 I love my job. It might not always be fun, but it is fulfilling. And some days or moments are neither, just like in any other job or work field. One of the reasons I couldn't function in an office environment was the insensitivity (varying from not really being (emotionally) aware to straight up bullying) of people toward each other. Everyone seemed to eagerly participate in the rat race, only to burn out after some time, but not before doing some unhealthy and heavy unloading on coworkers. They call it 'success' and 'winning'. Something I am maybe just too sober to understand. What I do understand is the horses who are feeling just like this, every day. Stalled in closed off environments, without proper food, exercise or even friends. Moving from place to place, switching owners more often than seeing a vet or bodyworker. being bored for 23 hours a day and give everything in the one hour of work and never having the experience of having a home, safety and stability. I cry in my car when I leave places like this. I ask myself and wonder why I quit working in an office. Why I am witnessing so much stuff I'd rather know nothing about, instead of feeling blissfully unaware about the heartaches and pain in this world. I guess I feel helpless during those times and I curse and cuss in my car until the tears come. By the time I'm home I usually got everything out and then I need to remind myself that I can't change anything, not a SINGLE THING just by myself. Like we say with rescue horses and missions: 'It takes a village'. Change can only happen through the efforts of people who aren't afraid to break the mold. To mercilessly slam on the breaks at the first sign of downfall instead of blaming it on someone or something else. Please hold yourself and others accountable when you stumble on situations like these and speak up on behalf of the horse in the present and in the future. Love,
Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl
0 Comments
𝗝𝗮𝘄 𝗖𝗹𝗲𝗻𝗰𝗵𝗶𝗻𝗴 (𝗜𝗻𝘃𝗼𝗹𝘂𝗻𝘁𝗮𝗿𝘆) & 𝗕𝗿𝘂𝘅𝗶𝘀𝗺 In mijn Instagram Story vroeg ik afgelopen weekend aan jullie wat jullie denken dat het paard in een filmpje aan het doen was; Spelen, of is er iets anders aan de hand?
In het filmpje (te zien in onze FB groep!) zie je een groep paarden waarvan èèn met een stuk zeil tussen zijn tanden, achter de rest aan rende. Voor veel mensen ziet het er "grappig" uit, alsof het paard zijn vriendjes aan het opjagen/pesten is met een stuk plastic. Een soort spelletje. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘻𝘰? Het antwoord is Nee Als je het gedrag van dit paard beter observeert zie je een aantal dingen, die duidelijk weergeven wat er dan wel aan de hand is. Let bijvoorbeeld op wanneer het plastic het paard fysiek aanraakt en zijn reactie hierop, of hoe het paard ervan wegrent zodra hij het zeil heeft losgelaten. Indicaties dat er geen plezier, maar angst in het spel is. '𝘐𝘯𝘷𝘰𝘭𝘶𝘯𝘵𝘢𝘳𝘺 𝘑𝘢𝘸 𝘊𝘭𝘦𝘯𝘤𝘩𝘪𝘯𝘨' gebeurt wanneer een paard stress zoals angst ervaart en zich voorbereidt op het ergste, zoals een aanval. De achterhand maakt zich klaar en spant zich aan om te rennen/verdedigen, maar dit effect beperkt zich niet tot alleen de achterhand. Van staartwortel tot poll spannen spieren zich aan, wat direct invloed heeft op bijvoorbeeld de kaak. Het paard wìl in dit geval wel loslaten, maar kan het niet. In het geval van dit filmpje kon het paard het plastic uiteindelijk loslaten en ervan wegkomen. Maar er zijn ook situaties waarin het paard niet weg kan komen en zich overgeeft aan de stress/druk tijdens bijvoorbeeld de training. 𝘉𝘳𝘶𝘹𝘪𝘴𝘮 (teeth grinding) kan vervolgens een manier zijn waarop het paard stress probeert af te vloeien of redirecten, door middel van tandenknarsen of een verbeten, harde kaak. Dit gedrag verergert vaak wanneer eigenaars het paard straffen of juist belonen (proberen te 𝘤𝘰𝘮𝘧𝘰𝘳𝘵𝘦𝘯) voor deze uiting, waardoor ze nog meer de behoefte voelen om dit gedrag te laten zien. Het kan dus ook een coping mechanism worden. Fysieke oorzaken kunnen overigens ook de boosdoener zijn, denk hierbij aan maagzweren of wisselen van tanden bij jonge paarden. Vergeet dus niet om correct te observeren wat de achterliggende emotie van dit gedrag is, voor je op zoek gaat naar de oorzaak. Train jezelf om te leren begrijpen wat wel normaal paardengedrag is, en wat absoluut niet. Werk aan je observational skills en blijf jezelf vragen stellen: Waarom doen ze dit? Hoe vaak? Hoe lang? Met welke andere paarden? Wanneer doen ze dit niet? Wat doet de rest? Is er iets aangepast in omgeving/voeding/kudde dynamiek? Antwoorden op deze vragen zullen je helpen om gedrag en emotie bij paarden beter van elkaar te kunnen onderscheiden, wat vermenselijken voorkomt en zorgt dat je sneller en effectiever de oorzaak kunt aanpakken. Liefs, Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl 𝗣𝗮𝗮𝗿𝗱𝗲𝗻𝗴𝗲𝗱𝗿𝗮𝗴 𝘃𝗲𝗿𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 We zijn er vast allemaal wel schuldig aan: het vermenselijken van paardengedrag. Hoe werkt dit precies, waarom doen we dit en waarom is dit negatief? Met vermenselijken wordt bedoeld dat we de uiting van bepaalde emoties van het paard verkeerd opvatten. Denk aan het (preventief) opleggen van dekens zodra de herfst is doorgekomen want "hij heeft het koud", terwijl (de meeste, gezonde) paarden zichzelf prima kunnen weren tegen de kou door middel van thermoregulatie; de haren van de (winter)vacht gaan overeind staan en houden op deze manier een laag warmte vast. Dit vermenselijken doen we niet expres, het is een automatisme waarin we ongemak/disbalans herkennen en willen verhelpen. Nog een reden waarom goede intenties alleen niet genoeg zijn: we hebben ook regels nodig en morelen, richtlijnen gebaseerd op Waarom we iets doen en minder gefocust op Hoe we het doen. Vaak denkt men dat vermenselijken geen kwaad kan, we denken immers dat we een paard helpen en voor ze zorgen. Het grote gevaar hier is, is dat het na verloop van tijd een gewoonte wordt. Het verkeerd opvatten van en omgaan met paardengedrag kan snel gevaarlijk worden: voor je het weet slaat het om en sta je met je handen in het haar omdat je paard "ineens" bijt, bokt, steigert, wegrent, etc. Dit gedrag komt heel zelden echt uit het niets, meestal is het een opeenstapeling van opgekropte emoties wat er toch een keer uit zal moeten, in de vorm van sprintjes trekken, bokken. En ook dat is 100% normaal!! Paarden zijn grote dieren, die -in vergelijking met bijvoorbeeld een hond- nog heel dicht bij de natuur staan. Wanneer zo'n enorme kracht uit balans is kunnen we eigenlijk wel verwachten dat een eventuele disbalans ontzettend chaotisch kan zijnEn toch vinden we het raar, eng of bestempelen het als "gevaarlijk". Leren Observeren in plaats van Kijken is hier het sleutelwoord. Zonder te oordelen of het een naam te geven: breng eens wat meer tijd door met je paard zonder fysiek actief te zijn. Observeer zijn/haar gedrag in de kudde, met vriendjes of in de rij/longeerbak met wat (onbekende) voorwerpen, of observeer je paard in een voor hem/haar bekende en onbekende omgeving en ervaar de verschillen in emoties, energie en manier van omgaan met de situatie. Schrijf op wat je ziet, eventuele vragen die je hebt en dingen die je al geleerd hebt. Beetje bij beetje zul je zien dat je mindset gaat focussen op heel andere dingen, je ziet dingen die je eerder niet zag! Oefening baart kunst en deze hoef je niet perse met je eigen paard te doen: je kunt zo veel leren van zo veel paarden!   Energy Healing met Major, die niet wist wat te doen met zijn opgekropte emoties van onderdrukking en schaamte dat hij het zelfs fysiek tot uiting moest brengen. Voor een leek lijkt het op een "vals" paard, terwijl ook dit gedrag compleet normaal is. " Follow the Horse, not the Method" Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist www.zoevanmourik & www.houseofhorsemanship.nl |
AuthorZoë van Mourik: Equine Trauma Specialist, Behaviorist Archives
October 2024
Categories
All
|
RSS Feed
|
KvK
81860277 BTW NL003612667B82 IBAN NL75KNAB0416741983 |