|
Months before Stephanie asked us if we could come over to take care of their ranch and animals for a while, I had this reoccurring dream. It was always very vivid, always the same and it happened almost every night for at least 4 months. In this dream, I was sitting in the passengers seat or in the back seat of a car (like a big truck) with my husband, driving across the interstate near the town where we used to live. This is always how the dream started. Then - in my dream - I would somehow realize that I was in California again and asked my husband (since we're already here) if we could go and visit Walter. On the way, I would just peacefully and gratefully gaze out the window to take it all in: the beauty of California that I find in palmtrees and big mountains. The dream always ended the same way: I woke up right before we arrived at the rescue to see Walter. It was pretty hard for me not to feel disheartened because of course I missed him and the very first place I ever dared to call home. I had a lot of talks with my dear friend about keeping my head high and my hopes up, because I also knew that there was more to this. It wasn’t just a dream. And the way everything unfolded right after, making the reoccurring dream stop, made me believe in that even more. The facts that even in my dream I already knew my husband would be there and that Walter wasn't the main reason for us being back in California again (our visit to Freedom Ranch was) were just surreal to me. But I am grateful. Grateful for this opportunity, which I feel like has been a chance or test to see if this is really what I want. If I still find it worthy to fight for. And I can wholeheartedly say that this dream, this vacation, this opportunity has only ignited my fire even more.
0 Comments
Een paar weken geleden belde Yara mij op; of ik met spoed op afstand iets kon betekenen voor een van haar pony's, die lusteloos in de wei stond of lag en het steeds slechter deed. In verband met de stormen van vorige maand, een maagzweer en medicatie was de kleine ruin fysiek en mentaal wat opgebrand. Zijn gemoedstoestand was dus wel te verklaren, maar leek niet beter te worden. Door middel van een afstandsbehandeling (IET gecombineerd met Shamanisme) kon ik wat blokkades wegnemen zoals wat restafval van medicatie en ook wat mentale verlichting aanbrengen. De ruin voelde vooral oververmoeid aan, wat na de behandeling al direct een stuk minder was. In het begin bracht hij mijn focus telkens terug naar zijn mondgebied, wat ik zelf niet helemaal kon plaatsen maar achteraf begreep ik dat hij na een tandartsbezoek wat trauma's heeft opgelopen. Ik zag dit momentje als een vraag of ik 'wel voorzichtig met zijn mond wilde zijn', zo bijzonder hoe ze dat kunnen communiceren! Vorige week (een week na de afstandsbehandeling) kwam ik in real life langs, om de ruin opnieuw een behandeling te geven. Zijn eigenaresse vroeg zich af of ik de hele kudde kon meenemen, waar ik meteen ja op zei! Dus, even later zat ik op mijn knieën in de wei, bij de kleine ruin tussen zijn kuddegenootjes te zoeken naar fysieke, emotionele en mentale problemen en oplossingen. ZO gaaf hoe sterk paarden hun boodschap kunnen doorgeven! Afzonderlijk van elkaar kwam de rest van de kudde bij bepaalde vragen, gebieden of blokkades heel duidelijk iets vertellen, door bijvoorbeeld een bepaalde positie in te nemen, contact te maken met ons/de ruin. De drachtige merrie kwam zelfs nog even 'meedoen' en legde liefdevol en zacht haar neus een paar keer op het schoudergebied van de ruin, dat ik net aan het behandelen was. 'Hier kan ik hem wel bij helpen' was haar boodschap. De sterke band met zijn eigenaresse kwam ook naar boven; zelf stond de kleine ruin vooral te slapen en te genieten (wat het lichaam kan doen om de geest te beschermen) waardoor zijn releases zoals gapen bij zijn baasje eruit kwamen! Ook bij het hart- en keelgebied voelde ik wat spanning en blokkades; bij zijn eigenaresse werd dit ervaren als een brok in haar keel, bijna direct bij het aanraken van dit gebied. Ook deze blokkades werden weer goed weg-gegaapt! Uiteindelijk deden behalve alle pony's dus ook het baasje fanatiek mee met de bijzondere behandeling. Zelfs het veulen in de buik van 1 van de merries (bijna uitgerekend!) kwam af en toe overduidelijk door met een boodschap en bracht heel mooi naar voren hoe de kudde een beetje 'hol' aanvoelde. "Is iedereen wel goed met zichzelf en elkaar verbonden? Is het veilig om geboren te worden? Is iedereen klaar voor mijn komst? Is er ruimte voor mijn leven?" Ik sta nog vaak met bewondering te kijken en te voelen hoe sterk een (ongeboren) paard hun zorgen naar ons kunnen uiten. Merries die gedekt worden maar hier emotioneel niet klaar voor waren en doorgeven dat "er nooit naar mijn mening of gevoel gevraagd is", waardoor ze naarmate de dracht steeds nerveuzer worden en zelfs een veulen (kunnen) afstoten. Hartverscheurende, maar soms ook logische gebeurtenissen waar ik meer en vaker bewust probeer stil te staan zodat ik net als in deze kudde de basis kan helpen herstellen. Deze ruin en de hele kudde staan nu gelukkig weer sterker met elkaar in verbinding, wat de komst van nieuw leven ook makkelijker maakt. Er zal met name fysiek nog wat tijd gaan zitten in het helingsproces, maar naarmate dit verbetert zal zijn mentale gemoedstoestand ook verbeteren; het gedrag van een paard is grotendeels het resultaat van hoe ze zich voelen. Een bijzondere behandeling dus, voor een bijzondere kudde! Er wordt nu nieuwsgierig en geduldig gewacht op de komst van het nieuwe veulen, die na de behandeling steeds meer aangeeft er klaar voor te zijn; haar moeder zondert zich vaker af, haar banden worden slapper en ze staat steeds vaker een beetje te slapen... super spannend!  Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze mooie sessie mocht delen met deze groep pony's en hun eigenaresse die overigens ook mooi aansloot op èèn van mijn leefregels die horen bij The Law of Detachement (mijn huiswerk voor dit jaar): 'Step into the field of all possibilities'
"Om Anandham Namah" Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl  In September 2018 vertrok ik in mijn eentje naar Silver Horse Retreat in Ranchita (San Diego) zo'n 170km verderop, waar ik een week als assistente verbleef tijdens een Nature Constellation Retreat. Haar retreat ligt tussen de bergen van San Diego, vlakbij Indianenreservaten en compleet in de wildernis. 's Nachts wordt je geconfronteerd met hoe klein en weerloos je als mens eigenlijk bent, dankzij de aanwezigheid van beren, puma's, bobcats en enorme vogels rondom het retreat. Water wordt uit een oude put gehaald -wat verrassend lekker smaakt!- en alles is solar-powered. Er is een verhoogde (op een plateau) buitenkeuken met een barbecue, gasfornuis, wasbak en rekken met bakken waarin we ons eten opslaan. Een paar kleine koelkastjes draait onder de yurt (een soort enorme, ronde tent) waar Sara woont en in de "gypsy camper" is een werkende magnetron en grote koelkast. Naast de oprit (een wandeling van ongeveer 4 minuten vanaf de keuken) bevindt zich "the outhouse", a.k.a. mijn toilet voor de komende 7 dagen. Al met al viel het reuze mee, Sara liet zien hoe ze alles later als compost weer gebruikt. De badkamer is net als de keuken buiten, tegen een rotswand en omringd door beschutting voor de privacy. Via de gasbrander is er warm water maar de zon verwarmt het water in de slang lang genoeg om te douchen in de badkuip. Naast natuurlijk Sara zelf verbleven ook de groep deelnemers en ik een week lang "off the grid". Dag 1 begon met het toewijzen van tenten aan alle deelnemers, zo'n 5 tenten waren verspreid over het terrein en ook een enorme wigwam was beschikbaar. Ik heb niemand gedurende het verblijf horen klagen over het slapen in een tent, integendeel. Elke ochtend was iedereen weer verbluft over hoe mooi de lucht hier 's nachts is en hoe fijn en diep ze sliepen. Ik kreeg van Sara een (zelfgebouwd) houten huisje toegewezen, waar een verhoogd bed, een bankje en een stoel in stonden. Vanuit mijn bed keek ik elke avond en ochtend naar de paarden die naast mijn huisje in hun paddock hun eigen ding aan het doen waren.   Sara (de eigenaresse en van oorsprong Engels) heeft haar retreat vernoemd naar haar eerste paard, Silver (nu 33 jaar oud) het paard dat mensen in dromen bezoekt en ze naar het retreat begeleidt..! Naast Silver heeft ze nog vijf andere paarden die allemaal helpen tijdens en deel uitmaken van de familie opstellingen therapie. Ik leerde Sara in 2015 kennen toen ik haar retreat voor het eerst bezocht en deelnam aan een intensief weekend Familie Opstellingen. Bekijk ook onderstaande vlog! Elke ochtend gedurende de 7 dagen stond ik om half 6 op om de paarden te voeren, de waterbakken te vullen en om de paddocks uit te mesten. Nicio (een Native American Indian, goede vriend van Sara en onderdeel van de 7daagse Constellation) kwam vaak al vroeg opdagen en hielp met de kruiwagen over de steile helling trekken. Nicio woont in een van de reservaten vlakbij, waar hij is opgegroeid en zijn familie nog altijd woont. Hij is de laatste van zijn stam en vertelde elke dag de meest bijzondere, gekke of diepzinnige verhalen. Nicio was ook degene die een workshop Sage bundelen gaf, voorafgaand gingen we de wildernis in om zelf Sage (salie) te plukken en de natuur te bedanken en te zegenen. In Julian (een dorpje vlakbij) overziet Nicio een appelboomgaard. Hier mochten we zelf appels plukken en leerden we aan het eind de Native agricultural/healing ceremony die al generaties lang uitgevoerd wordt tijdens het begin van de jaarlijkse corn harvest. Om 7 uur zat iedereen in het zonnetje aan het ontbijt, sommigen waren al vroeg opgestaan om een Sunrise-meditatie te doen op èèn van de enorme rotsen op de berg naast het retreat. Vanwege de hitte werden er alleen familie opstellingen sessies gedaan in de ochtenden. We begonnen in een cirkel en deden onze ochtendrituelen, met bijvoorbeeld een Eagle feather als praatstok en tussendoor rookten we gezamenlijk van de vredespijp.    De deelnemers (8 uit Japan en èèn uit Canada) werden verdeeld in groepen zodat iedereen gedurende de week aan de beurt kwam. Om de privacy van de deelnemers te beschermen en uit respect naar "the greater good" deel ik weinig over wat er zich precies allemaal heeft afgespeeld tijdens de helende sessies. Mijn persoonlijke ervaringen deel ik graag, maar liever in real life. Wat ik wel kan zeggen is dat op plekken als deze het "doek" tussen Aarde en Universum dun is, bijna doorzichtig. Je voelt je klein en groots tegelijk. In de middag gingen we op excursie (appels plukken, hiken, mediteren in een oude goudmijn, zwemmen in een hot springs) in de omgeving, waar we zelfs een man leerde kennen die al jaren in de wildernis woont en ons alles kon vertellen over edelstenen en slangen. Iets later gingen we bijna op een ratelslang staan en moesten we een andere weg kiezen. Respect Nature, after all! Vlak voor het avondeten had iedereen even wat vrije tijd en hielp ik met koken, opruimen, afruimen en de paarden voeren. De Japanse deelnemers hadden 1 middag alles uit de kast gehaald om traditioneel Japans voor ons te koken, vergezeld door -uiteraard- traditionele, eeuwenoude verhalen uit hun geboorteland. Een van de Japanse deelnemers bleek een echte "Japanese Tea Master" en hield speciaal voor ons een traditionele tea ceremony met Matcha tea en Japanse lekkernijen.    Na het eten gingen we uitbuiken onder de sterren, luisterend naar Sara (zingend en op haar gitaar) vaak samen met Chris Murray (bekend van zijn muziek voor o.a. The OC) ook op zijn gitaar. JD (een astroloog die op het terrein van het retreat woont) en Sara nodigde ons op een avond uit in de yurt, waar we gezamenlijk gingen dansen, lachen en uiteindelijk bijna in slaap vielen tijdens een klankschalen-(en andere instrumenten)meditatie. Veel te snel brak de laatste dag aan. Bovenop een enorme rots in de paddock tussen de paarden deden we onze laatste sessie Nature/Family Constellations, waarna we allemaal onze spullen gingen pakken. Voor mij was het een reis van maar 3,5 uur, voor de meeste deelnemers veel langer (helemaal terug naar Japan)! Nicio kwam in de kleding van zijn tribe de afscheidsceremonie houden, waarin we allemaal gezegend werden en -natuurlijk- na afloop allemaal op de foto gingen. Deze fysieke en emotionele en spirituele reis was by far de meest inspirerende en confronterende die ik ooit beleefd heb. In een week tijd groeide we als groep enorm snel naar elkaar toe en ondanks de taalbarrière (Engels met handen en voeten) deelden we lief en leed. Er heerste gevoel van eenheid, saamhorigheid en dankbaarheid. Dat de paarden hier dagelijks deel van uitmaakte maakte het natuurlijk alleen maar meer bijzonder. Hoe subtiel - of soms juist niet- ze iets kunnen communiceren in een therapie sessie en er voor je zijn op moment dat je je verloren en eenzaam voelt. Ze fungeerden als een soort tolk voor Sara, die vervolgens aan ons vertelde wat de paarden zien en voelen en waar het (vaak diepgewortelde) probleem zit. "Ancestors" was net als tijdens mijn eerste bezoek een belangrijk thema, hoe belangrijk het is te weten waar je vandaan komt en hoe keuzes van jouw voorouders jouw bestaan mogelijk gemaakt hebben.   Dit alles heeft helemaal niets met paarden te maken, maar mede dankzij de transformaties die ik op deze plek heb mogen doorgaan ben ik verder het spirituele pad op gegaan, wat me uiteindelijk op het pad van zwaar getraumatiseerde paarden bracht. Allemaal kleine puzzelstukjes die uiteindelijk bijdragen aan het grotere geheel, aan onze eigen highest self. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl Voor meer informatie over Sara en haar Silver Horse Retreat, kijk op: https://www.silverhorse.org/  |
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
October 2024
Categories
All
|
RSS Feed
|
KvK
81860277 BTW NL003612667B82 IBAN NL75KNAB0416741983 |