Een overzicht van mijn t ijd in Amerika2017 & 2018 Na 10 jaar een pensionstal gehad te hebben emigreerde ik begin 2017 naar Palmdale (Californië) om bij mijn man te gaan wonen, die hier ivm werk op uitzending was geplaatst. Ik had van tevoren nooit bedacht dat ik weer tussen de paarden zou belandden; ik was meer aan het vluchten en wegrennen van problemen dan dat ik een droom of doel aan het najagen was. Maar het 'toeval' wilde dat er vlakbij ons nieuwe thuis een Horse Rescue was, die net begonnen was en handen tekort kwam. Nog meer 'toeval' wil dat een vriendin van mijn zus (ook daar ivm uitzending) regelmatig naar deze rescue ging met haar dochter en aanbood om mij eens mee te nemen en voor te stellen. Nederlandse trainers zijn in de VS best gewild, en ondanks dat ik deze 1e keer best last had van gezonde spanning zat het gesprek er snel op. Ze hadden 20 rescues, niet genoeg hulp, er kwamen meer paarden bij en het feit dat ik uit Europa kwam sealed the deal. Ik begon met 3 tot 4 dagen per week, maar al snel was ik er dagelijks. Om de stallen, paddocks en arena's uit te mesten, paarden binnen/buiten zetten, water bij te vullen en natuurlijk om de paarden te trainen. Binnen 2 jaar verdubbelde het aantal paarden en kwamen er ook regelmatig paarden tijdelijk in training, waardoor ik elke dag voor nieuwe uitdagingen kwam te staan. Kopschuwheid, buddy/barn-sourness (niet bij hun maatje of van stal weg willen) en jonge paarden kwamen het meeste voor, maar ik kwam ook in aanraking met geheel nieuwe (en verschrikkelijke dingen) zoals pin-firing (thermocauterisatie). Daarnaast werkte ik met Mustangs, gangenpaarden, off the track renpaarden, met de paarden van de eigenaars en gaf ik af en toe les aan mensen op stal. In de weekenden kwam hier nog een extra (leuke) taak bij, namelijk het voorrijden van paarden voor adoptanten. Vlak voor Kerst 2017 deden we een inbeslagname op een Volbloedfokkerij, bekijk hier een compilatie:
Voor & Na, met het paard van de eigenaresse:
Trainingspaarden Chattie en Zeus
JP te midden van een dustdevil (soort kleine tornado)
Snake Season! Tijdens het uitmesten kijkt er soms plots een paar ogen terug
Uiteindelijk ben ik hier 2,5 jaar vrijwilliger en trainer geweest. Zowel mijn man als ik kregen beiden ons eigen paard toegewezen, waarmee we naar onze lessen gingen van 4 Star Parelli Instructor, Maurice Thibault.
Nadat we uit het Parelli programma stapten en ik mijn eigen weg besloot te vervolgen, boekte ik ook vooruitgang met mijn eigen merrie JP (Jaguar Paw). Een Quarter/Paint? merrie die met heftige emotionele problemen naar de opvang kwam en 2 jaar in haar stal had gestaan voordat ik werd gevraagd om haar een kans te geven. Nooit heb ik spijt gehad van die keuze, maar ik ben wel eerlijk in dat ik meerdere keren huilend van verslagenheid in haar stal heb gezeten. Op sommige dagen leek er niets aan de hand, op andere dagen rende ze alleen maar door haar paddock tot er bloed uit haar neusgaten kwam. En zelfs dan stopte ze niet. Mensen noemden haar 'gek' en 'dominant', zelfs 'gevaarlijk'. Alleen omdat ze niet (meer) wist hoe om te gaan met prikkels en hogere emoties. 2 jaar lang heb ik gepuzzeld naar wat zou kunnen helpen, waardoor we de laatste 6 maanden van mijn tijd bij deze rescue hebben kunnen genieten van elkaar. Tijdens buitenritten zonder bit (waarop mensen mij voor gek verklaarden) of tijdens onze Freestyle sessies waarin we zelfs een sprongetje maakten. Zo trots was ik op haar. Helaas gebeurden er niet alleen maar ethisch verantwoorde dingen op deze plek. Na de dood van een van de paarden op een ontzettend nare manier hakte ik de knoop door en nam ik afscheid van JP, die mijn paard was zolang ik daar nog werkte. Er kwam een hoop oud zeer bij omhoog, mijn paard in Nederland was ik 3 maanden na mijn vertrek verloren aan een plotselinge koliekaanval. Iets dat ik nog niet helemaal verwerkt had en weer afscheid nemen was moeilijk. Gelukkig is JP 2 jaar later, net na mijn aankomst in Nederland, geadopteerd door een lieve familie die mij via Facebook heeft kunnen vinden en bedanken. Zij zien in JP wat ik ook in haar zag en vertrouwen haar zo sterk dat ze haar newborn baby op haar rug durven zetten. De updates die ze regelmatig posten gaan nog steeds recht mijn hart in. Wat een paard...
Tijdens 1 van onze buitenritjes
Tijdens Parelli lessen
Freestyle
Met Cody, het paard van mijn man, werken aan zijn separation anxiety:
En mijn man met Cody, toen zijn anxiety nog 'Red Zone' was
2018
In September ging ik een weekje naar Sara Fancy, eigenaresse van Silver Horse Retreat waar ik in 2015 een weekend heb mogen blijven voor Family Constellation Therapy. Van Sara leer ik sinds 2019 ook Shamanic Journeying voor mensen en dieren. Silver Horse Retreat is een off-grid retreat voor mensen met problematiek zoals een persoonlijke crisis. Het is vernoemd naar Sara's paard Silver (in 2020 op 35 jarige leeftijd overleden) en bevindt zich in de bergen van San Diego. Uitkijken over de vallei:
Tijdens deze week assisteerde ik Sara bij het hosten van een groep deelnemers uit Japan en Canada, ook daar vanwege Nature/Horse Constellation (familie opstellingen). Ik zorgde voor de paarden (allemaal rescues, zoals PreMaRin merries), maakte ontbijt, lunch en avondeten en nam intensief deel aan verschillende therapiesessies. Allemaal buiten en tussen de paarden. Daarnaast mocht ik ook deelnemen aan een salie-bundelen bundelen workshop en appel-pluk excursie in Julian, beiden begeleid door Native American 'Nicio', die met zijn familie in een reservaat vlakbij is opgegroeid. Bijna dagelijks gingen we hiken (oppassen voor ratelslangen!) oude mijnen bezoeken, mediteren en het bezoek aan de hot springs (natuurlijke warmwaterbron) vond ik erg gaaf. 's Avonds lagen we vaak naar de melkweg te kijken (je kunt hier zo veel sterren zien!) onder begeleiding van Sara en/of Chris op de gitaar (beiden muzikant, Chris heeft de themesong voor the OC geschreven). Opnieuw een heel gave en unieke ervaring waar ik nog vaak aan terugdenk.
Nicio in traditionele kleding (met Silver rechts)
Voor meer over deze trip; lees deze blog (met vlog): https://www.zoevanmourik.com/silverhorseretreat.html
2019 In Januari ontving ik een email van Stephanie McNeal; eigenaresse van Freedom Ranch Equestrian Connections. Ze had een trainingscompilatie van mij gezien en was op zoek naar een Natural Horsemanship Instructor. Een paar dagen later ging ik langs, ze woonden maar een halfuurtje rijden bij ons vandaan en bevinden zich ook nog eens in de bergen (1000ft hoger dan Palmdale). Een prachtige plek waar behalve paarden en pony's ook konijnen, vogels, geiten, schapen, een potbelly pig en therapie/hulphonden vrij met elkaar leven. Buiten de veilige omheining vindt je coyotes, herten, een puma, hagedissen, roadrunners en een beer met haar jong. De Ranch is een Vendor voor een zogenoemde "Charter School". Kinderen die thuis worden geschoold en willen leren paardrijden kunnen dus via hun school terecht bij Freedom Ranch. Dit betekende dat ik -als ik de job zou krijgen- ook als officiële Teacher zou worden opgenomen in het bestand. Maar daar gaat een heel proces aan vooraf. Na het sollicitatiegesprek kreeg ik een Livescan-document mee naar huis; hiermee kon ik mijn vingerafdrukken laten afnemen bij een speciaal bedrijf, dat vervolgens het achtergrondonderzoek begon. Een standaardprocedure voor iedereen die zich bij een overheidsorganisatie aan wil sluiten en voor mij alweer de 2e keer (mijn 1e check was in 2017, voordat ik naar Amerika emigreerde). Vrij snel kwam de verklaring binnen en werd ik officieel onderdeel van deze plek. Op 25 Januari draaide ik voor het eerst een dag mee. Ik leerde de commando's voor de honden zodat ik en klanten veilig het erf op kunnen, maakte kennis met 20+ dieren en ik keek mee met hoe er werd les gegeven en maakte meteen kennis met de studenten en Stephanie's gezin. Compilatie: https://www.instagram.com/p/CYeJO7xIc2H/ Werken met Lucky, die desastreuze trailerlaad-ervaringen heeft gehad die eindigden in verwondingen:
Even snel wat opzoeken voor een student, met behulp van geitje River:
Stephanie zelf is MMA Champion (Bulgarije) en heeft als stuntvrouw gewerkt. Dankzij haar werk in de filmindustrie (Miss Congeniality, Devil May Cry) kwam ze in aanraking met paarden en besloot ze een andere weg in te slaan als NH Trainer en Instructor. Alle dieren zijn trouwens Animal Actors; ik mocht een paar keer mee tijdens trainingen en draaidagen van fotoshoots en videoclips.
Stephanie's man Kelsey is fotograaf (Oscars, Disney on Ice) en volgde mij een dag met zijn camera's. De foto's komen in zijn boek die verschillende Natural Horsemanship trainers belicht. Dochter Theona nam een paar springlessen van mij toen haar Arabische merrie vlak voor het wedstrijdseizoen begon te weigeren. Ze wisten niet alleen prijzen in de wacht te slepen; ze ontving in 2020 haar Scholarship voor een Equestrian School in Los Angeles. Jongste zoon Ethan deed ooit als 8-jarige mee in een documentaire over Natural Horsemanship en oudste zoon Zion is minstens net zo betrokken bij het bedrijf als zijn siblings. Lesgeven aan Theona en Mirage:
Eden leren steigeren voor een videoclip:
1 van de foto's die Kelsey van mij maakte:
Lesgeven aan special needs students:
Samen met mijn man mocht ik 3 keer op deze plek en alle dieren passen toen de eigenaars op vakantie gingen. Een hele verantwoording, maar we hebben van elke keer genoten. Tijdens de 1e keer werd Zoro geboren; de geboorte verliep prima maar mama Eden had de round pen geclaimd en daar is geen schaduw. Het kan in Californië makkelijk meer dan 40 graden worden, dus gingen mijn man en ik direct aan de slag met touwen en zeilen om ze zo toch schaduw te bieden. Tijdens de 2e keer lag er knee-deep snow (yep, sneeuw in Californië) en trokken we met de paarden dagelijks door de besneeuwde bergen. Tijdens de 3e keer hingen er dikke aswolken boven de bergen en vallei, dankzij de heftige en meerdere wildfires die uiteindelijk de ranch bereikte. De eigenaars waren al terug van vakantie en wij weer thuis, toen ze de vlammen over de bergtoppen zagen komen richting huis. Ze zijn met al hun dieren geëvacueerd, het huis hebben ze kunnen redden maar de zadelkamer, omheining en prachtige natuur niet.
Sneeuwfoto's:
Ik heb hier 2 jaar met heel veel plezier gewerkt. Niet alleen op werkgebied maar ook op persoonlijk gebied ben ik ontzettend dankbaar voor de lessen die ik hier geleerd heb. Ik werd met open armen ontvangen en merkte al snel dat dit meer was dan een 'werkplek'. Een beetje off-topic maar ik heb niet een heel stabiele jeugd/opvoeding gehad en een normal-functioning en loving familie van dichtbij meemaken heeft mij vertrouwen gegeven en respect voor het voorbeeld dat zij nu toch wel voor mij zijn. De McNeal familie beschouwen we inmiddels als dierbare vrienden en ondanks dat we nu in Nederland zijn hebben we nog altijd contact.
Sfeerfoto van Freedom Ranch:
Stephanie:
Newborn baby Zoro:
Millie!
Op de set:
Mijn menvaardigheden weer opfrissen met Tiger: Dat uitzicht.. En een romantisch plaatje, genomen tijdens 1 van onze avondritjes:
2020
Eind November 2019 ging ik op sollicitatiegesprek bij Love This Horse Equine Rescue, de grootste Arabische Paardenopvang van Noord-Amerika. Ze waren bij de Los Angeles Equestrian Center in Burbank voor verschillende wedstrijden, ik moest die dag toch in de buurt zijn dus besloten we het gesprek daar te voeren. Ik was net gestopt bij de 1e Rescue (waar ik 2.5 jaar had gewerkt en onze paarden stonden) en zocht iets voor naast mijn job bij Freedom Ranch. Vera is de eigenaresse van Love This Horse en vertelde dat ze iemand zocht die in vrijheid en zonder dwang met verschillende paarden kon werken, die nog wild of zwaar getraumatiseerd waren. Voor ik me ging specialiseren in trauma & gedrag (wat een beetje onbewust/geleidelijk ging), was ik met Liberty en Freestyle (Parelli Level 4) bezig. De kans om dit te gaan combineren met heel andere paarden leek me zo'n mooie uitdaging. In een van de lounge ruimtes van het Equestrian Center kletste ik met Vera verder over onze achtergrond, haar opvang en mijn werkstijl. Het meeste had ze al kunnen lezen en zien op mijn website, dus het "officiële" gedeelte zat al snel helemaal goed. En toen mocht ik meteen aan het werk; 1 van de trainers had door een kleine miscommunicatie een ongelukje met zijn paard in de ring en liep een bloedneus op. Ik werd gevraagd de grote ruin mee te nemen en wat te kalmeren, zodat ik hem over het terrein terug kon leiden naar het stallenblok dat voor Love This Horse gereserveerd was. Onderweg en eenmaal bij de stallen maakte ik kennis met andere trainers, met de dochters van Vera en natuurlijk de Arabische paarden die mee waren die dag. Akkadia, 1 van mijn eerste trainingspaarden bij LTH en een Al'Khamsa merrie: Mijn werkplek; de feral horse paddocks met chute (soort smalle doorgang) die uitkomt in de round pen (waar met ze gewerkt wordt) Feral paarden en paddocks
Quarantainestallen
Al Jassimya Farm babies Mr Handsome, een Khemosabi kleinzoon Werken aan Kirby's separation anxiety (links) Toen de opvang zo goed als verhuisd was naar hun nieuwe locatie in Rosamond (Mojave woestijn) kwamen we regelmatig helpen met stallen bouwen voor de ca. 80 paarden die op deze hoofdlocatie staan. In Januari 2020 begon ik dan echt als trainer, met Walter als mijn eerste trainingspaard. Een jonge Lusitano die in 2018 over de snelweg bij Burbank (LA) rende, met serieuze verwondingen en een lasso om zijn nek. Er rennen helaas wel vaker paarden over de snelweg, maar zelden met goede afloop. Animal Control nam hem ter plekke in beslag, in het ziekenhuis werd hij behandeld aan zijn wonden en vervolgens nam Vera hem mee (ondanks dat haar opvang gespecialiseerd is in Arabische paarden geeft ze elk paard een kans). Hier heeft hij 1,5 jaar moeten 'decompressen' (de Decompressing Period is een aanduiding die wordt gebruikt bij wilde/feral/zwaar getraumatiseerde paarden die emotioneel moeten bijkomen voor ze aan training/rehabilitatie kunnen beginnen) voordat hij in Januari 2020 klaar was om weer in aanraking met mensen te komen. Heel voorzichtig probeerde ik zijn vertrouwen opnieuw te winnen (een andere trainer was getrapt en bij weer iemand anders sprong hij uit de 1.60m hoge enclosure), en dat werkte. Binnen 3 maanden kon ik Walter niet alleen benaderen en halsteren, ook leiden, poetsen, voetjes geven en zelfs bekapt worden was allemaal mogelijk. Vera zag hoe Walter naar mij toe trok en besloot hem aan mij te geven. Elke keer als ik dit zeg of typ voelt het alsof ik een stukje overtyp uit een paardenmeisjesboek... zo'n rare gewaarwording! 1 van mijn 1e sessies met Walter: 1 van mijn laatste dagen met Walter, tijdens een IET (energie) behandeling: Die benen! En dat hoofd.. Bij Animal Control: In April dat jaar kwam er een groep feral (in gevangenschap geboren maar niet aan mensen gewend) Arabische paarden uit Oregon, die op transport naar de slacht stonden maar net op tijd onderschept waren. Ik liet mijn andere trainingspaarden even voor wat het was en begon asap aan dit project; 10 paarden die doodsbang waren voor mensen omdat ze die A: nog nooit hadden gezien, of B: zo mishandeld waren dat ze wel beter wisten. 1 van de merries had behoorlijk slechte hoeven en aangezien deze plek (en ik zelf!) niet achter lasso's, vangstokken of verdovingsgeweren staan, gingen deze paarden voor zodat we ze de tijd konden geven om het goed te doen. Een van deze paarden was Cognac, een jonge ruin die het goed kon vinden met Walter (Walter vocht toen nog met andere ruinen/hengsten of sprong op alle merries). Na 3 maanden was hij halstermak, bekapt en zelfs in zijn element in nabijheid van mensen. Hij verhuisde al snel naar de 'Baby Paddock' waar de rest van de jonge paarden staan, waar ik hem elke ochtend even kwam halsteren zodat hij dit niet vergat. Weer een maand later is hij geadopteerd en verhuisd naar New Mexico. Cognac, in de Baby Paddock Tequila, ook uit de feral groep Een video van mij met Najia, een extreem bange merrie die gered is van een toekomst als Tripping Horse: Rahma werd met de helft van haar oor eraf gerukt gedumpt op een veiling. Behalve kopschuw (logisch!) was ze ook bang voor mensen en liet ze zich moeilijk benaderen, pakken en aanraken. Hier een korte video van ons waarin we al onder het zadel gewerkt hebben en ik haar makkelijk kan aanraken: Die zomer werkte ik met meer feral en zwaar getraumatiseerde paarden, die horrorsituaties zoals Horse Tripping hebben meegemaakt. NIET zelf Googelen als je niet tegen geweld kunt! Hier kun je er meer over lezen in de vorm van een blog: https://www.zoevanmourik.com/horsetripping.html En/of bekijk de compilatie waarin ik werk met Freedom, die deze 'sport' heeft overleefd: Facebook tag: #LTHFreedom Mijn man zet ik in bij paarden die bang voor mannen zijn, zijn energie is hier perfect voor. Een fijne tussenstap voordat een hoefsmid of dierenarts komt en iets waar de paarden hier ook ruim de tijd voor krijgen. Dit is mijn man met Hennessy, 1 van mijn trainingspaarden uit de feral groep Toen de hoofdtrainer met zijn assistenten vertrok, te midden van de pandemie waardoor veel paarden weer terugkwamen, kreeg ik als nieuwe hoofdtrainer alle taken op me. Ik richtte me op de groene of net ingereden paarden en de paarden die klaar waren voor adoptie. Het was een hele klus om mezelf plotseling kenbaar te maken met zo veel nieuwe paarden, waardoor een foutje niet uit kon blijven. Zaterdagen zijn adoptie/kijkdagen, waarop adoptanten vanuit het hele land (maar ook vanuit andere landen) paarden komen bekijken. Voorrijden kwam hier dus ook bij kijken, maar het belangrijkste is dat het juiste paard met de juiste mens mee naar huis gaat. Als ik het ergens niet mee eens was mocht ik mijn mond open trekken. Ik kreeg de vrije hand over de paarden, opnieuw een hele verantwoording en weer een waar ik nu ontzettend dankbaar voor ben. Op een Zaterdag was Vera weg waardoor ze het paard waar adoptanten voor kwamen, niet klaar kon zetten. Ze had haar dochter gevraagd om haar voor mij te pakken, aangezien ik haar nog niet kende. Long story short: Ik stapte op toen de adoptanten aanwezig waren en ik een gesprek met ze had gevoerd over wat ze precies zoeken. En alles ging verkeerd; bokkend en springend gingen we door de bak, op elke simpele vraag of aanwijzing raakt de merrie overstuur en ik deed meer One Rein Stops dan iets anders. Ik probeerde het voorrijden even te laten voor wat het was en de sessie zo aangenaam mogelijk af te sluiten. Na afloop beaamden de adoptanten dat dit niet het paard is dat ze zoeken en bleef ik verward achter... wat bleek die avond: Ik was op het verkeerde paard gezet! Op haar volle zus, om precies te zijn; ook een Arabier x Tennessee Walker. Whoops! Gelukkig is het met beide merries goedgekomen; Aysha (de 'verkeerde' merrie) kon ik na onze valse start alsnog doorrijden zodat ze geadopteerd kon worden. Haar adoptant stuurde later een kaartje als bedankje voor het leuke en kalme Trail Horse dat ze nu heeft. Aysha Video van Aysha en haar volle zus Shamira: Helaas brak ik middenin de zomer mijn knie tijdens het werken met een nieuw trainingspaard. Ik was niet bewust (genoeg) met hem bezig; het hoge werktempo met zo veel paarden zorgde ervoor dat ik veel te routinematig aan het trainen was. Niet handig bij de paarden waar ik mee te maken had, waardoor een ongeluk niet uit kon blijven. Ik kreeg een brace zodat ik mijn knie kon blijven bewegen en startte maanden later met fysiotherapie zodat ik weer kon lopen. Uiteraard was ik stiekem allang weer aan het werk; mijn man bracht me zo vaak hij kon met een rolstoel en krukken naar de opvang, waar ik mijn Energetisch en Sjamanistisch werk oppakte. Iets waar ik steeds minder de tijd voor had doordat ik me bezighield met gedrag, trauma's en training. Na slechts een paar dagen merkte Vera de werking van mijn sessies en vroeg ze of ik het zag zitten om weer wat meer trainingspaarden op te pakken, voor grondwerk en energie sessies. Achteraf ben ik zo dankbaar dat ik mijn knie destijds brak; al het energetisch werk dat ik toen weer oppakte kwam plots bij zo veel mensen onder de aandacht. Tijdens onze laatste week in Amerika, vlak voor we onverwacht naar Nederland werden gestuurd, werkte ik 2 dagen op 2 andere stallen om paarden te behandelen. De ervaringen deelden zij en ik op Social Media en voor ik het wist was het eind 2021 en heb ik (samen met een energetisch coach voor mensen) het afgelopen jaar al meer dan 30 mensen mogen opleiden. The Universe Always Knows Best! Bekijk hier hoe ik werk met Major en hoe stress responses en releases er tijdens een behandeling uit kunnen zien: Met introverte en overprikkelde Justina: Naast het werk met de paarden ving ik samen met mijn man en 2 honden, high-risk/asielhonden op die gedumpt waren of problemen ondervonden waardoor ze niet geadopteerd konden worden. Met uitzondering van 1 Pomeranian waren het allemaal Pitbulls, die stuk voor stuk bij ons gerehabiliteerd zijn en vervolgens een liefdevol en veilig thuis vonden. Opnieuw uitdagende maar vooral waardevolle ervaringen, ook hen zal ik nooit vergeten. Hieronder nog een opsomming met foto's van andere ervaringen uit mijn tijd in Amerika, zoals clinics of leuke weetjes. We zijn eind 2020 helaas onverwacht teruggestuurd naar Nederland, waar we hebben besloten te blijven totdat ik mijn Equine Behavior Opleiding hier heb uitgeschreven en is goedgekeurd. Ons uiteindelijke doel is een Ranch/Retreat opstarten in Amerika, waar we uiteraard op de achtergrond al rustig naartoe werken. Voor nu kijk ik terug op een rollercoaster-ervaring die zo veel mooie dingen gebracht heeft, ik had echt niets willen missen. Als je vragen hebt over bepaalde onderwerpen, of paarden; stel ze gerust! Het is een nog langer verhaal geworden dan ik had verwacht, maar zelfs met alleen de highlights erin krijg ik het niet meer samengevat dan dit..! Dankjewel voor het lezen! Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl >> EXTRA Buck Brannaman Clinic (dream come true!) De wilde paarden van Tehachapi (Oak Creek Horses), waar we langs reden op weg naar lessen + vlakbij Love This Horse: Malibu Riders buitenrit over de Paramount Ranch: Clinic van Doma India Scarpati (Oscar en Cristobal Scarpati, uit Argentinië): Onze honden gingen ook graag mee naar mijn werkplekken: Jeddah Ranch, waar ik ook een paar trainingspaarden en lesklanten had: Overview van de ranch: In 2015 en 2016 (toen ik in Californië op vakantie was) mocht ik mee naar Saddle Up Ranch, waar ik Silver uit de film 'The Lone Ranger' ontmoette! Zijn echte naam is Arctic Bright View, maar sinds de film noemt iedereen hem Silver: Alycia Burton en Goldrush (ze in Real Life zien stond al jaren op mijn bucket list)
0 Comments
Leave a Reply. |
Details
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
October 2024
Categories
All
|