In Nederland een vrij onbekende term (gelukkig), maar in Amerika word ik er regelmatig mee geconfronteerd via getraumatiseerde paarden die via de opvang binnenkomen. Horse Tripping is een illegale "sport" die veelal populair is bij "Charro's", oftewel ruwe, Mexicaanse paardenmensen. In Amerika maken we onderscheid tussen zogenoemde "Vaquero's" en "Charro's". Vaquero's zijn van oorsprong Mexicaans of Spaans en werken met vee/cattle horsemanship. Charro's (Mexico) zijn te herkennen aan hun traditionele werk met paarden zoals "dancing horses", vaak gepaard met ruwe trainingsmethoden en voorwerpen. Èèn van hun tradities is horse tripping, dat vaak wordt gedaan tijdens (illegale) rodeo's. In de afgelopen vier jaar in Amerika heb ik een paar keer met paarden die dit horrortafereel hebben overleefd, mogen werken. Mensen die mijn posts zagen vroegen zich af wat horse tripping is, of gingen het zelf opzoeken waarna ze enorm geschrokken waren. Vandaar mijn keuze om via deze weg wat meer informatie te geven over deze onmenselijke praktijken, die we in Nederland (gelukkig) helemaal niet kennen. Tijdens een horse tripping rodeo worden paarden èèn voor èèn apart gezet in een soort kleine stal. Bij het startsein gaat deze open en wordt het paard eruit gejaagd, tot het in volle galop door de arena rent. Aan weerszijden van de arena staan Charro's met touwen, die ze als lasso om (èèn van) de benen van het paard proberen te krijgen om ze vervolgens onderuit te trekken. Arabische paarden zijn populair vanwege hun extreme beweging en expressie, wat voor meer punten zorgt tijdens de "sport". Waarschijnlijk is het overbodig erbij te vermelden, maar veel paarden overleven dit niet. De kans dat ze er zonder fysieke of mentale schade uitkomen is eigenlijk niet aanwezig. Gelukkig worden er ook veel paarden op tijd gered (soms via een kill-pen of veiling) en komen ze terecht bij een opvang waar ze indien nodig jaren de tijd krijgen om tot zichzelf te komen, voor ze aan hun rehabilitatie beginnen. Freedom is zo'n paard, een jonge Arabische ruin die gebruikt is als tripping horse. Freedom heeft twee jaar moeten "decompressen" bij de opvang, verschillende (bekende) trainers hebben tevergeefs geprobeerd met hem te werken, maar hij had meer tijd nodig. Na twee jaar bijkomen is een andere trainer van de opvang met Freedom gaan werken en uiteindelijk kon hij zelfs gewassen en bekapt worden. Toen ik Freedom leerde kennen in Maart 2020 stond hij alweer een jaar stil en had geen halster (meer) om. Hij had inmiddels een adopter (de vrouw die de paarden bekapt!) en zij wilde hem graag meenemen naar zijn nieuwe plek, zo'n halfuur vanaf de opvang. Bekijk in de video hieronder hoe ik Freedom door middel van o.a. Air Petting kan benaderen en uiteindelijk halsteren en klaarmaken voor zijn verhuizing: Hopelijk heeft dit verhaal iets meer inzicht gegeven in wat paarden door kunnen maken in hun leven. Ik vind het fantastisch om te werken bij een opvang waar dit soort paarden ook een kans krijgen en uiteindelijk net zo veel kans hebben op een nieuwe toekomst als de rest.
Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
0 Comments
Mannelijke energie herintroducerenWerken met een man of met een vrouw kan voor een paard een wereld van verschil uitmaken. Zoals tijdens het 'Paarden Trainen' webinar naar voren kwam, pikken paarden informatie over mensen supersnel op, zelfs met een grote afstand ertussen. Zo weten ze bijvoorbeeld in een split-second of jij een man of een vrouw bent, ziek of gezond en of je van nature een leider of een volger bent. Paarden die bijvoorbeeld getraumatiseerd zijn door extreem/langdurig geweld door mannen, zijn logischerwijs wat wantrouwend als ze plots weer met een man te maken hebben. Tijdens mijn training bereiken paarden op een gegeven moment het punt waarop ze zeker weten dat ze mij kunnen vertrouwen. Ook met andere vrouwelijke trainers of de eigenaresses van LTH/Freedom Ranch/Wild at Heart was interactie niet zo'n probleem. Deze paarden begonnen pas weer spanning op te bouwen zodra er een man in beeld kwam, zoals de dierenarts of hoefsmid. Dit kan dus een vertekend beeld geven van hoe het met bepaalde angsten van het paard is gesteld en hoe ver je in je training bent. Om paarden zo goed mogelijk voor te bereiden op hun 1e bezoek aan de dierenarts of hoefsmid, nodigde ik mijn man (foto) een paar keer uit om actief mee te doen tijdens een trainingssessie. We maken dan vanuit hervonden gevoelens van vertrouwen en onder mijn begeleiding en aanwezigheid, opnieuw contact met mannelijke energie. Lees ook mijn blog 'correct het eerste contact maken' om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Stapsgewijs laat ik deze paarden op hun eigen tempo weer wennen aan de aanwezigheid en aanrakingen van mannen. Soms is even snuffelen en dichtbij elkaar durven staan al genoeg; het gaat erom dat het paard de nieuwe, positieve ervaringen uiteindelijk kan afstrepen tegenover oude, nare ervaringen en dit proces onder jouw begeleiding steeds verder uit kan bouwen. Slow and steady wins the race Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl Als ik les geef, beginnen we niet met rijden. We beginnen met het vaststellen van de leiderschapsrol, iets dat door middel van grondwerk gebeurd. Wilde paarden zie je immers ook niet op elkaar rond rijden om te bepalen wie “Alfa” is. Dat doen ze op de grond, door middel van lichaamstaal en energie. Mijn eerste les begint daarom midden in de kudde paarden. Ik vertel over het paard (waar we vandaag mee werken) als individu en als dier; als paard. Mensen willen graag voelen, aanraken en aaien. Zo ook met paarden. Maar voordat een mens in staat is een vreemd paard genegenheid te geven in de vorm van een aai, moet het eerste contact correct worden gemaakt. Om dat goed te kunnen uitvoeren, gaan we weer even terug naar de basis; hoe stellen twee paarden zich aan elkaar voor? Bij mensen is het simpel: we zeggen “Hallo”, gevolgd door onze naam en schudden elkaar de hand. Paarden hebben een eigen ritueel, waar wij als mens respect voor horen te hebben. De tijd nemen je even voor te stellen aan een paard is voor hen een teken van normen en waarden zoals wij dat als mens ook kennen. Al vanaf behoorlijke afstand peilen paarden elkaars (en onze) energie en gemoedstoestand. Dankzij dit “zintuig” weten ze al aardig veel over wie ze gaan ontmoeten, mannelijk of vrouwelijk, jong of oud en zelfs of je ziek of gezond ben of van nature een leider of volger bent. Bewegen paarden zich dichter naar elkaar toe, dan valt er altijd wel iets op; uitgestrekte of gekromde nekken, een krachtig orenspel en snuivende neuzen. Het lijkt een soort dans, waarbij de enige vorm van fysiek contact via de neus gebeurd. Nu hebben wij een plat gezicht met onze neus in het midden van ons gezicht. In acht genomen dat mensen er voor een paard uitzien als roofdieren (positie van de ogen, oren plat tegen het hoofd, zichtbare tanden als we praten) is het voor hen niet zo’n aantrekkelijk idee om via deze weg contact te leggen. Wat we eigenlijk allemaal automatisch doen is onze hand uitstrekken en aaien. Nu is dit niet per sé fout, er is alleen een manier om het (voor het paard) beleefder te doen. Bij het uitstrekken van onze hand richting de neus van het paard geven we aan dat we “Hallo” komen zeggen. We wachten tot het paard de uitnodiging accepteert en zich in onze richting beweegt om onze hand en onze geur en energie beter te bestuderen. Ik gebruik hierbij niet de binnenkant, maar de buitenkant van mijn hand. Here’s why: De binnenkant –palm– van onze hand, heeft een dunnere huid, zweetklieren en bevat achtergebleven geuren of sporen van dingen die we hebben vastgepakt of zelfs gegeten. Een scala aan geuren dus, wat verwarrend kan zijn. De achterkant –rug– van onze hand daarentegen is voor een paard “puur” wat geur betreft. Gezien het feit dat we de buitenkant van onze hand o.a. niet gebruiken om dingen mee vast te pakken, draagt het een meer pure geur van wie wij zijn. Omdat onze vingers van het paard af wijzen als we onze hand op deze manier aanbieden is het voor het paard ook een stuk minder bedreigend dan wanneer we onze hand omdraaien en vingers krommen, zodat het een soort kommetje wordt, waar niet elk paard zomaar/graag zijn neus in stopt. De achterkant van je hand is dus qua geur, positie maar ook energetisch gezien veel uitnodigender voor je paard en in sommige gevallen minder bedreigend. Ook het aaien van de hals of flank kan door drukverschil (vingertoppen versus vlakke rug van de hand) groot verschil maken als je paard (nog) gevoelig of angstig is voor fysiek contact. Uiteindelijk zal het doorlopen van dit proces van contact maken voor het grootste aantal paarden steeds makkelijker verlopen en na verloop van tijd overbodig zijn. Veel mensen ontwikkelen een eigen ritueel met hun paard, zo’n diepgewortelde relatie met je paard creëren kost veel tijd en werk, maar het leren spreken van de taal van je paard is al een goed begin. Bekijk hieronder hoe ik contact maak met Walter, de getraumatiseerde Lusitano ruin: " Follow the Horse, not the Method"
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl |
Details
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
April 2024
Categories
All
|