Case Study
Zeus werd in 2018 naar de opvang gebracht nadat zijn eigenaar bang voor hem was geworden. Hij liep iedereen omver, vaak met een flinke vaart en zette soms zijn tanden in je arm of nek. Onder het zadel was hij onrustig en kroop snel in een valse knik, waardoor zijn rug hol werd en zijn achterhand ook niet goed mee kwam. Zijn kaken en schouders zette hij ook snel vast; werk aan de winkel dus! Nadat de eigenaars van de opvang zelf een assessment met hem hadden uitgevoerd mocht ik het werk verder oppakken. Grondwerk was al snel geen probleem meer, bekijk in de video hieronder hoe ik met Zeus werk aan zijn zogenaamde "dominantie-problemen" zoals bijten. Een bodyworker was inmiddels langs geweest om wat misalignments te corrigeren en met mij werkte Zeus aan o.a. rechtrichten. Het rijden pakten we vervolgens rustig op, te beginnen met zijn anxiety. Doordat hij al snel zo veel beter in zijn lijf zat was zijn niveau van spanning en stress direct een stuk minder! "Balans is voor een prooidier als een paard ontzettend belangrijk; dit vergroot namelijk de kans op succesvol kunnen vluchten van potentieel gevaar, oftewel zelfbescherming. Onbalans in het paard kan dus voor anxiety, stress, schrik-/ groot gedrag, vluchtgedrag maar ook voor fysieke problemen zorgen." In de bak was hij gewillig, alert en ontspannen. Hierdoor voelde het al snel vertrouwd om onder het zadel het terrein van de opvang eens te verlaten, om te werken aan het volgende probleem: Buddy & Barn Sourness, oftewel Verlatingsangst. Op de foto's hieronder zie je het verloop van onze 1e rit naar buiten, halverwege kreeg Zeus het toch even moeilijk en begon te staken midden op een kruispunt. Gelukkig was dit een rustige straat/wijk en kon ik in alle rust Zeus helpen met zijn opspelende anxiety. Waar hij eerder zou zijn gaan steigeren, achteruit rennen en/of naar huis rennen, hoefde ik maar 2 keer de One Rein Stop toe te passen om hem fysiek en emotioneel spanning te laten afvloeien! 
Er kwam een enorme zucht los bij Zeus en we hebben nog even rustig zo op het kruispunt gestaan, tot ik merkte dat zijn aandacht naar iets nieuws ging. Op dit precieze moment nam ik licht de teugels aan (Zeus werd Engels gereden) en vroeg ik om 1 enkele stap naar voren. Zeus voelde zich zo relaxed dat hij direct dapper naar voren stapte, bleef stappen en relaxed genieten van onze rit. Wat een verschil! Een paar maanden later was Zeus nog bij de opvang, maar klaar voor adoptie. Ook tijdens deze periodes blijf ik doorwerken met een paard, om hun kans op succes bij een nieuwe eigenaar te vergroten. Ik besloot hem om te scholen naar bitloos, via een simpele en handmade sidepull. Tijdens het rijden in de bak wilde Zeus nog wel eens terugvallen in oude patronen, door stug en hard in zijn lijf te worden en weer de valse knik houding aan te nemen. In de video hieronder zie je hoe ik Zeus help met licht contact aannemen; neurologische pathways zorgden er soms voor dat Zeus mentaal in het oude verviel en dus een valse knik liet zien. Om deze pathways te doorbreken probeerde ik iets anders: Telkens wanneer Zeus een interne/mentale struggle had om contact te accepteren via de teugels, vroeg ik hem met behulp van mijn lijf (en/of voice cues) te verzachten, groot door te stappen en recht te blijven. Zodra de verzachting kwam gaf ik het teken om links- of rechtsaf te gaan en verlengde direct de teugels om Zeus zijn hals te laten strekken. Hiermee probeerde ik Zeus te laten zien dat ik: A. Slechts ontspanning en samenwerking vraag B. Dat hij zich daar aan kan overgeven en C. Dat er daarna nòg meer ontspanning komt, in plaats van inspanning. Veel paarden zijn gewend dat cues en vragen van de mens niet bij 1 enkele vraag blijven. We willen vaak te snel en te veel; en, en, en, en... Bij overgestimuleerde paarden (wat eruit kan zien van freeze/fawn tot schijnaanvallen) zit het emmertje al/nog te vol om dingen toe te voegen. Een observatie die ik tijdens mijn 1e jaar in Amerika deed en waarom ik fan geworden ben van MINDER doen, in plaats van MEER. Als je nu al met zo min mogelijk ruis en poespas samen uit de voeten kunt, stel jezelf eens voor hoe jullie samenwerking en resultaten er over een paar jaar uit kunnen zien! 'Follow the Horse, not the Method' 
Love, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
0 Comments
Is Your Horse Aggressive? Or Are You Intimidated? *recent conversation turned into a blog*  Horses are big (flight) animals, so it makes sense why people would be scared or at least intimidated by their presence alone. But being scared isn't the problem; not acknowledging it is! Because if we don't or can't admit and then control our own emotions, it becomes too easy to judge a horse and anthropomorphize their behavior. Two other important things to consider are; A: Horses are energy-conservers, being 'aggressive' or 'naughty' takes up a lot of energy! B: Aggression or Anger are secondary emotions, so when a horse is threatening to strike, bite or attack (and there are no physical ailments to be found!) you aren't dealing with 'bad behavior' but self-preservation. Blaming or punishing them for their behavior instead of holding space for their repressed emotions is one example of how these horses eventually do become aggressive. They have learned how to protect themselves and by then, humans have too often proved that that is in fact necessary. It's an undesirable but inevitable outcome of not dealing with the emotions of the horse, and the emotions we are keeping trapped inside ourselves. Do you hold space for emotions? For your horse(s), and for yourself? Are you able to correctly read what emotion goes behind the behavior?  Above: gentling feral filly Freya, who is standing with her butt towards me. This is NOT a sign of aggression, but a sign of self-preservation Love, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl When Life gives you Lemons, you Squeeze 'em!
Video onder: de Squeeze Game volgens de NATO/E+ manier met Walter
Ondanks dat ik jaren geleden gestopt ben met het Parelli programma vind ik oefeningen als de Seven Games nog steeds heel waardevol om in te zetten. Zeker bij trailerladen gaat het nog wel eens mis, door te weinig/onduidelijke aanwijzingen van de handler en te veel gaten in de basis. De Squeeze Game is dan een handige oefening om toe te passen om juist die gaten te ontdekken, maar niet alleen aan de rechter- en linkerkant! De correcte uitvoering van de Squeeze Game is het werken voor, achter, links, rechts, onder en boven een paard en met gebruikmaking van zowel geluid, beweging als aanraking. En natuurlijk altijd binnen het proces van het paard / onder de individuele threshold. Èèn van de redenen waarom ik destijds stopte met Parelli was het veelvuldig gebruik van druk, met een te snelle opbouw en weinig input voor "Follow the Horse". Zo werkt PNH met 4 levels van fysieke druk, waar je naar mijn mening ook al kunt beginnen met niet-fysieke druk (energie, lichaamstaal) en de laatste 2 levels zelfs achterwege kunt laten of geheel vervangen door kleinere en minder bedreigende stappen. Heel fijn voor zwaar getraumatiseerde paarden zoals Walter, die de combinaties van dingen om hem heen nog wel spannend vind. Ik focus me in de video daarom niet op de uitkomst van de Squeeze Game (het paard ergens onder, tussen, of over krijgen) maar op zijn gemoedstoestand en wat ik kan doen om die te verbeteren. 》Meer informatie en voorbeelden van het toepassen van de Seven Games volgens de NATO-wijze vind je later deze zomer in de leeromgeving!
 'For centuries, wild horses have roamed the Navajo Nation, where they serve as both a symbol of the unconquerable Native spirit and the iconic image of the American West'  Nog een onverwacht maar veel voorkomend onderwerp tijdens onze vakantie: de feral en wilde paarden van de Navajo-stam uit Arizona. Milo - de jonge en kleine Appaloosa van Freedom Ranch - komt via een veiling van dit reservaat, net als Fiona en Freya - de feral Fjordenmerries bij Love This Horse waar ik deze maand mee werk.    Wegens aanhoudende droogte en overpopulatie zijn er al eeuwen problemen binnen deze groepen paarden. Zo is de overheid in 1930 begonnen met het reduceren van dieren als (eerst schapen en geiten en toen) paarden, in 1950 nam de Navajo natie dit over en vielen de paarden onder hun nieuwe management. Doordat de Navajo hun eigen, gedomesticeerde paarden heeft werd er met de wilde paarden niets gedaan. Ze vermenigvuldigden zich snel, waardoor veel paarden (soms via adopties) het reservaat verlieten en regelmatig bij de slacht belandden. In 2005 werd het slachten van paarden in Amerika verboden, waardoor het nog moeilijker werd de populatie onder controle te houden. Inmiddels worden er nog steeds paarden (ca. 15.000 in de afgelopen 5-6 jaar) uit het reservaat gehaald om elders geadopteerd te worden, op een veiling terecht te komen of om over de grens alsnog in een slachthuis terecht te komen. Op dit moment is nog er steeds onduidelijkheid over wat het beste plan van aanpak is, maar duidelijk is dat ook deze kuddes ander management nodig hebben om gezond te kunnen blijven voortbestaan. 'The solution, Grass said, is to return to traditional beliefs and natural range management practices. “Is there an answer?” he said. “Yes, of course. Kneel down and pray. Tend to the horses, talk to them, pray with them and about them. Return to our teachings. Horses are the mirror image of our culture. The horses themselves are the solution.' Originally posted by Navajo-Hopi Observer - Alysa Landry, Indian Country Today Media Network"
》Tip: Lees ook de blog "De Financiële en Emotionele waarde van een Paard met een verleden" Een ander topic dat tijdens sessies met klanten en collega's regelmatig voorbij komt is de aanschafprocedure van een getraumatiseerd/verwaarloosd paard, via bijvoorbeeld een opvang. Want waar komen deze prijzen vandaan? Waarom zit er zo'n verschil in die prijzen? Is dat niet te veel voor een adoptiepaard? Allereerst is het verstandig om na te gaan waaròm je een adoptiepaard wil. Maak je deze keuze uit financiële overwegingen, omdat je denkt dat je zo goedkoper uit bent? Of wil je een paard een betere toekomst bieden? Er is hier eigenlijk maar 1 goed antwoord.. Een dier aanschaffen en onderhouden is namelijk nooit goedkoop. En onderhoud (zoals ziekten) kun je niet vooraf bepalen, zoals bij de aanschafprijs wel het geval is. Het is dus een fabel dat een duur paard nooit ziek is, of een adoptiepaard altijd in de lappenmand zit. Maar hoe wordt die aanschafprijs nou bepaald? Daar komen verschillende factoren bij kijken, te beginnen met wat je doel is met dit paard, wat je eigen skill level is. Een goed getraind en op wedstrijd uitgebracht adoptiepaard is logischerwijs duurder dan een wat ouder recreatiepaard. Trainingskosten dus. Andere zaken waar veel geld naartoe gaat voordat een paard geadopteerd is, zijn (in de US) het betalen van een fee bij o.a. veilingen, transportkosten, quarantainekosten, stallingskosten, voeding (extra nutrition), basis zorg, speciale zorg (na bijvoorbeeld een fysiek trauma of ziekte) en uiteindelijk training. De gemiddelde prijs van een adoptiepaard dekt vaak nog niet eens de helft van al deze onkosten..! Een adoptiepaard kost in de 1e week na aankomst bij een opvang gemiddeld € 1000,-. In alleen de eerste week! Iets om over na te denken...  Houd bovenstaande informatie zeker in je achterhoofd wanneer je adoptie overweegt. Heb je vragen? Stel ze gerust! Wil je een paard adopteren en heb je behoefte aan een extra paar ogen/handen? Ik ga graag met je mee om dit proces helder en eerlijk te doorlopen, zodat je met het juiste paard en een goed gevoel naar huis gaat.
Set yourself up for success! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 'De Decompressing Period is een term die de periode aanduidt waarin een paard emotioneel weer tot zichzelf kan komen'  Een (voor mij) geheel nieuw begrip toen ik in Amerika met wilde en getraumatiseerde paarden ging werken; decompressen. Tijdens zo'n periode -die weken tot jaren kan duren- kan het paard tot zichzelf komen in een paardvriendelijke setting. Het beleefd weinig tot geen interactie met mensen -behalve tijdens bijvoorbeeld het voeren, uitmesten- en staat met soortgenoten, of alleen maar in het zicht van soortgenoten (zoals Walter). • 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘴𝘵𝘰𝘯𝘥 𝘞𝘢𝘭𝘵𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯?' Walter was zo onrustig dat hij andere ruinen bleef aanvallen of de merries probeerde te dekken. Hij stopte niet en gaf zichzelf zo alleen maar meer stress. Elke Decompressing Period is dus anders en 'op maat gemaakt'. Walter stond al 1.5 te decompressen voordat ik met hem ging werken. Afhankelijk van de stress responses/releases die je observeert tijdens het voeren en uitmesten kun je bepalen wanneer het tijd is om de rehabilitatie en training te starten en op welke manier. Op afstand beginnen is vaak een fijne en veilige start voor zowel paard als mens en kun je afhankelijk van het paard steeds verder uitbouwen tot benaderen, aanraken, halsteren, etc.  》Meer over de Decompressing Period lees je binnenkort in Boek 1 van de Equine Trauma & Behavior opleiding! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Veel paarden die bij de opvang aankomen zijn mager en bang. Het zal je niet verrassen dat het vaak hard werken is om dit soort paarden weer op gewicht te krijgen. Gevoelens van machteloosheid triggeren hoge stress-levels, waardoor hun immuunsysteem verzwakt en de kans op bijvoorbeeld maagzweren of gevoeligheid voor maagzuur steeds groter wordt. Zelfs als dit soort paarden in staat zijn om kleine beetjes (ruw)voer tot zich te nemen blijft het gevaar van maagontstekingen en zelfs darmproblemen op de loer liggen; een lichaam dat niet in balans is kan zowel emoties als voeding slecht verteren. Gevolgen van maagpijnen/slecht eten variëren van maagzweren tot luchtzuigen en bijten. Whiskey2 (in de foto's) kwam naar de opvang nadat hij was gered van een veiling. Zijn vorige eigenaars hadden hem in goed vertrouwen verkocht aan iemand die enorm gewelddadig met hem om is gegaan, op de foto's zie je naast heftige littekens ook het verschil in zijn houding en uitstraling voor en nadat ik met hem werkte. Behalve werken aan zijn emotionele trauma's werd ik ook gevraagd om Whiskey2 een Integrated Energy Therapy behandeling te geven. waardoor hij een confidence-boost kreeg en zijn ruwvoer beter kon verteren en steeds meer van zichzelf liet zien.   Toen ik op een dag naar zijn stal liep om hem voor de tweede keer een behandeling te geven, stond Whiskey2 als een 'normaal' paard lekker op zijn hooi te knabbelen! Sinds zijn aankomst had hij nog niet zo veel en zo ontspannen gegeten, dus dit was al een gigantische verbetering. Tijdens zijn tweede behandeling liet ik Whiskey daarom lekker eten en gaan en staan waar hij wil (wel in zijn stal) en keek hij amper op of om. Zijn eetlust was weer terug! Een paar dagen later begon ik met Whiskey2's rehabilitatie, in de round pen. Daar liet ik hem in vrijheid voornamelijk met rust, maar zorgde wel dat ik hem (emotionele) ondersteuning kon geven indien nodig. Een beetje Relax Compositum over wat gras cubes voor aanvang van de sessie, zorgde voor nog meer ontspanning bij Whiskey2 waardoor hij eindelijk de laatste restjes trauma van zich af durfde te schudden (zie foto's!). Na wat gekke sprongen en sprintjes voelde Whiskey2 zich duidelijk beter, de energie behandelingen zorgden ervoor dat zijn stress afnam waardoor er weer voldoende bloed naar de maagwand kon stromen en hij zijn eetlust weer terugkreeg. Met de Relax Compositum tinctuur kon ik zijn defensiviteit beetje bij beetje af laten zakken, wat zorgde voor emotionele ontspanning en het in staat zijn van het opslaan en verwerken van nieuwe informatie. Whiskey2 is inmiddels (opnieuw) onder het zadel en geadopteerd! Scroll naar beneden voor een foto van hem op de bruiloft van zijn adopters.    Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl In 2018 werd ik gevraagd om te werken met Chloë, een jonge Paso Fino merrie met flink wat Anxiety. Ze heeft minstens 4 keer verschillende eigenaars had gehad voor ze naar een opvang kwam. Daar werd al snel duidelijk dat ze door alle verschillende - en soms hardhandige - trainingsmethodes en eigenaars enorm overprikkeld was. De kleinste bewegingen in de round pen triggerde explosief gedrag in Chloë, waardoor de opvang besloot haar een tijdje rust te gunnen.  Een paar weken later was de situatie erger geworden, Chloë was zich namelijk enorm gaan hechten aan het paard in de stal naast haar. Vrijwilligers van de opvang zaten ook met hun handen in het haar, want haar buiten zetten was ontzettend gevaarlijk geworden. Of ze was niet weg te krijgen van haar stal, of ze sleurde je mee naar de turn-out omdat haar vriendjes daar al waren. Aangezien Chloë veel nare ervaringen heeft meegemaakt maakt ze niet graag en moeilijk emotioneel en fysiek contact met mensen. Bij de eerste trigger voelt ze de drang om zichzelf te verdedigen waardoor ze niets meer van de training meekrijgt. Belangrijke informatie voor mij, want zo wist ik precies hoe ik Chloë niet alleen over haar Anxiety (de kern van buddy-sourness) heen kon helpen maar ook hoe ik haar kon laten zien dat niet alle mensen haar pijn doen en samenwerken ook leuk kan zijn. Echt een sessie op maat dus. Bekijk in de video hieronder hoe ik Chloë met een combinatie van geduld, timing en positieve energie bij haar stal + maatje weg krijg EN bekijk haar transformatie in het laatste filmpje. Doordat ik me focus op haar emoties en minder op haar gedrag, alles opbreek in kleine stapjes en zelfs de kleinste pogingen beloon, begon Chloë steeds meer te ontspannen en zich veilig te voelen. Een veelgehoorde misconceptie is 'make the right thing easy and make the wrong thing difficult by moving their feet'. Het gevaar van deze aanpak is dat we geen of onvoldoende rekening houden met het paard zijn emoties en instincten. Als een paard bijvoorbeeld diepgewortelde en gegronde angsten heeft voor een trailer, zou ik deze techniek ten zeerste afraden. Het stress-level van zo'n paard zal in zo'n geval alleen maar stijgen waardoor nieuwe informatie opnemen onmogelijk is voor het paardenbrein. Veel vriendelijker en effectiever is deze methode als het ware omdraaien: Wachten en niets doen zodra het paard een (klein)stapje in de goede richting heeft gezet en bij voldoende ontspanning weer voorwaartse beweging stimuleren. Wordt je paard weer nerveus of angstig, wacht dan tot hij opnieuw ontspannen genoeg is om de oefening op te pakken en begin indien nodig opnieuw. Zo blijf je werken 'below the threshold' waardoor de stress-levels van je paard niet onnodig omhoog schieten en hij daardoor sneller en beter informatie kan opslaan en verwerken. Buddy-Sourness is een vaak voorkomend voorbeeld van Equine Anxiety (separation anxiety) en èèn van de sleutels tot het oplossen van dit probleem is het paard laten zien dat ontspannen en relaxen zonder zijn maatje ook mogelijk is, met joúw aanwezigheid en begeleiding! In plaats van het paard aan het werk te zetten of te straffen voor zijn anxiety, zoek ik de rust en ontspanning op die Chloë zo hard nodig had en waar ze stiekem ook naar zocht. Als paarden dit eenmaal bij een mens kunnen vinden verdwijnen problemen als buddy-sourness als sneeuw voor de zon. Dit proces heb ik een paar keer in dezelfde week mogen herhalen met deze lieve merrie, waardoor haar gedragsproblemen uiteindelijk verdwenen en ze eindelijk ècht kon genieten van haar nieuwe leven. Na afloop van onze eerste sessie kon Chloë voldoende ontspannen om (voor het eerst sinds ze bij de opvang staat) liggend in haar stal een paar uur te slapen. Voorheen was ze hier te gespannen door; doordat ze het vertrouwen in mensen was kwijtgeraakt of misschien wel nooit ervaren heeft voelde ze zich nooit veilig genoeg om echt te ontspannen. Dit heeft invloed op hun slaapritme en verstoort hun REM-cycle, waardoor ze uiteindelijk alleen maar prikkelbaarder worden. Sinds Chloë zich veilig genoeg voelt om liggend te gaan slapen is haar emotionele, mentale en fysieke gezondheid enorm verbeterd. Liefs,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Charm kwam als 4-jarige merrie naar Freedom Ranch, om daar uiteindelijk als lespony aan het werk te gaan. Stephanie (de eigenaresse) had inmiddels al een aantal paarden zelf gerehabiliteerd en herplaatst en wilde ook Charm de kans op een beter leven gunnen. De kleine en gevoelige Azteca merrie kwam van een Charro ranch, waar ze haar ruw en met zware tools hardhandig zadelmak gemaakt hadden. Hierdoor was ze zo ‘flooded’ dat elke aanraking van de teugels resulteerde in steigeren en emotioneel/fysiek contact maken was haast onmogelijk doordat ze weg bleef rennen of gericht mensen in hun gezicht, nek of hals beet (begin van de video). Mijn eerste werkdag bij Freedom Ranch bestond daarom uit het bepalen van Charm’s trauma levels èn het bewijzen van Charm’s sweet nature waarvan Stephanie overtuigd was dat dat nog steeds in haar zat. Ze was benieuwd naar mijn liberty werk (werken in vrijheid) en hoe dat voor Charm uit zou pakken aangezien ze mensen nog altijd probeerde te vermijden. In de video hieronder zie je de samenvatting van onze eerste sessie, waarbij Charm zich aan het eind al door mij aan liet raken en kriebelen op haar hoofd/hals en mij zelfs de round pen door volgde. Charm’s ware emotie was niet boosheid, maar onzekerheid en ze was enorm overprikkeld. Niemand had ooit eerder op haar stress signalen gelet en haar de ruimte gegeven zelf te bepalen wat te doen met haar gevoelens. Laat staan haar de ruimte geven om van nare emoties af te komen zonder daarvoor gestraft te worden! Het bijzondere is dat ik al vrij snel door had dat Charm niet gevaarlijk is (op 0.36 min om precies te zijn) en ik daardoor mijn gezicht tegen haar neus durfde te duwen (terwijl de rest hun adem inhield). Dit was uiteraard een goed doordacht besluit, genomen nadat ik oefeningen zoals wijken voor druk en laterale flexie (mij hun beide ogen geven) had geprobeerd om te zien hoe de merrie omging met zowel fysieke als emotionele druk. Door te letten op Stress Signalen en Releases kalmeerde Charm voldoende om op te kunnen letten, waardoor ze nog meer ontspanning creëerde dankzij mijn oefeningen en nòg meer informatie op kon slaan! Uit de negatieve cirkel en de opwaartse spiraal in: “We have learned so much.. there still remains much to learn. We are not going in circles, we are going upwards. The path is a spiral; we have already climbed many steps.” - Siddhartha Een paar maanden later nam ik Charm nee op buitenrit met mijn nichtje, die in 2019 bij mij op vakantie was. Geen steigeren, bijten of andere problemen maar heerlijk ontspannen (buiten)rijden. Another Happy Ending! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl ‘Mijn paard vindt het niet leuk om stil te staan”, “Mijn paard is van zichzelf zo onrustig”, “Het zit in zijn/haar genen” Bovenstaande uitspraken zijn voorbeelden van hoe we door middel van vermenselijken, bepaalde gedragsproblemen en/of afwijkingen verbloemen of afschuiven op het paard. In plaats van onszelf de vraag te stellen wat er in ons leiderschap en/of onze training mist waardoor het paard überhaupt de behoefte voelt om op high alert te functioneren, schuiven we het af op de bloedlijn, het ras van het paard, leeftijd of op het feit dat dit al zo lang “normaal” is dat we eigenlijk niet beter weten/willen. We raken een beetje blind voor kleine gedragsafwijkingen die hoe dan ook hun tol gaan eisen, one way or the other.  “Genes are the gun, the environment is the trigger” Het klopt dat sommige paarden wat gevoeliger en expressiever zijn, denk bijvoorbeeld aan Arabische paarden. Maar ook in zulke gevallen hebben bovengenoemde uitspraken meer met de mens, dan met het paard te maken. Bekijk maar eens in mijn posts, videos en blogs hoe mijn trainingspaarden bij Love This Horse (een opvang gespecialiseerd in Arabische paarden) stuk voor stuk een ontspannen en gewillige gemoedstoestand ontwikkelen (zonder hun authenticiteit en expressie te verliezen); een absolute must voordat ze geadopteerd kunnen worden. Het is dus een fabeltje dat dit soort paarden altijd wat onrustiger zijn, alleen doordat ze bepaalde bloedlijnen hebben. Genetisch gezien is er inderdaad al een hoop bepaald maar dit zegt niets over het uiteindelijke karakter van het paard: invloedsfactoren zoals verwaarlozing of te jong te veel moeten presteren kunnen zorgen voor een bezorgd tot nerveus paard met alle gevolgen van dien wanneer deze emoties escaleren. Maar ook wij als mens, trainer, eigenaar en liefhebber zijn een invloedsfactor. Onze paarden zijn een reflectie van ons Inner Being, waardoor ze resoneren met wat wij uitstralen en spiegelen wat we doen. Als jouw paard onrustig/ongeduldig is kan dit dus ook empathisch overgenomen zijn. Ieder paard kan dus in rust en kalmte stilstaan, of het nu een Haflinger of Arabier is: de verantwoording van het kunnen bieden van zo’n fijne omgeving begint altijd bij jou. Zit je zelf niet lekker in je vel, heb je moeite met geduldig zijn, zie je nog veel (marginale) gedragsveranderingen over het hoofd of word je zenuwachtig van onrustige, nerveuze paarden? Dan is er in de eerste plaats werk aan de winkel bij jezelf; compleet normaal en iets waar niemand onderuit komt. Je leven lang blijven leren is iets wat bij paarden natuurlijk komt en wij kunnen niet achterblijven. Door beter te observeren en durven voelen wat wij zelf wel en niet prettig vinden, hier bewust en actief aan te werken en vervolgens toe te passen in ons leven zoals tijdens het trainen van paarden, kun je al een wereld van verschil maken in de basis gemoedstoestand van je paard. Set yourself up for success! P.S: Bekijk in de diavoorstelling hieronder hoe ik werk met Arabische merrie Rahma, die met/onder het zadel snel en veel spanning opbouwde en dit vervolgens losliet door te gaan rennen. Dit is niet typisch/normaal voor Arabische paarden en er zal consequent aan gewerkt moeten worden om het probleem te verhelpen door de oorzaak aan te pakken: in dit geval het bieden van vertrouwen, werken vanuit respect en extra tijd besteden aan communicatie en cues bevestigen waardoor de merrie weer vertrouwen in haar handler en ruiter kreeg. Rahma is de merrie die met een half-afgerukt oor op een low-end veiling terechtkwam en vervolgens bij Love This Horse èèn van mijn trainingspaarden werd in 2020. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
Een superfijne oefening en logische tussenstap voor je aan de One Rein Stop begint: Bending to Relaxation!
In de video zie je het eindresultaat van de 1e sessie met mij en Star, die buiten maar 1 snelheid en geen (nood)rem heeft.. tijd om daar aan te werken dus!
Er wordt nog vaak gedacht dat je het paard omtrekt bij het inzetten van de ORS, dit is NIET de bedoeling!
Geen wonder dat er wel eens ruiters over de kop geslagen zijn; denk je eens in hoe dit voor een paard is wanneer deze op volle snelheid beweegt en plots wordt dubbelgevouwen. De controle over (een van hun 4) benen verliezen zit er dan dik in; er gaat plotseling zo veel forward motion verloren en de ruiter beïnvloed het paard ook met (on)balans en gewichtsverplaatsing. Een niet-getrainde ORS kan dus voor gevaarlijke situaties zorgen In April 2020 werkte ik aan de Under Saddle training van Shamira, Aysha's volle zus (Desperado V en Litigator kleindochter, lees deze blog). Shamira was net onder het zadel maar bouwde nog altijd snel spanning op, waarschijnlijk uit wantrouwen en onbalans dat snel op haar Flight Response sloeg. Ik besteedde daarom extra tijd aan het herhalen van de basis van het zadelmak maken en introduceerde deze oefening. Gangenpaarden zoals Tennessee Walking Horses zijn gebouwd om snel, rechtuit te bewegen, waardoor ze van nature minder soepel buigen. Iets waar ik bij alle gangenpaarden extra op let, dus ook bij Shamira - een TWH/Arabian kruising- tijdens het disengagen van de achterhand; het paard hoort hier over te kruisen, en niet te side-steppen! De Uitvoering: 1. Disengagen van de achterhand/Overkruisen van de achterbenen 2. Focus op de handler 3. Uitlijnen, stoppen & ontspanning 
Een paar weken later, Shamira onder het zadel
Bending For Relaxation kun je ook uitbouwen naar Bending To A Stop, wat weer anders werkt dan een One Rein Stop (de NoodStop). Superfijne exercises voor nerveuze paarden! *Shamira is een maand na de start van onze training geadopteerd in Californië. Hoe je de ORS en Bending to Relaxation veilig en correct kunt aanleren, dat kun je zien in de Leeromgeving die binnenkort online gaat. Stay safe! Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl In Nederland een vrij onbekende term (gelukkig), maar in Amerika word ik er regelmatig mee geconfronteerd via getraumatiseerde paarden die via de opvang binnenkomen. Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen. In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's. In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen. Tijdens een horse tripping rodeo worden paarden èèn voor èèn apart gezet in een soort kleine stal. Bij het startsein gaat deze open en wordt het paard eruit gejaagd, tot het in volle galop door de arena rent. Aan weerszijden van de arena staan Charro's met touwen, die ze als lasso om (èèn van) de benen van het paard proberen te krijgen om ze vervolgens onderuit te trekken. Arabische paarden zijn populair vanwege hun extreme beweging en expressie, wat voor meer punten zorgt tijdens de "sport". Waarschijnlijk is het overbodig erbij te vermelden, maar veel paarden overleven dit niet. De kans dat ze er zonder fysieke of mentale schade uitkomen is eigenlijk niet aanwezig. Gelukkig worden er ook veel paarden op tijd gered (soms via een kill-pen of veiling) en komen ze terecht bij een opvang waar ze indien nodig jaren de tijd krijgen om tot zichzelf te komen, voor ze aan hun rehabilitatie beginnen. Freedom is zo'n paard, een jonge Arabische ruin die gebruikt is als tripping horse. Freedom heeft twee jaar moeten "decompressen" bij de opvang, verschillende (bekende) trainers hebben tevergeefs geprobeerd met hem te werken, maar hij had meer tijd nodig. Na twee jaar bijkomen is een andere trainer van de opvang met Freedom gaan werken en uiteindelijk kon hij zelfs gewassen en bekapt worden. Toen ik Freedom leerde kennen in Maart 2020 stond hij alweer een jaar stil en had geen halster (meer) om. Hij had inmiddels een adopter (de vrouw die de paarden bekapt!) en zij wilde hem graag meenemen naar zijn nieuwe plek, zo'n halfuur vanaf de opvang. Bekijk in de video hieronder hoe ik Freedom door middel van o.a. Air Petting kan benaderen en uiteindelijk halsteren en klaarmaken voor zijn verhuizing: Hopelijk heeft dit verhaal iets meer inzicht gegeven in wat paarden door kunnen maken in hun leven. Ik vind het fantastisch om te werken bij een opvang waar dit soort paarden ook een kans krijgen en uiteindelijk net zo veel kans hebben op een nieuwe toekomst als de rest.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Mannelijke energie herintroducerenWerken met een man of met een vrouw kan voor een paard een wereld van verschil uitmaken. Zoals tijdens het 'Paarden Trainen' webinar naar voren kwam, pikken paarden informatie over mensen supersnel op, zelfs met een grote afstand ertussen. Zo weten ze bijvoorbeeld in een split-second of jij een man of een vrouw bent, ziek of gezond en of je van nature een leider of een volger bent. Paarden die bijvoorbeeld getraumatiseerd zijn door extreem/langdurig geweld door mannen, zijn logischerwijs wat wantrouwend als ze plots weer met een man te maken hebben. Tijdens mijn training bereiken paarden op een gegeven moment het punt waarop ze zeker weten dat ze mij kunnen vertrouwen. Ook met andere vrouwelijke trainers of de eigenaresses van LTH/Freedom Ranch/Wild at Heart was interactie niet zo'n probleem. Deze paarden begonnen pas weer spanning op te bouwen zodra er een man in beeld kwam, zoals de dierenarts of hoefsmid. Dit kan dus een vertekend beeld geven van hoe het met bepaalde angsten van het paard is gesteld en hoe ver je in je training bent. Om paarden zo goed mogelijk voor te bereiden op hun 1e bezoek aan de dierenarts of hoefsmid, nodigde ik mijn man (foto) een paar keer uit om actief mee te doen tijdens een trainingssessie. We maken dan vanuit hervonden gevoelens van vertrouwen en onder mijn begeleiding en aanwezigheid, opnieuw contact met mannelijke energie.   Lees ook mijn blog 'correct het eerste contact maken' om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Stapsgewijs laat ik deze paarden op hun eigen tempo weer wennen aan de aanwezigheid en aanrakingen van mannen. Soms is even snuffelen en dichtbij elkaar durven staan al genoeg; het gaat erom dat het paard de nieuwe, positieve ervaringen uiteindelijk kan afstrepen tegenover oude, nare ervaringen en dit proces onder jouw begeleiding steeds verder uit kan bouwen. Slow and steady wins the race Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl Als ik les geef, beginnen we niet met rijden. We beginnen met het vaststellen van de leiderschapsrol, iets dat door middel van grondwerk gebeurd. Wilde paarden zie je immers ook niet op elkaar rond rijden om te bepalen wie “Alfa” is. Dat doen ze op de grond, door middel van lichaamstaal en energie. Mijn eerste les begint daarom midden in de kudde paarden. Ik vertel over het paard (waar we vandaag mee werken) als individu en als dier; als paard. Mensen willen graag voelen, aanraken en aaien. Zo ook met paarden. Maar voordat een mens in staat is een vreemd paard genegenheid te geven in de vorm van een aai, moet het eerste contact correct worden gemaakt. Om dat goed te kunnen uitvoeren, gaan we weer even terug naar de basis; hoe stellen twee paarden zich aan elkaar voor? Bij mensen is het simpel: we zeggen “Hallo”, gevolgd door onze naam en schudden elkaar de hand. Paarden hebben een eigen ritueel, waar wij als mens respect voor horen te hebben. De tijd nemen je even voor te stellen aan een paard is voor hen een teken van normen en waarden zoals wij dat als mens ook kennen. Al vanaf behoorlijke afstand peilen paarden elkaars (en onze) energie en gemoedstoestand. Dankzij dit “zintuig” weten ze al aardig veel over wie ze gaan ontmoeten, mannelijk of vrouwelijk, jong of oud en zelfs of je ziek of gezond ben of van nature een leider of volger bent. Bewegen paarden zich dichter naar elkaar toe, dan valt er altijd wel iets op; uitgestrekte of gekromde nekken, een krachtig orenspel en snuivende neuzen. Het lijkt een soort dans, waarbij de enige vorm van fysiek contact via de neus gebeurd. Nu hebben wij een plat gezicht met onze neus in het midden van ons gezicht. In acht genomen dat mensen er voor een paard uitzien als roofdieren (positie van de ogen, oren plat tegen het hoofd, zichtbare tanden als we praten) is het voor hen niet zo’n aantrekkelijk idee om via deze weg contact te leggen. Wat we eigenlijk allemaal automatisch doen is onze hand uitstrekken en aaien. Nu is dit niet per sé fout, er is alleen een manier om het (voor het paard) beleefder te doen. Bij het uitstrekken van onze hand richting de neus van het paard geven we aan dat we “Hallo” komen zeggen. We wachten tot het paard de uitnodiging accepteert en zich in onze richting beweegt om onze hand en onze geur en energie beter te bestuderen. Ik gebruik hierbij niet de binnenkant, maar de buitenkant van mijn hand. Here’s why: De binnenkant –palm– van onze hand, heeft een dunnere huid, zweetklieren en bevat achtergebleven geuren of sporen van dingen die we hebben vastgepakt of zelfs gegeten. Een scala aan geuren dus, wat verwarrend kan zijn. De achterkant –rug– van onze hand daarentegen is voor een paard “puur” wat geur betreft. Gezien het feit dat we de buitenkant van onze hand o.a. niet gebruiken om dingen mee vast te pakken, draagt het een meer pure geur van wie wij zijn. Omdat onze vingers van het paard af wijzen als we onze hand op deze manier aanbieden is het voor het paard ook een stuk minder bedreigend dan wanneer we onze hand omdraaien en vingers krommen, zodat het een soort kommetje wordt, waar niet elk paard zomaar/graag zijn neus in stopt. De achterkant van je hand is dus qua geur, positie maar ook energetisch gezien veel uitnodigender voor je paard en in sommige gevallen minder bedreigend. Ook het aaien van de hals of flank kan door drukverschil (vingertoppen versus vlakke rug van de hand) groot verschil maken als je paard (nog) gevoelig of angstig is voor fysiek contact. Uiteindelijk zal het doorlopen van dit proces van contact maken voor het grootste aantal paarden steeds makkelijker verlopen en na verloop van tijd overbodig zijn. Veel mensen ontwikkelen een eigen ritueel met hun paard, zo’n diepgewortelde relatie met je paard creëren kost veel tijd en werk, maar het leren spreken van de taal van je paard is al een goed begin. Bekijk hieronder hoe ik contact maak met Walter, de getraumatiseerde Lusitano ruin: " Follow the Horse, not the Method"
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl |
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
August 2023
Categories
All
|
RSS Feed
|
KvK
81860277 BTW NL003612667B82 IBAN NL75KNAB0416741983 |
Email
zoevanmourik@gmail.com Mobile +31 610 608 978 Locatie Gelderland, NLD |
|