjes die ik hier en daar heb toegevoegd. Een heel naslagwerk dus, dat mij geholpen heeft om beter met mezelf en daardoor ook met (getraumatiseerde) paarden om te kunnen gaan. Omdat Zelf-Ontwikkeling bij paarden nooit stopt, zou dat bij ons ook het geval moeten zijn. In het Human Behaviorism hoofdstuk zal er daarom aandacht geschonken worden aan o.a.; - cognitive distortions - shadow & inner child work - emotionele intelligentie - boundary assessments - (co)dependency - Toxic Positivity vs Validation - ACE score - DISC-training - meer! Zo ga je naast de breedte, ook de diepte in waardoor je vanuit je eigen kracht en authenticiteit mag slagen en kan gaan werken vanuit je eigen vaardigheden en overtuigen die je tijdens de opleiding hebt leren finetunen. Brick by brick, my friend, brick by brick  Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl "Follow the Horse, not the Method" It's not how you start the day. It's how you finish it. "You’ll have some horses in trouble that have been that way for a long time. It’s too bad, but most of it is due to the human and what they’ve exposed the horse to. At the end of a session working with them (the horse), you feel like you really got something accomplished; you feel real good about things. And you go out first thing in the morning, and the way he responds to you, you feel like you didn’t do a damn thing the day before, like you’re starting over from nothing, and it didn’t carry over. And you think, 'Why did I even do it yesterday?' But under those circumstances, if you’re not willing to go back every day and start over, you shouldn’t have started to begin with, because you might have to start over a lot of days in a row before it carries over from one day to the next, or one month to the next or one year to the next. But one day it will, if you’re willing to start over enough times from zero. One day it’ll surprise you, and it’ll start off maybe farther ahead than you left it the day before. And that’s quite a thing for both of you. But you have to be willing to wait that out. Having had a lot of experience at doing this, I could start over 500 days in a row, and it doesn’t bother me a bit. I’m going to be the same guy at the beginning of the day each day as what I was the day before. Not everybody has that in them. I often tell people, it doesn’t make any difference to me where I start my day, it makes a difference to me where I finish my day. Did I leave things a little better off than how I started? It doesn’t have to be perfect, but if it’s just a little better off than how I started, I got along just fine." -'Behind The Scenes With Buck Brannaman' by Kelly Sanchez - http://www.chronofhorse.com/article/interview-buck-brannaman  Kelsey Mc Neal Photography, Me & Luke Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 'Follow the Horse, not the Method' NATO is een term uit de sportpsychologie en staat voor 𝙉𝙤𝙩 𝘼𝙩𝙩𝙖𝙘𝙝𝙚𝙙 𝙏𝙤 𝙊𝙪𝙩𝙘𝙤𝙢𝙚, oftewel niet gericht op een bepaalde uitkomst. Deze benadering en uitvoering van een oefening of training zorgt voor betere verwerking van de opgedane informatie en legt de focus op niet een gewenste uitkomst, maar op de gemoedstoestand van paard en ruiter. De focus ligt hierbij dus niet op 'Wat' we doen, maar op 'Hoe' we het doen. Over het algemeen zijn mijn rehabilitatie- en trainingstrajecten allemaal NATO, ook wanneer het gaat om het verminderen of verhelpen van een bepaald gedragsprobleem of tijdens het aanleren van nieuwe elementen. In zulke gevallen blijft de focus op gemoedstoestand hetzelfde, maar voeg ik daar specifieke elementen aan toe om te zien of, hoe en wanneer het paard deze nieuwe situatie niet 𝘵𝘰𝘭𝘦𝘳𝘦𝘦𝘳𝘵 maar volledig 𝘢𝘤𝘤𝘦𝘱𝘵𝘦𝘦𝘳𝘵. Wat mij betreft weer een heel mooi voorbeeld van niet een methode volgen, maar het paard!  Een ander mooi voorbeeld is trailerladen, waarbij ik dezelfde NATO-aanpak hanteer. De fout die veelal gemaakt wordt tijdens het werken aan een trailerlaadprobleem is de gedachte dat het paard zo snel mogelijk in de trailer moet staan en er zo min mogelijk rustmomenten geboden mogen worden, uit angst dat het paard dan 'gewonnen heeft'. Maar wat is de winst waar je op uit bent? Is dat een positieve ervaring voor het paard waar je uiteindelijk op verder kunt breien, of wil je koste wat het kost dit paard direct kunnen laden, met kans dat het de volgende keer nog moeilijker is of zelfs onmogelijk? Even helemaal niets doen kan dus heel veel betekenen voor een paard; we brengen de focus en intentie van 'Doen' naar 'Zijn'. >> Meer over de toepassing van NATO tijdens het trainen van paarden lees je binnenkort in Boek 1 van de Equine Trauma & Behavior Opleiding! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Veel paarden die bij de opvang aankomen zijn mager en bang. Het zal je niet verrassen dat het vaak hard werken is om dit soort paarden weer op gewicht te krijgen. Gevoelens van machteloosheid triggeren hoge stress-levels, waardoor hun immuunsysteem verzwakt en de kans op bijvoorbeeld maagzweren of gevoeligheid voor maagzuur steeds groter wordt. Zelfs als dit soort paarden in staat zijn om kleine beetjes (ruw)voer tot zich te nemen blijft het gevaar van maagontstekingen en zelfs darmproblemen op de loer liggen; een lichaam dat niet in balans is kan zowel emoties als voeding slecht verteren. Gevolgen van maagpijnen/slecht eten variëren van maagzweren tot luchtzuigen en bijten. Whiskey2 (in de foto's) kwam naar de opvang nadat hij was gered van een veiling. Zijn vorige eigenaars hadden hem in goed vertrouwen verkocht aan iemand die enorm gewelddadig met hem om is gegaan, op de foto's zie je naast heftige littekens ook het verschil in zijn houding en uitstraling voor en nadat ik met hem werkte. Behalve werken aan zijn emotionele trauma's werd ik ook gevraagd om Whiskey2 een Integrated Energy Therapy behandeling te geven. waardoor hij een confidence-boost kreeg en zijn ruwvoer beter kon verteren en steeds meer van zichzelf liet zien.   Toen ik op een dag naar zijn stal liep om hem voor de tweede keer een behandeling te geven, stond Whiskey2 als een 'normaal' paard lekker op zijn hooi te knabbelen! Sinds zijn aankomst had hij nog niet zo veel en zo ontspannen gegeten, dus dit was al een gigantische verbetering. Tijdens zijn tweede behandeling liet ik Whiskey daarom lekker eten en gaan en staan waar hij wil (wel in zijn stal) en keek hij amper op of om. Zijn eetlust was weer terug! Een paar dagen later begon ik met Whiskey2's rehabilitatie, in de round pen. Daar liet ik hem in vrijheid voornamelijk met rust, maar zorgde wel dat ik hem (emotionele) ondersteuning kon geven indien nodig. Een beetje Relax Compositum over wat gras cubes voor aanvang van de sessie, zorgde voor nog meer ontspanning bij Whiskey2 waardoor hij eindelijk de laatste restjes trauma van zich af durfde te schudden (zie foto's!). Na wat gekke sprongen en sprintjes voelde Whiskey2 zich duidelijk beter, de energie behandelingen zorgden ervoor dat zijn stress afnam waardoor er weer voldoende bloed naar de maagwand kon stromen en hij zijn eetlust weer terugkreeg. Met de Relax Compositum tinctuur kon ik zijn defensiviteit beetje bij beetje af laten zakken, wat zorgde voor emotionele ontspanning en het in staat zijn van het opslaan en verwerken van nieuwe informatie. Whiskey2 is inmiddels (opnieuw) onder het zadel en geadopteerd! Scroll naar beneden voor een foto van hem op de bruiloft van zijn adopters.    Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Een serieuze vraag voor veel paardeneigenaren: is mijn paard nu gevaarlijk, dominant of agressief of is er meer aan de hand? Het probleem bij dit soort situaties is dat vaak de bom vaak al gebarsten is, waardoor het lastiger wordt om stapsgewijs te gaan kijken naar welke emoties het paard door middel van explosief gedrag probeert te verbloemen (uit zelfbescherming). Met stapsgewijs bedoel ik letterlijk een stapje terug doen. Het verbaast mij nog steeds hoe veel mensen op een paard stappen dat serieuze (gedrags)problemen vertoont op de grond (en logischerwijs dus ook in het zadel) en het af doen als 'eigenwijsheid' of 'dominantie': You have no business being on a horse's back if you can't get things right on the ground! Grondwerk dus. Nog iets waar veel mensen als een berg tegenop zien doordat ze zich weer een beginner voelen. Een geruststelling: dit heeft niet altijd met jou te maken; Wij mensen leren lineair, dat wil zeggen dat als wij vandaag iets nieuws leren, we morgen de draad weer op kunnen pakken waar we gebleven waren en elke dag iets beter worden. Paarden leren niet-lineair o.a. doordat prooidieren soms voorrang moeten geven aan andere externe informatie verwerken -voor het geval er gevaar dreigt. Ups en downs zijn dus part of life voor elk paard en betekent absoluut niet dat jij of je paard ineens weer beginners zijn. Ook de wiring van de hersenen van mensen en paarden is niet te vergelijken. Zo geven wij al generaties lang de voorkeur aan een dominante linkerhersenhelft; de helft die onze rechterkant aanstuurt en dingen als analytisch denken, logica, taal en rationeel denken regelt. Onze rechterhersenhelft speelt een rol bij non-verbale communicatie, creativiteit, fantasie en empathie. Een onderontwikkelde rechterhersenhelft heeft dus direct invloed op o.a. werken met paarden. Hun succes tijdens onze samenwerking is grotendeels afhankelijk van hoe zuiver wij communiceren, zonder woorden te gebruiken dus. Twee voorbeelden van paarden waar ik mee gewerkt heb, die als gevaarlijk werden omschreven maar dat niet bleken te zijn: Lucky is een grote Quarter Horse merrie die na wat traumatische ervaringen bij een veiling terechtkwam, waar ze werd gekocht door Freedom Ranch. Binnen een aantal maanden was de merrie veranderd in een gewillig, lief en eerlijk paard waardoor het dus tijd was om een nieuw thuis voor haar te vinden. Na een paar kennismakingen ging de merrie naar huis met een lokale trainer, die al snel niets meer van zich liet horen. Een telefoontje later bleek dat Lucky al dagen opgesloten in haar stal stond nadat ze een ander paard had doodgetrapt, ging liggen tijdens het poetsen en opzadelen en gevaarlijk gedrag vertoonde tijdens het buitenrijden en naar mensen. Bekijk in de foto's hieronder hoe Lucky terugkwam naar Freedom Ranch en lees wat deze trainer over haar te zeggen had:    Stephanie (eigenaresse van Freedom Ranch) is een aantal jaren geleden begonnen met paarden rehabiliteren. Ze is 1 van de weinige trainers die niet aan 'flipping' doet, maar een paard door het hele rehabilitatieproces neemt - inclusief rijden naast quads en cross motoren - en vervolgens een passend nieuw thuis voor ze zoekt. Een (onjuiste) recensie als die van de trainer hierboven kan funest zijn voor een ranch. Om zeker te zijn dat Lucky niet gevaarlijk is werd ik gevraagd om eens naar haar te kijken en mijn mening te delen. Nu kwam ik minstens 3x per week naar Freedom Ranch en zag ik Lucky regelmatig, wanneer ik in de weekenden tijd had nam ik haar regelmatig mee op buitenrit samen met mijn man. Het duurde dus niet lang voor ik met zekerheid kon stellen dat Lucky NIET gevaarlijk is. Paarden met een geschiedenis van trauma zullen triggers soms levenslang bij zich dragen. Nu is er niet altijd iets dat we daar aan kunnen doen, maar wat wèl effect en invloed heeft is hoe wij op die triggers reageren. Zo reed de trainer waar Lucky aan verkocht was bijvoorbeeld met sporen, scherpe bitten en hulpteugels: triggers die bij Lucky gevoelens van onderdrukking, wantrouwen en angst oproepen waardoor ze de behoefte voelde om zichzelf te beschermen: gaan liggen, bijten, steigeren of op hol slaan zijn daar allemaal voorbeelden van. Lucky wilde ontsnappen aan deze nare situatie, haar eerste signalen werden waarschijnlijk genegeerd of niet opgemerkt tot de bom uiteindelijk barstte. Het ego van de mens is dan gekrenkt en het paard krijgt de schuld. Bekijk hieronder foto's van Lucky (en bekijk de video) weer terug bij Freedom Ranch waar ze voorlopig ook blijft en zelfs mijn niet-horse-savvy vriendin veilig heeft rondgereden tijdens een buitenrit:    Case; Fin Fin is een Arabische ruin die ik eind 2020 leerde kennen toen hij terugkwam naar de rescue. Volgens zijn adoptant had hij haar gebeten, deed hij vervelend bij het opzadelen en was hij gevaarlijk, ze noemde hem 'The Devil's Horse'. Bij de opvang zelf wisten ze ook niet goed wat te denken, bij aankomst gedroeg Fin zich namelijk inderdaad anders dan voorgaande jaren. Nog thuis aan mijn ontbijt ontving ik een berichtje of ik met Fin met wilde komen werken, hij stond al in de round pen met wat water om bij te komen maar hij wilde alleen maar gillen en rennen. Een uur later kwam ik aan bij de rescue waar Fin nog altijd als een raket door de round pen ging en niet altijd op tijd kon stoppen waardoor hij tegen de rails aan botste. Niet echt uitnodigend om al in de round pen te stappen en met de sessie te beginnen. Ik liep daarom eerst kalm richting de doorgang, steeds iets dichterbij totdat ik bijna neus aan neus met de explosieve Fin stond. Ik deed geen poging hem te aaien of zelfs aan te kijken, maar liet hem de eerste stap maken. Met een uitgestrekte nek durfde Fin voorzichtig aan mij te snuffelen, zijn ademhaling werd steeds rustiger en hij vergat even zijn zorgen en onzekerheid. Ik wachtte tot ik zeker wist dat Fin's stress levels een heel stuk gezakt waren voordat ik bij hem de round pen in stapte voor een Liberty sessie. Werken in vrijheid heeft namelijk verschillende voordelen: - het paard kan 'Nee' zeggen - gedrag en emotie zijn beter te onderscheiden - de druk wordt niet onnodig hoog opgevoerd - het paard wordt niet beperkt in zijn emotionele en fysieke vrijheid (waardoor dit dè kans was voor Fin om aan te vallen) Eenmaal in beweging bevestigde Fin wat ik al dacht: hij is absoluut niet dominant of gevaarlijk, maar heeft behoefte aan connectie en een assertieve leider. Dit kan ik bepalen naar aanleiding van verschillende factoren: - zodra ik hem zijn vrijheid gaf (Liberty sessie) daagde hij mij niet uit en probeerde me ook niet de round pen uit te krijgen - Fin's focus verschoof van alles buiten de round pen, naar mij - wanneer ik merkte dat zijn stress levels weer omhoog gingen en ik hem de ruimte gaf dit af te laten vloeien sloot Fin zich niet af en zette ook niet de aanval in, maar kalmeerde bijna direct weer Fin bleek uiteindelijk behoefte te hebben aan een leider die zijn stress-signalen en releases direct ziet, kan onderscheiden en ruimte geeft. Hij is inmiddels opnieuw geadopteerd en heeft een super fijn en passend thuis gevonden in Californië. Bekijk in de video hieronder hoe mijn assessment met Fin eruit zag, hoe ik hem zelf een connectie liet maken en zelf liet bepalen of en wanneer hij opgezadeld wilde worden: Een echt gevaarlijk paard kom je dus zelden tegen, veel vaker gaat het om miscommunicatie of onwetendheid van de eigenaar. Het is dus van belang dat je weet wat je eigen zwakke en sterke punten zijn voordat je gaat kijken naar wat voor paard je aan wil schaffen. Je moet immers weten wat wel en niet voor jou werkt en bij je past en of je dat een ander (je paard) wel kan en wil bieden. Probeer het als een uitdaging te zien, of je bereid en capable bent om je paard te geven wat hij nodig heeft, op welke dag dan ook en no matter what. Pas je training aan op de emotionele en fysieke staat van je paard zodat je zeker weet dat; - je paard informatie kan opslaan - je paard informatie kan verwerken - jullie basis ijzersterk is - jullie training leuk blijft Probeer je focus te verleggen van WAT je paard doet, naar WAAROM hij het doet. Je paard straffen voor gedrag dat hij alleen laat zien uit zelfbescherming heeft een averechts effect, namelijk dat het paard jou uiteindelijk ook gaat zien als een negatieve factor of trigger, met alle gevolgen van dien. Straffen is absoluut niet verkeerd, het is beter om je paard 1 keer een strenge les te leren dan 100x 'Nee' te roepen of een zweep te gebruiken. We zijn snel bang om ons paard pijn te doen en denken dat paarden fragiel zijn, wat ze in zekere zin ook zijn: Fragile, but not like a flower: fragile like a (ticking time) bomb. De effectiviteit van de straf ligt overigens grotendeels aan je timing. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl In 2018 werd ik gevraagd om te werken met Chloë, een jonge Paso Fino merrie met flink wat Anxiety. Ze heeft minstens 4 keer verschillende eigenaars had gehad voor ze naar een opvang kwam. Daar werd al snel duidelijk dat ze door alle verschillende - en soms hardhandige - trainingsmethodes en eigenaars enorm overprikkeld was. De kleinste bewegingen in de round pen triggerde explosief gedrag in Chloë, waardoor de opvang besloot haar een tijdje rust te gunnen.  Een paar weken later was de situatie erger geworden, Chloë was zich namelijk enorm gaan hechten aan het paard in de stal naast haar. Vrijwilligers van de opvang zaten ook met hun handen in het haar, want haar buiten zetten was ontzettend gevaarlijk geworden. Of ze was niet weg te krijgen van haar stal, of ze sleurde je mee naar de turn-out omdat haar vriendjes daar al waren. Aangezien Chloë veel nare ervaringen heeft meegemaakt maakt ze niet graag en moeilijk emotioneel en fysiek contact met mensen. Bij de eerste trigger voelt ze de drang om zichzelf te verdedigen waardoor ze niets meer van de training meekrijgt. Belangrijke informatie voor mij, want zo wist ik precies hoe ik Chloë niet alleen over haar Anxiety (de kern van buddy-sourness) heen kon helpen maar ook hoe ik haar kon laten zien dat niet alle mensen haar pijn doen en samenwerken ook leuk kan zijn. Echt een sessie op maat dus. Bekijk in de video hieronder hoe ik Chloë met een combinatie van geduld, timing en positieve energie bij haar stal + maatje weg krijg EN bekijk haar transformatie in het laatste filmpje. Doordat ik me focus op haar emoties en minder op haar gedrag, alles opbreek in kleine stapjes en zelfs de kleinste pogingen beloon, begon Chloë steeds meer te ontspannen en zich veilig te voelen. Een veelgehoorde misconceptie is 'make the right thing easy and make the wrong thing difficult by moving their feet'. Het gevaar van deze aanpak is dat we geen of onvoldoende rekening houden met het paard zijn emoties en instincten. Als een paard bijvoorbeeld diepgewortelde en gegronde angsten heeft voor een trailer, zou ik deze techniek ten zeerste afraden. Het stress-level van zo'n paard zal in zo'n geval alleen maar stijgen waardoor nieuwe informatie opnemen onmogelijk is voor het paardenbrein. Veel vriendelijker en effectiever is deze methode als het ware omdraaien: Wachten en niets doen zodra het paard een (klein)stapje in de goede richting heeft gezet en bij voldoende ontspanning weer voorwaartse beweging stimuleren. Wordt je paard weer nerveus of angstig, wacht dan tot hij opnieuw ontspannen genoeg is om de oefening op te pakken en begin indien nodig opnieuw. Zo blijf je werken 'below the threshold' waardoor de stress-levels van je paard niet onnodig omhoog schieten en hij daardoor sneller en beter informatie kan opslaan en verwerken. Buddy-Sourness is een vaak voorkomend voorbeeld van Equine Anxiety (separation anxiety) en èèn van de sleutels tot het oplossen van dit probleem is het paard laten zien dat ontspannen en relaxen zonder zijn maatje ook mogelijk is, met joúw aanwezigheid en begeleiding! In plaats van het paard aan het werk te zetten of te straffen voor zijn anxiety, zoek ik de rust en ontspanning op die Chloë zo hard nodig had en waar ze stiekem ook naar zocht. Als paarden dit eenmaal bij een mens kunnen vinden verdwijnen problemen als buddy-sourness als sneeuw voor de zon. Dit proces heb ik een paar keer in dezelfde week mogen herhalen met deze lieve merrie, waardoor haar gedragsproblemen uiteindelijk verdwenen en ze eindelijk ècht kon genieten van haar nieuwe leven. Na afloop van onze eerste sessie kon Chloë voldoende ontspannen om (voor het eerst sinds ze bij de opvang staat) liggend in haar stal een paar uur te slapen. Voorheen was ze hier te gespannen door; doordat ze het vertrouwen in mensen was kwijtgeraakt of misschien wel nooit ervaren heeft voelde ze zich nooit veilig genoeg om echt te ontspannen. Dit heeft invloed op hun slaapritme en verstoort hun REM-cycle, waardoor ze uiteindelijk alleen maar prikkelbaarder worden. Sinds Chloë zich veilig genoeg voelt om liggend te gaan slapen is haar emotionele, mentale en fysieke gezondheid enorm verbeterd. Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Charm kwam als 4-jarige merrie naar Freedom Ranch, om daar uiteindelijk als lespony aan het werk te gaan. Stephanie (de eigenaresse) had inmiddels al een aantal paarden zelf gerehabiliteerd en herplaatst en wilde ook Charm de kans op een beter leven gunnen. De kleine en gevoelige Azteca merrie kwam van een Charro ranch, waar ze haar ruw en met zware tools hardhandig zadelmak gemaakt hadden. Hierdoor was ze zo ‘flooded’ dat elke aanraking van de teugels resulteerde in steigeren en emotioneel/fysiek contact maken was haast onmogelijk doordat ze weg bleef rennen of gericht mensen in hun gezicht, nek of hals beet (begin van de video). Mijn eerste werkdag bij Freedom Ranch bestond daarom uit het bepalen van Charm’s trauma levels èn het bewijzen van Charm’s sweet nature waarvan Stephanie overtuigd was dat dat nog steeds in haar zat. Ze was benieuwd naar mijn liberty werk (werken in vrijheid) en hoe dat voor Charm uit zou pakken aangezien ze mensen nog altijd probeerde te vermijden. In de video hieronder zie je de samenvatting van onze eerste sessie, waarbij Charm zich aan het eind al door mij aan liet raken en kriebelen op haar hoofd/hals en mij zelfs de round pen door volgde. Charm’s ware emotie was niet boosheid, maar onzekerheid en ze was enorm overprikkeld. Niemand had ooit eerder op haar stress signalen gelet en haar de ruimte gegeven zelf te bepalen wat te doen met haar gevoelens. Laat staan haar de ruimte geven om van nare emoties af te komen zonder daarvoor gestraft te worden! Het bijzondere is dat ik al vrij snel door had dat Charm niet gevaarlijk is (op 0.36 min om precies te zijn) en ik daardoor mijn gezicht tegen haar neus durfde te duwen (terwijl de rest hun adem inhield). Dit was uiteraard een goed doordacht besluit, genomen nadat ik oefeningen zoals wijken voor druk en laterale flexie (mij hun beide ogen geven) had geprobeerd om te zien hoe de merrie omging met zowel fysieke als emotionele druk. Door te letten op Stress Signalen en Releases kalmeerde Charm voldoende om op te kunnen letten, waardoor ze nog meer ontspanning creëerde dankzij mijn oefeningen en nòg meer informatie op kon slaan! Uit de negatieve cirkel en de opwaartse spiraal in: “We have learned so much.. there still remains much to learn. We are not going in circles, we are going upwards. The path is a spiral; we have already climbed many steps.” - Siddhartha Een paar maanden later nam ik Charm nee op buitenrit met mijn nichtje, die in 2019 bij mij op vakantie was. Geen steigeren, bijten of andere problemen maar heerlijk ontspannen (buiten)rijden. Another Happy Ending! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Als je werkt met een paard dat steeds in je ruimte komt, of nog weinig ground manners kent, geef je dan wel of geen voer beloning tijdens de training?" Wat food rewards betreft ben ik niet heel moeilijk, ik geef de voorkeur aan werken met food rewards, want kauwen stimuleert ontspanning! Maar: Natuurlijk is het niet handig om paarden te belonen voor ongewenst gedrag, maar dit kun je voorkomen. Timing en Observatie (2 van mijn 3 Key Factors/ontwikkelpunten voor iedere trainer) komen ook hier weer van pas. In de video onderaan zie je mij met Nevada, die vaak tegen mensen aan botste of half over ons heen rende. Om hem een betere manier aan te leren, hem sneller te helpen ontspannen èn om hem te leren respectvol om te gaan met food rewards ging ik als volgt te werk:
Oefen dit een paar keer per week en je zult verstelt staan van hoe snel paarden dit door hebben EN de enorme invloed op hun ground manners. Nevada snapte bijvoorbeeld al binnen ca 1 maand dat het geen meer zin had om te bedelen of tegen mensen aan te duwen als hij een food reward wilde. In plaats daarvan bleef hij netjes in zijn eigen ruimte, geduldig afwachten wanneer de mens zich naar hèm toe beweegt (en niet andersom), om vervolgens de treat respectvol uit onze hand te pakken. Reminder: ga niet te veel/te lang malen over WAT een paard doet, maar ga denken in oplossingen! Food rewards zijn veel natuurlijker dan je denkt; toen de eerste paarden kozen voor domesticatie was voedsel krijgen van de mens een gegeven feit en zekerheid. In ruil voor peace en comfort besloten zij hun levenspad te verstrengelen met die van de mens. Let's honor that relationship! *Bekijk hieronder de trainingsvideo van mij met Mustang Nevada, kijktijd: 0:39 minuten Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Onderstaande stelling komt in de paardenwereld meer en meer voorbij, maar is dit eigenlijk wel waar? "Door het hoofd van het paard omlaag te vragen, raken ze meer ontspannen, doordat ze een rustgevend stofje aanmaken."  Deze uitspraak is niet waar!
Je ziet het veel trainers doen: via lichte druk op de poll (achter de oren) of op een andere manier, het paard vragen zijn hoofd steeds dichter naar de grond te brengen. Deze oefening resulteert in zulke videos vaak in een meer ontspannen en rustig paard. Voor het ongetrainde oog is het net een transformatie. Voor het getrainde oog is er duidelijk meer aan de hand. De ontspanning die ontstaat tijdens deze oefeningen heeft namelijk niets te maken met het aanmaken van een rustgevende stof (zoals endorfinen). Was bovenstaande uitspraak waarheid geweest, dan zou dit betekenen dat paarden tijdens bijvoorbeeld het grazen, òòk deze rustgevende stof aan zouden maken. Ze zouden zichzelf dan in constant gevaar brengen; een ontspannen en half verdoofde prooi is natuurlijk makkelijk te vangen! Wat er dan wel gebeurt tijdens deze oefening? We stimuleren fysieke en emotionele balans en ontspanning, door invloed uit te oefenen op het makkelijkst bereikbare vlak: het fysieke paard. Door eerst fysieke ontspanning te mimieken door dingen als het hoofd naar beneden te vragen, stimuleren we het paard om Hier & Nu ontspanning te vinden en te houden. Net als wanneer je zelf gestresst of angstig bent, kan een fysieke aanpassing al veel doen voor je mindset. Je even uit rekken, gapen, diep en goed ademhalen, een rondje lopen of je schouders naar beneden laten zakken; dit is allemaal vergelijkbaar met deze oefening voor het paard. >>Meer, aanvullende informatie over dit onderwerp lezen? In onze Facebook Groep vind je een document over een studie over dit onderwerp, met uitgebreide onderzoeksresultaten; "The use of Head-Lowering in Horses as a Method of Inducing Calmness". Sluit je aan via: https://www.facebook.com/groups/equinecommunityzoe Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Gebruik jij wel eens clickertraining?" Een vraag die een paar keer voorbij kwam afgelopen maand; Gebruik ik (wel eens) clickertraining? Het antwoord is nee. Vroeger heb ik het wel een tijdje met mijn eigen paarden en pensionpaarden gedaan, maar ik vond het gebruiken van mijn stem uiteindelijk prettiger en natuurlijker. Voor het paard gaat het namelijk puur om de hoorbare stimulus, of dat nu een clicker is of jouw stem maakt in principe niet uit. Zolang je de associatie maakt met het belonen van het juiste gedrag (binnen de 3 Second Window) zal het resultaat hetzelfde zijn. Ook niet onbelangrijk is om uiteindelijk de ruimte tussen de stimulus (stem/clicker) en de secundaire bekrachtiger (de beloning) te vergroten. Zo voorkom je alsnog ongewenst gedrag en wordt je paard minder afhankelijk van de beloning doordat de stimulus voldoende bekrachtiging (gevoel van beloning) geeft. Dit vertaalt zich naar een paard dat van nature graag hard voor je werkt! Bij het gebruikmaken van je stem als stimulus kun je denken aan echte cues, maar ook toonhoogte, intentie/intonatie, volume en zelfs gezichtsuitdrukkingen zorgen voor een heldere en krachtige manier van communiceren en overdracht van informatie. Heb jij dit wel eens geprobeerd? *Bekijk in de video hieronder hoe ik werk met JP en Luther in vrijheid, tegelijkertijd en met gebruikmaking van mijn stem als stimulus. Kijktijd: 0:54 minuten Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Op de foto's help ik Ruchama van Ragini HorseBonding - Care met de One Rein Stop vanuit het zadel, op de Engelse manier (constant contact). Aan het begin van de les gaf Ruchama aan op zoek te zijn naar manieren om haar pony te helpen ontspannen, vanuit het zadel. Nadat we oefeningen deden die haar helpen om meer na te denken en minder te reageren zoals schouderbinnenwaarts en de binnenhoefslag pakken, stelde ik voor om het uit te bouwen met Bending to Relaxation en de One Rein Stop. Die laatste gebruikte Ruchama liever niet bij haar eigen training maar ook niet bij klanten, nadat er paarden zijn gestruikeld of over de kop zijn gegaan.   In Nederland heerst er nog veel verwarring rondom de One Rein Stop, wat stamt uit een verkeerde benadering van Natural Horsemanship, wat uit o.a. Amerika is overgewaaid. Ik vertaal NH daarom niet als 'Natuurlijk werken met paarden' maar als 'Natuurgetrouw werken met paarden'. Daar zit dus een wereld van verschil in, ook in de uitvoering van oefeningen als de ORS. Het paard omtrekken is dus niet de bedoeling maar dit wordt nog wel vaak gedacht en gedaan. Wist je bijvoorbeeld dat je de ORS eerst vanaf de grond aanleert? Rechtrichten is dan een fijne methode die ik (eerst vanaf de grond) inzet voor ik aan sliding stops, pole bending, spinning of dus de ORS begin. Zo bereid het paard zich mentaal, fysiek èn op zijn eigen tempo voor op de uiteindelijke oefening. Bending to Relaxation is een fijne tussen-oefening die je ook vanaf de grond en in alle gangen kan inzetten; het paard kan op deze manier ook beter omgaan met het verdelen van gewicht en het ondertreden en uiteindelijk overkruisen van de achterbenen. Deze oefening is vanuit het zadel overigens ook handig om in te zetten bij jonge paarden die de mens ineens kwijt zijn wanneer we op hun rug zitten; door het oogcontact dat je met elkaar maakt is het paard zich (meer) bewust van de ruiter en kan er ontspanning plaatsvinden.   Tip: Lees ook de blog 'De One Rein Stop in 3 Stappen'.
In deze post kun je lezen over hoe ik Bending to Relaxation inzet: https://www.instagram.com/p/CNjo-qpHemu/?utm_medium=copy_l Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Wist je dat veel (gedrags)problemen kunnen ontstaan als een paard (te vroeg) wordt afgespeend?  Gemiddeld spenen eigenaars hun paard af als het veulen zo'n 4 maanden oud is; het heeft immers geen melk meer nodig. Deze beslissing wordt dus genomen vanuit het '𝘯𝘶𝘵𝘳𝘪𝘵𝘪𝘰𝘯' perspectief, maar bij de emotionele behoeftes (het stuk 𝘤𝘰𝘮𝘧𝘰𝘳𝘵) wordt amper stil gestaan. Bekijk de foto van Pine Nut Wild Horse Advocates waarop je 3 generaties merries ziet, waarvan er 2 aan het nursen zijn. De ene merrie (het veulen) doet dit om de juiste voedingsstoffen binnen te krijgen, haar moeder (de 2e generatie in de foto) om comfort te zoeken. Het is dus een fabeltje dat je een paard altijd moet afspenen, om dingen als separation anxiety te voorkomen. Sterker nog: te vroeg afspenen kan een belangrijke factor zijn bij paarden die buddy sour/barn sour zijn! Wat men dus goedbedoeld probeert te voorkomen zorgt hier juist voor het ontstaan van (ongewenst) gedrag.  Andere, veel voorkomende problemen die horen bij te vroeg afspenen kunnen zijn; ▪️ onrustige paarden (verstoring van kudde dynamiek) ▪️ nerveuze, schrikachtige paarden ▪️'agressieve' en 'dominante' paarden; bijten, trappen, op hol slaan, etc ▪️weven, kribbebijten en/of luchtzuigen ▪️ flooded paarden ('uit het niets' schrikken) Naar mijn ervaring kunnen paarden dingen als afspenen, prima onderling (zelf) regelen. Wij mensen verstoren de natuurlijke dynamiek meestal met onze (goedbedoelde) ideeën, met alle gevolgen van dien. 𝗠𝗲𝗲𝗿 𝘄𝗲𝘁𝗲𝗻 & leren over dit onderwerp? Bezoek de website van bijvoorbeeld Pine Nut Wild Horse Advocates of Wild Horse Warriors for Sand Wash Basin en bekijk video's en foto's, vaak mèt uitleg! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Iets om over na te denken, uit "The Art of War":  - "There are not more than five musical notes, yet the combinations of these five give rise to more melodies than can ever be heard" - "There are not more than five primary colors, yet in combination they produce more hues than can ever be seen" - "There are not more than five cardinal tastes, yet combinations of them yield more flavors than can ever be tasted" - "In battle, there are not more than two methods of attack - the direct and indirect: yet these two in combination give rise to an endless series of maneuvers" Deze inzichten van Sun Tzu vertalen zich ook naar het werken met en trainen van paarden. Vaak staren we ons blind op èèn methode, wellicht omdat die ons in het verleden succes gebracht heeft of omdat we ons er erg comfortabel bij voelen. Wanneer deze methode dan een keer faalt voelen we ons inadequaat, we gaan twijfelen aan onszelf of zelfs aan het paard. Geen enkel paard is (elke dag) hetzelfde, dus waarom zou je training dat wel zijn? Uiteindelijk is het de bedoeling jezelf als eigenaar/trainer uit te blijven dagen, uit je comfort zone te stappen zodat je daar kan ontdekken wat er nog meer bij jou en je paard past. Mijn werk bestaat bijvoorbeeld uit combinaties van Parelli, Bedouin, Vaquero/NH, Metaphysics en natuurlijk Energie. Allemaal heel verschillend en toch versterken ze elkaar. Along the way vul je je rugzak met informatie, methodes en toepassingen die je eindeloos kunt combineren en die aansluiten op je eigen basis en inzichten. Als er dan iets mis gaat of jij/je paard heeft een mindere dag, dan heb je altijd nog die rugzak boordevol informatie en technieken die je eindeloos kunt combineren en aangepast kunt toepassen op ieder paard. 'Follow the Horse, not the Method' Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl ‘Mijn paard vindt het niet leuk om stil te staan”, “Mijn paard is van zichzelf zo onrustig”, “Het zit in zijn/haar genen” Bovenstaande uitspraken zijn voorbeelden van hoe we door middel van vermenselijken, bepaalde gedragsproblemen en/of afwijkingen verbloemen of afschuiven op het paard. In plaats van onszelf de vraag te stellen wat er in ons leiderschap en/of onze training mist waardoor het paard überhaupt de behoefte voelt om op high alert te functioneren, schuiven we het af op de bloedlijn, het ras van het paard, leeftijd of op het feit dat dit al zo lang “normaal” is dat we eigenlijk niet beter weten/willen. We raken een beetje blind voor kleine gedragsafwijkingen die hoe dan ook hun tol gaan eisen, one way or the other.  “Genes are the gun, the environment is the trigger” Het klopt dat sommige paarden wat gevoeliger en expressiever zijn, denk bijvoorbeeld aan Arabische paarden. Maar ook in zulke gevallen hebben bovengenoemde uitspraken meer met de mens, dan met het paard te maken. Bekijk maar eens in mijn posts, videos en blogs hoe mijn trainingspaarden bij Love This Horse (een opvang gespecialiseerd in Arabische paarden) stuk voor stuk een ontspannen en gewillige gemoedstoestand ontwikkelen (zonder hun authenticiteit en expressie te verliezen); een absolute must voordat ze geadopteerd kunnen worden. Het is dus een fabeltje dat dit soort paarden altijd wat onrustiger zijn, alleen doordat ze bepaalde bloedlijnen hebben. Genetisch gezien is er inderdaad al een hoop bepaald maar dit zegt niets over het uiteindelijke karakter van het paard: invloedsfactoren zoals verwaarlozing of te jong te veel moeten presteren kunnen zorgen voor een bezorgd tot nerveus paard met alle gevolgen van dien wanneer deze emoties escaleren. Maar ook wij als mens, trainer, eigenaar en liefhebber zijn een invloedsfactor. Onze paarden zijn een reflectie van ons Inner Being, waardoor ze resoneren met wat wij uitstralen en spiegelen wat we doen. Als jouw paard onrustig/ongeduldig is kan dit dus ook empathisch overgenomen zijn. Ieder paard kan dus in rust en kalmte stilstaan, of het nu een Haflinger of Arabier is: de verantwoording van het kunnen bieden van zo’n fijne omgeving begint altijd bij jou. Zit je zelf niet lekker in je vel, heb je moeite met geduldig zijn, zie je nog veel (marginale) gedragsveranderingen over het hoofd of word je zenuwachtig van onrustige, nerveuze paarden? Dan is er in de eerste plaats werk aan de winkel bij jezelf; compleet normaal en iets waar niemand onderuit komt. Je leven lang blijven leren is iets wat bij paarden natuurlijk komt en wij kunnen niet achterblijven. Door beter te observeren en durven voelen wat wij zelf wel en niet prettig vinden, hier bewust en actief aan te werken en vervolgens toe te passen in ons leven zoals tijdens het trainen van paarden, kun je al een wereld van verschil maken in de basis gemoedstoestand van je paard. Set yourself up for success! P.S: Bekijk in de diavoorstelling hieronder hoe ik werk met Arabische merrie Rahma, die met/onder het zadel snel en veel spanning opbouwde en dit vervolgens losliet door te gaan rennen. Dit is niet typisch/normaal voor Arabische paarden en er zal consequent aan gewerkt moeten worden om het probleem te verhelpen door de oorzaak aan te pakken: in dit geval het bieden van vertrouwen, werken vanuit respect en extra tijd besteden aan communicatie en cues bevestigen waardoor de merrie weer vertrouwen in haar handler en ruiter kreeg. Rahma is de merrie die met een half-afgerukt oor op een low-end veiling terechtkwam en vervolgens bij Love This Horse èèn van mijn trainingspaarden werd in 2020. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl De One Rein Stop in 3 stappen Op aanvraag deel ik in dit blog de opbouw van de One Rein Stop. Want hoe begin je nou, waar let je op, wat zijn de 3 stappen en hoe weet je of je de oefening goed hebt uitgevoerd? Wat is ook alweer de One Rein Stop (ORS)? De One Rein Stop is een extra noodrem die je stapsgewijs ‘installeert’. Je begint met lateraal flexen op de grond, waarna je de oefening uitbouwt naar onder het zadel, vanuit stilstand en uiteindelijk vanuit stap, draf en galop. Practice until you can’t get it wrong! Het aanleren en de opbouw van de ORS In de video hieronder kun je meekijken met hoe mijn man de ORS leert terwijl hij dit tegelijkertijd leert aan zijn paard Cody. Het is dus niet nodig om deze oefening eigen te maken op een paard dat de oefening al kent. Stap 1 is het optillen van het midden van de teugels met 1 hand, de hand waarmee je uiteindelijk het minste doet. Houd hier rekening mee als je (zoals ik) zwakker bent in 1 hand/arm of als het paard geen ruimte heeft om naar een bepaalde kant te draaien. Train jezelf om correct te kunnen bepalen wat op dat moment wijsheid is, uiteindelijk neemt je muscle memory dit vanzelf over. Stap 2 is het naar beneden laten glijden van je andere hand, tot ongeveer halverwege de teugel, richting het bit/het hoofdstel. Stap 3 is het hoofd van het paard rustig en langzaam naar je toe vragen, waarna je je gesloten hand met de teugel op je bovenbeen plant. Dit zorgt ervoor dat je meer houvast hebt, je het paard niet per ongeluk lastigvalt of pijn doet met je hand/teugel/bit en dat je meer leverage hebt. Release de teugel wanneer het paard zowel fysiek als mentaal weer in het Hier & Nu is: ‘It’s not about stopping the Feet, it’s about stopping the Mind.’ Observeer dus tijdens het oefenen hoe (snel) het paard ontspant en weer terugkomt bij jou. Zaken om rekening mee te houden zijn bijvoorbeeld:
Je kunt de ORS dus ook bitloos en zelfs zonder hoofdstel ‘installeren’! Neem hiervoor een kijkje tussen mijn blogs zoals de vijfdelige Freestyle Riding serie, waarin je leest hoe ik basis cues maar ook de ORS link aan de neckrope, in plaats van aan de teugel. De mogelijkheden zijn eindeloos, maar zorg er altijd voor dat je basis goed is: maandenlang oefenen op de ORS is geen uitzondering; eerder de regel. Maar je hebt er jarenlang profijt van! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Een superfijne oefening en logische tussenstap voor je aan de One Rein Stop begint: Bending to Relaxation!
โ In de video zie je het eindresultaat van de 1e sessie met mij en Star, die buiten maar 1 snelheid en geen (nood)rem heeft.. tijd om daar aan te werken dus! โ
Er wordt nog vaak gedacht dat je het paard omtrekt bij het inzetten van de ORS, dit is NIET de bedoeling!
โGeen wonder dat er wel eens ruiters over de kop geslagen zijn; denk je eens in hoe dit voor een paard is wanneer deze op volle snelheid beweegt en plots wordt dubbelgevouwen. De controle over (een van hun 4) benen verliezen zit er dan dik in; er gaat plotseling zo veel forward motion verloren en de ruiter beรฏnvloed het paard ook met (on)balans en gewichtsverplaatsing. Een niet-getrainde ORS kan dus voor gevaarlijke situaties zorgen In April 2020 werkte ik aan de Under Saddle training van Shamira, Aysha's volle zus (Desperado V en Litigator kleindochter, lees deze blog). Shamira was net onder het zadel maar bouwde nog altijd snel spanning op, waarschijnlijk uit wantrouwen en onbalans dat snel op haar Flight Response sloeg. Ik besteedde daarom extra tijd aan het herhalen van de basis van het zadelmak maken en introduceerde deze oefening. Gangenpaarden zoals Tennessee Walking Horses zijn gebouwd om snel, rechtuit te bewegen, waardoor ze van nature minder soepel buigen. Iets waar ik bij alle gangenpaarden extra op let, dus ook bij Shamira - een TWH/Arabian kruising- tijdens het disengagen van de achterhand; het paard hoort hier over te kruisen, en niet te side-steppen! De Uitvoering: 1. Disengagen van de achterhand/Overkruisen van de achterbenen 2. Focus op de handler 3. Uitlijnen, stoppen & ontspanning 
Een paar weken later, Shamira onder het zadel
Bending For Relaxation kun je ook uitbouwen naar Bending To A Stop, wat weer anders werkt dan een One Rein Stop (de NoodStop). Superfijne exercises voor nerveuze paarden! *โShamira is een maand na de start van onze training geadopteerd in Californiรซ. โHoe je de ORS en Bending to Relaxation veilig en correct kunt aanleren, dat kun je zien in de Leeromgeving die binnenkort online gaat. โ Stay safe! Liefs, Zoรซ van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Die dag, dat ik - per ongeluk - op het verkeerde paard ging zitten.. Ayhsa en Shamira zijn volle zussen, beide Tennessee Walking Horse × Arabian en beiden stonden vorig jaar bij de opvang. Eind April vertrok de hoofdtrainer met zijn assistenten en nam ik de gang van zaken over, samen met Vera die overdag druk is met o.a. haar bestaan als lerares Duits. In de weekenden komen er adoptanten langs om paarden te bekijken en zorg ik ervoor dat ik aanwezig ben om te begeleiden bij dit proces. Zo ook afgelopen Mei, toen ik gevraagd werd om Shamira voor te rijden. Ik zat nog midden in het proces van alle taken als hoofdtrainer op me nemen en kende zowel Shamira als haar zus Aysha nog niet. Vera was zelf die dag weg maar zou ervoor zorgen dat haar dochters het juiste paard zouden klaar zetten. Eenmaal bij de opvang ontmoette ik de adoptanten en na een kort gesprek over wat ze precies zoeken in een paard, stapte ik op Shamira. Alles ging verkeerd, we gingen als een ongeleid projectiel door de bak, ik was meer One Rein Stops aan het doen dan wat anders en het paard zelf sprong er continue half in paniek vandoor. Na ongeveer een halfuur kalmeerde ze eindelijk en besloot ik de sessie te beëindigen. De adoptanten hadden mijn hele rit gevolgd en besloten dat dit toch niet het paard voor hen was, ze leek erg groen en geen beginnerspaard.. en ze hadden VOLKOMEN GELIJK! Want wat bleek; ze hadden niet Shamira (die al een paar maanden onder het zadel was) voor mij klaargezet, maar haar zus Aysha die alleen zadelmak is! Zo veel lijken ze dus op elkaar, dat zelfs de dochters van Vera die deze paarden dagelijks zien, ze niet uit elkaar kunnen houden😅 Aysha was overigens nog heel groen, de vorige trainer heeft slechts een paar keer op haar gezeten. Mijn rodeo ride met haar was dus helemaal niet zo handig, in de weken die volgden heb ik veel moeten werken aan de basis met haar om het e.e.a. te herstellen. Gelukkig is dat uiteindelijk helemaal goed gekomen en ontvingen we eind vorig jaar een kaartje van Joan, die Aysha heeft geadopteerd en helemaal weg is van haar. Bekijk hieronder de (hand made!) kaart van Aysha's adoptant en foto's van mijn progress met Aysha.     Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Abu sloot zich in Mei 2020 aan bij de rest van mijn trainingspaarden. Een jonge Arabische ruin die eerder dat jaar terugkwam naar de opvang in verband met persoonlijke problemen van zijn adoptant.  We ontdekten dat Abu een wolkje in zijn oog had; overgehouden aan een ongeluk bij zijn vorige trainers waarbij Abu ging steigeren en met zijn nek en gezicht bovenop de rails van de round pen terechtkwam. De dierenarts controleerde het oog gelukkig regelmatig en constateerde dat het wolkje steeds kleiner werd. Uiteindelijk is deze helemaal verdwenen. Tijdens de Under Saddle Training stuitte ik echter op nieuwe problemen: Abu was teugelkreupel en verdroeg geen teugelcontact aan 1 zijde: buigen naar die kant was simpelweg onmogelijk. Ik stapte af en verwisselde het zadel en hoofdstel voor een kaptoom, om vanaf de grond beter te kunnen observeren waar het in zijn lichaam verkeerd ging. Al snel kon ik het pijnlijke/misaligned gebied bij Abu pinpointen en legde ik het verhaal neer bij eigenaresse Vera. Samen kwamen we tot de conclusie dat Abu dit waarschijnlijk opgelopen heeft toen hij zo hard neerkwam op de rails; zijn oog was duidelijk licht beschadigd en daar werd meteen naar gekeken maar ook nekproblemen zijn een logisch gevolg van zo'n klap. Rijden schoof ik even op de lange baan, ik behandelde Abu via de Masterson Method (zie video) en Dr Darrow kwam langs voor chiropractor en acupuncture + laser sessies. Erna (Vera's dochter) raakte gek op Abu en nam hem later dat jaar vaak van mij over, zodat ik tijd had voor de rest van de paarden. Ze gingen naar buiten of namen een les van mij en Abu's nekproblemen verdwenen uiteindelijk naar de achtergrond, waardoor hij in de zomer geadopteerd werd. Moraal van het verhaal: Paarden gaan niet 'zomaar' uit protest, staken, steigeren of erger. In dit geval liet Abu merken dat hij pijn had, luisterde ik direct door af te stappen en ging aan het werk om zowel het juiste gebied te vinden als de oorzaak achterhalen, om te voorkomen dat het probleem weer terugkomt. Samen met de dierenarts kon ik Abu weer back on track krijgen, waardoor ook hij een liefdevol thuis vond.  Abu en Erna "Follow the Horse, not the Method" Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 𝗝𝗮𝘄 𝗖𝗹𝗲𝗻𝗰𝗵𝗶𝗻𝗴 (𝗜𝗻𝘃𝗼𝗹𝘂𝗻𝘁𝗮𝗿𝘆) & 𝗕𝗿𝘂𝘅𝗶𝘀𝗺 In mijn Instagram Story vroeg ik afgelopen weekend aan jullie wat jullie denken dat het paard in een filmpje aan het doen was; Spelen, of is er iets anders aan de hand?
In het filmpje (te zien in onze FB groep!) zie je een groep paarden waarvan èèn met een stuk zeil tussen zijn tanden, achter de rest aan rende. Voor veel mensen ziet het er "grappig" uit, alsof het paard zijn vriendjes aan het opjagen/pesten is met een stuk plastic. Een soort spelletje. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘻𝘰? Het antwoord is Nee Als je het gedrag van dit paard beter observeert zie je een aantal dingen, die duidelijk weergeven wat er dan wel aan de hand is. Let bijvoorbeeld op wanneer het plastic het paard fysiek aanraakt en zijn reactie hierop, of hoe het paard ervan wegrent zodra hij het zeil heeft losgelaten. Indicaties dat er geen plezier, maar angst in het spel is. '𝘐𝘯𝘷𝘰𝘭𝘶𝘯𝘵𝘢𝘳𝘺 𝘑𝘢𝘸 𝘊𝘭𝘦𝘯𝘤𝘩𝘪𝘯𝘨' gebeurt wanneer een paard stress zoals angst ervaart en zich voorbereidt op het ergste, zoals een aanval. De achterhand maakt zich klaar en spant zich aan om te rennen/verdedigen, maar dit effect beperkt zich niet tot alleen de achterhand. Van staartwortel tot poll spannen spieren zich aan, wat direct invloed heeft op bijvoorbeeld de kaak. Het paard wìl in dit geval wel loslaten, maar kan het niet. In het geval van dit filmpje kon het paard het plastic uiteindelijk loslaten en ervan wegkomen. Maar er zijn ook situaties waarin het paard niet weg kan komen en zich overgeeft aan de stress/druk tijdens bijvoorbeeld de training. 𝘉𝘳𝘶𝘹𝘪𝘴𝘮 (teeth grinding) kan vervolgens een manier zijn waarop het paard stress probeert af te vloeien of redirecten, door middel van tandenknarsen of een verbeten, harde kaak. Dit gedrag verergert vaak wanneer eigenaars het paard straffen of juist belonen (proberen te 𝘤𝘰𝘮𝘧𝘰𝘳𝘵𝘦𝘯) voor deze uiting, waardoor ze nog meer de behoefte voelen om dit gedrag te laten zien. Het kan dus ook een coping mechanism worden. Fysieke oorzaken kunnen overigens ook de boosdoener zijn, denk hierbij aan maagzweren of wisselen van tanden bij jonge paarden. Vergeet dus niet om correct te observeren wat de achterliggende emotie van dit gedrag is, voor je op zoek gaat naar de oorzaak. Train jezelf om te leren begrijpen wat wel normaal paardengedrag is, en wat absoluut niet. Werk aan je observational skills en blijf jezelf vragen stellen: Waarom doen ze dit? Hoe vaak? Hoe lang? Met welke andere paarden? Wanneer doen ze dit niet? Wat doet de rest? Is er iets aangepast in omgeving/voeding/kudde dynamiek? Antwoorden op deze vragen zullen je helpen om gedrag en emotie bij paarden beter van elkaar te kunnen onderscheiden, wat vermenselijken voorkomt en zorgt dat je sneller en effectiever de oorzaak kunt aanpakken. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 'Dit paard is het niet waard'; Over de financiële en emotionele waarde van een paard met een verleden'Veel eigenaars weten waar ze naar op zoek zijn als ze naar een paard gaan kijken. Dingen als budget, leeftijd, scholing en niveau zijn 3 dingen die iemand vaak al standaard voor zichzelf vooraf bepaalt. Maar ook aan andere zaken wordt gedacht, zoals ras, kleur, geslacht en of dit specifieke paard een verleden heeft, zoals een trauma of verwaarlozing. Is het laatste geval van toepassing, dan zakt het paard voor de meeste mensen direct in waarde. 'Het is immers niets meer waard'.. Bekijk hieronder foto's van het verhaal van Snowman, gekocht door Harry DeLeyer (een Nederlander die voor zijn werk met paarden in de US ging werken) toen het paard al in de slachttrailer stond, voor $ 80,-. In de jaren 50 werd Snowman bekend dankzij de vele prijzen (300!) die hij in de wacht wist te slepen als Showjumping Horse. Op Netflix staat overigens de Documentaire.   Het verleden van een paard zegt dus niks over zijn toekomst, het succes wat met zo'n paard te behalen valt is grotendeels afhankelijk van de mens! Van onze begeleiding en vaardigheid om aan de fysieke, mentale en emotionele behoeften van het dier te voldoen. Om zaken als paniek, angst en stress niet alleen tijdig te kunnen opmerken, maar ook bewust te kunnen verminderen. Falen wij, dan faalt het paard. De vraag is dus niet of zo'n paard de prijs wel waard is, maar of wij ons bekwaam genoeg voelen om dit bedrag, deze tijd èn moeite te investeren. Of je bekwaam genoeg bent om niet de littekens en geschiedenis van dit paard te zien, maar wat daar aan persoonlijke en stille kracht onder schuilt, klaar om aangeraakt en geheeld te worden. Kun jij verder kijken dan de muurtjes van een getraumatiseerd paard?  De reis (werken aan wat je gaandeweg tegenkomt) is dus belangrijker dan je eindbestemming (wat/hoe jij het uiteindelijk wil). Hoe meer aandacht we besteden aan wat we onderweg tegenkomen bij onze paarden, hoe meer en langer we van het uiteindelijke uitzicht kunnen genieten. Samen en altijd met ondersteuning van een ijzersterke basis, gebaseerd op wederzijds vertrouwen en dus Partnerschap.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Eind November 2019 ging ik op sollicitatiegesprek bij Love This Horse Equine Rescue: De grootste Arabische paardenopvang van de Verenigde Staten! Ze waren bij de Los Angeles Equestrian Center in Burbank voor verschillende wedstrijden, ik moest die dag toch in de buurt zijn dus besloten we het gesprek daar te voeren.   Ik was net gestopt bij de opvang waar ik 2.5 jaar had gewerkt (na de dood van een van de paarden op een heel nare manier) en zocht iets voor naast mijn NH Instructor job. Vera is de eigenaresse van Love This Horse en vertelde dat ze iemand zocht die in vrijheid en zonder dwang met verschillende paarden kon werken, die nog wild of zwaar getraumatiseerd waren. Voor ik me ging specialiseren in trauma & gedrag (wat een beetje onbewust/geleidelijk ging), was ik met Liberty en Freestyle bezig. De kans om dit te gaan combineren met heel andere paarden leek me zo'n mooie uitdaging! In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiële" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk! 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag. Een geslaagde ontmoeting.   Toen de opvang zo goed als verhuisd was naar hun nieuwe locatie in Rosamond (Mojave woestijn) kwamen we regelmatig helpen met stallen bouwen voor de ca. 80 paarden die op deze hoofdlocatie staan. In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard    Tot Oktober 2020 heb ik hier met zo veel plezier gewerkt. De werkdruk ligt een stuk hoger, de paarden hebben behoorlijk heftige problemen en niet alles dat voorbij komt is even leuk. Maar ik had het voor geen goud willen missen! Dit is absoluut wat ik mijn leven lang wil blijven doen. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl EXTRA FOTO'S:        In September 2018 vertrok ik in mijn eentje naar Silver Horse Retreat in Ranchita (San Diego) zo'n 170km verderop, waar ik een week als assistente verbleef tijdens een Nature Constellation Retreat. Haar retreat ligt tussen de bergen van San Diego, vlakbij Indianenreservaten en compleet in de wildernis. 's Nachts wordt je geconfronteerd met hoe klein en weerloos je als mens eigenlijk bent, dankzij de aanwezigheid van beren, puma's, bobcats en enorme vogels rondom het retreat. Water wordt uit een oude put gehaald -wat verrassend lekker smaakt!- en alles is solar-powered. Er is een verhoogde (op een plateau) buitenkeuken met een barbecue, gasfornuis, wasbak en rekken met bakken waarin we ons eten opslaan. Een paar kleine koelkastjes draait onder de yurt (een soort enorme, ronde tent) waar Sara woont en in de "gypsy camper" is een werkende magnetron en grote koelkast. Naast de oprit (een wandeling van ongeveer 4 minuten vanaf de keuken) bevindt zich "the outhouse", a.k.a. mijn toilet voor de komende 7 dagen. Al met al viel het reuze mee, Sara liet zien hoe ze alles later als compost weer gebruikt. De badkamer is net als de keuken buiten, tegen een rotswand en omringd door beschutting voor de privacy. Via de gasbrander is er warm water maar de zon verwarmt het water in de slang lang genoeg om te douchen in de badkuip. Naast natuurlijk Sara zelf verbleven ook de groep deelnemers en ik een week lang "off the grid". Dag 1 begon met het toewijzen van tenten aan alle deelnemers, zo'n 5 tenten waren verspreid over het terrein en ook een enorme wigwam was beschikbaar. Ik heb niemand gedurende het verblijf horen klagen over het slapen in een tent, integendeel. Elke ochtend was iedereen weer verbluft over hoe mooi de lucht hier 's nachts is en hoe fijn en diep ze sliepen. Ik kreeg van Sara een (zelfgebouwd) houten huisje toegewezen, waar een verhoogd bed, een bankje en een stoel in stonden. Vanuit mijn bed keek ik elke avond en ochtend naar de paarden die naast mijn huisje in hun paddock hun eigen ding aan het doen waren.   Sara (de eigenaresse en van oorsprong Engels) heeft haar retreat vernoemd naar haar eerste paard, Silver (nu 33 jaar oud) het paard dat mensen in dromen bezoekt en ze naar het retreat begeleidt..! Naast Silver heeft ze nog vijf andere paarden die allemaal helpen tijdens en deel uitmaken van de familie opstellingen therapie. Ik leerde Sara in 2015 kennen toen ik haar retreat voor het eerst bezocht en deelnam aan een intensief weekend Familie Opstellingen. Bekijk ook onderstaande vlog! Elke ochtend gedurende de 7 dagen stond ik om half 6 op om de paarden te voeren, de waterbakken te vullen en om de paddocks uit te mesten. Nicio (een Native American Indian, goede vriend van Sara en onderdeel van de 7daagse Constellation) kwam vaak al vroeg opdagen en hielp met de kruiwagen over de steile helling trekken. Nicio woont in een van de reservaten vlakbij, waar hij is opgegroeid en zijn familie nog altijd woont. Hij is de laatste van zijn stam en vertelde elke dag de meest bijzondere, gekke of diepzinnige verhalen. Nicio was ook degene die een workshop Sage bundelen gaf, voorafgaand gingen we de wildernis in om zelf Sage (salie) te plukken en de natuur te bedanken en te zegenen. In Julian (een dorpje vlakbij) overziet Nicio een appelboomgaard. Hier mochten we zelf appels plukken en leerden we aan het eind de Native agricultural/healing ceremony die al generaties lang uitgevoerd wordt tijdens het begin van de jaarlijkse corn harvest. Om 7 uur zat iedereen in het zonnetje aan het ontbijt, sommigen waren al vroeg opgestaan om een Sunrise-meditatie te doen op èèn van de enorme rotsen op de berg naast het retreat. Vanwege de hitte werden er alleen familie opstellingen sessies gedaan in de ochtenden. We begonnen in een cirkel en deden onze ochtendrituelen, met bijvoorbeeld een Eagle feather als praatstok en tussendoor rookten we gezamenlijk van de vredespijp.    De deelnemers (8 uit Japan en èèn uit Canada) werden verdeeld in groepen zodat iedereen gedurende de week aan de beurt kwam. Om de privacy van de deelnemers te beschermen en uit respect naar "the greater good" deel ik weinig over wat er zich precies allemaal heeft afgespeeld tijdens de helende sessies. Mijn persoonlijke ervaringen deel ik graag, maar liever in real life. Wat ik wel kan zeggen is dat op plekken als deze het "doek" tussen Aarde en Universum dun is, bijna doorzichtig. Je voelt je klein en groots tegelijk. In de middag gingen we op excursie (appels plukken, hiken, mediteren in een oude goudmijn, zwemmen in een hot springs) in de omgeving, waar we zelfs een man leerde kennen die al jaren in de wildernis woont en ons alles kon vertellen over edelstenen en slangen. Iets later gingen we bijna op een ratelslang staan en moesten we een andere weg kiezen. Respect Nature, after all! Vlak voor het avondeten had iedereen even wat vrije tijd en hielp ik met koken, opruimen, afruimen en de paarden voeren. De Japanse deelnemers hadden 1 middag alles uit de kast gehaald om traditioneel Japans voor ons te koken, vergezeld door -uiteraard- traditionele, eeuwenoude verhalen uit hun geboorteland. Een van de Japanse deelnemers bleek een echte "Japanese Tea Master" en hield speciaal voor ons een traditionele tea ceremony met Matcha tea en Japanse lekkernijen.    Na het eten gingen we uitbuiken onder de sterren, luisterend naar Sara (zingend en op haar gitaar) vaak samen met Chris Murray (bekend van zijn muziek voor o.a. The OC) ook op zijn gitaar. JD (een astroloog die op het terrein van het retreat woont) en Sara nodigde ons op een avond uit in de yurt, waar we gezamenlijk gingen dansen, lachen en uiteindelijk bijna in slaap vielen tijdens een klankschalen-(en andere instrumenten)meditatie. Veel te snel brak de laatste dag aan. Bovenop een enorme rots in de paddock tussen de paarden deden we onze laatste sessie Nature/Family Constellations, waarna we allemaal onze spullen gingen pakken. Voor mij was het een reis van maar 3,5 uur, voor de meeste deelnemers veel langer (helemaal terug naar Japan)! Nicio kwam in de kleding van zijn tribe de afscheidsceremonie houden, waarin we allemaal gezegend werden en -natuurlijk- na afloop allemaal op de foto gingen. Deze fysieke en emotionele en spirituele reis was by far de meest inspirerende en confronterende die ik ooit beleefd heb. In een week tijd groeide we als groep enorm snel naar elkaar toe en ondanks de taalbarrière (Engels met handen en voeten) deelden we lief en leed. Er heerste gevoel van eenheid, saamhorigheid en dankbaarheid. Dat de paarden hier dagelijks deel van uitmaakte maakte het natuurlijk alleen maar meer bijzonder. Hoe subtiel - of soms juist niet- ze iets kunnen communiceren in een therapie sessie en er voor je zijn op moment dat je je verloren en eenzaam voelt. Ze fungeerden als een soort tolk voor Sara, die vervolgens aan ons vertelde wat de paarden zien en voelen en waar het (vaak diepgewortelde) probleem zit. "Ancestors" was net als tijdens mijn eerste bezoek een belangrijk thema, hoe belangrijk het is te weten waar je vandaan komt en hoe keuzes van jouw voorouders jouw bestaan mogelijk gemaakt hebben.   Dit alles heeft helemaal niets met paarden te maken, maar mede dankzij de transformaties die ik op deze plek heb mogen doorgaan ben ik verder het spirituele pad op gegaan, wat me uiteindelijk op het pad van zwaar getraumatiseerde paarden bracht. Allemaal kleine puzzelstukjes die uiteindelijk bijdragen aan het grotere geheel, aan onze eigen highest self. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Voor meer informatie over Sara en haar Silver Horse Retreat, kijk op: https://www.silverhorse.org/  In Nederland een vrij onbekende term (gelukkig), maar in Amerika word ik er regelmatig mee geconfronteerd via getraumatiseerde paarden die via de opvang binnenkomen. Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen. In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's. In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen. Tijdens een horse tripping rodeo worden paarden èèn voor èèn apart gezet in een soort kleine stal. Bij het startsein gaat deze open en wordt het paard eruit gejaagd, tot het in volle galop door de arena rent. Aan weerszijden van de arena staan Charro's met touwen, die ze als lasso om (èèn van) de benen van het paard proberen te krijgen om ze vervolgens onderuit te trekken. Arabische paarden zijn populair vanwege hun extreme beweging en expressie, wat voor meer punten zorgt tijdens de "sport". Waarschijnlijk is het overbodig erbij te vermelden, maar veel paarden overleven dit niet. De kans dat ze er zonder fysieke of mentale schade uitkomen is eigenlijk niet aanwezig. Gelukkig worden er ook veel paarden op tijd gered (soms via een kill-pen of veiling) en komen ze terecht bij een opvang waar ze indien nodig jaren de tijd krijgen om tot zichzelf te komen, voor ze aan hun rehabilitatie beginnen. Freedom is zo'n paard, een jonge Arabische ruin die gebruikt is als tripping horse. Freedom heeft twee jaar moeten "decompressen" bij de opvang, verschillende (bekende) trainers hebben tevergeefs geprobeerd met hem te werken, maar hij had meer tijd nodig. Na twee jaar bijkomen is een andere trainer van de opvang met Freedom gaan werken en uiteindelijk kon hij zelfs gewassen en bekapt worden. Toen ik Freedom leerde kennen in Maart 2020 stond hij alweer een jaar stil en had geen halster (meer) om. Hij had inmiddels een adopter (de vrouw die de paarden bekapt!) en zij wilde hem graag meenemen naar zijn nieuwe plek, zo'n halfuur vanaf de opvang. Bekijk in de video hieronder hoe ik Freedom door middel van o.a. Air Petting kan benaderen en uiteindelijk halsteren en klaarmaken voor zijn verhuizing: Hopelijk heeft dit verhaal iets meer inzicht gegeven in wat paarden door kunnen maken in hun leven. Ik vind het fantastisch om te werken bij een opvang waar dit soort paarden ook een kans krijgen en uiteindelijk net zo veel kans hebben op een nieuwe toekomst als de rest.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Veilig buitenrijden; dat willen we natuurlijk allemaal! Maar wat zijn belangrijke zaken om te checken voor je begint aan je rit buiten de vertrouwde omgeving? Bekijk hieronder mijn 'Trail Riding Checklist for Safety and Independence':  '𝘌𝘦𝘯 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘣𝘦𝘨𝘪𝘯 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘭𝘷𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘬'; 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘦𝘳𝘦𝘪𝘥𝘪𝘯𝘨
- controleer je tack/tools zoals de singel, teugels, je cap etc. - poetsen + hoefverzorging: zijn er afwijkingen in gedrag of in het lichaam? - grondwerk: observeer de gemoedstoestand en het reactievermogen van het paard en werk aan wat je tegenkomt - opzadelen in vrijheid: let op (marginale) veranderingen in gemoedstoestand - water, hoof pick en bear spray aan het zadel bevestigen - lateraal flexen vanaf de grond - toestemming vragen om op te stappen (zie post van een paar weken terug!) 𝘌𝘦𝘯𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘢𝘥𝘦𝘭 - lateraal flexen (stilstand) - One Rein Stop vanuit stap - achterwaarts - kiezen van 1 oefening waarbij je gebruikmaakt van 2 cues, bijvoorbeeld; Seat + Voice, Rein + Voice, Seat + Rein, etc. Eenmaal op buitenrit - halt + achterwaarts - One Rein Stops (de laatste bij het naderen van stal) - combineren van cues + toepassen op verschillende situaties (bijv. aangalopperen op Voice Cue en terug naar stap op Seat Cue) - zijwaarts/side passing, bijvoorbeeld over of voor een boomstronk - en natuurlijk genieten van de rit! Deze checklist gebruik ik bij lessen naar buiten, om studenten te wijzen op hoe je problemen en zelfs ongelukken kunt voorkomen zolang je weet waar je naar moet kijken en wat belangrijk is om op te lossen voordat je aan de rit begint. Bij veel combinaties komen halverwege de checklist typische problemen naar voren, zoals weglopen bij het opzadelen of opstappen: iets wat veel ruiters tot dat moment gemist hadden doordat ze het paard altijd vastzetten en pas problemen merkten onder het zadel wanneer het paard gaat bokken, steigeren of op hol slaat. Wacht dus niet tot het te laat is - bij je studenten en jezelf! Door stapsgewijs te leren jezelf èn je paard beter voor te bereiden, kun je uiteindelijk weer zorgeloos samen op pad. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl |
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
June 2024
Categories
All
|
RSS Feed
|
KvK
81860277 BTW NL003612667B82 IBAN NL75KNAB0416741983 |