Werkvakantie Freedom Ranch 2022

Een verslag van onze werkvakantie bij Freedom Ranch
​

Dag 1: weer in de flow van de tribe komen met Olive, Milo en Charm

-Juli 2022
​

Aankomst Freedom Ranch

Op 9 Juli vertrokken we vanuit Duitsland richting Schiphol, om via een overstap in Dublin op 10 Juli aan te komen op LAX waar we werden opgewacht door Stephanie (eigenaresse Freedom Ranch). Via de 405 Freeway (de drukste snelweg van Noord Amerika) reden we Los Angeles uit, door de woestijn en richting/achter de bergen van Angeles National Forest, waar Freedom Ranch zich bevindt. Helaas zonder mijn koffer, die heeft nog heel lang op Schiphol gestaan voordat hij werd opgestuurd en vervolgens te laat in Dublin aankwam toen wij al onderweg naar Nederland waren. 

In 2019 pasten we hier voor het eerst op toen de eigenaars op vakantie gingen, deze zomer bracht de teller op alweer onze 4e keer 'Ranch Sitting'. Vanwege de vele en verschillende dieren zijn niet veel mensen bereid om hier te verblijven en werken, daarnaast is het ook lastig om betrouwbare mensen te vinden. Wij hoefden er in ieder geval niet lang over na te denken!

Uitkijken over het terrein met èèn van de Yorkies

Op de dag van aankomst was het al avond, ondanks de vermoeide reis van meer dan 24 uur hebben we tot diep in de nacht nog zitten kletsen tot we uiteindelijk toch wel moe werden en ons bed in doken.           
's Ochtends vroeg (tussen 5 en 6 uur) werden we alweer wakker gemaakt door de geluiden van de ranch; dieren die bij de plafond-hoge ramen en schuifdeuren staan te wachten op hun ontbijt, zelfs de Muilezels van buurman Ray (later meer) hoorde je in de verte ontwaken. Om de ergste hitte voor te zijn begonnen we na een kopje thee/koffie meteen met de ochtendronde/chores; het voeren van de paarden, pony's, honden, kat, varkens, geiten, het checken en schoonmaken van waters, wondverzorging, vliegenmaskers vinden, schoonmaken en opdoen. Na zo'n anderhalf uur werk (we verdelen de taken om het ook fysiek wat makkelijker te maken) zat de eerste ronde erop en begonnen we aan ons eigen ontbijt.
​De zon is dan inmiddels ook opgekomen waardoor de temperatuur snel stijgt van in de 20, naar richting/in de 40 graden Celsius.

*Bekijk hieronder een vlog!

De grote slowfeeder met shelter

Nadat we de eigenaars de dag na onze aankomst naar het vliegveld hadden gebracht, begon onze werkvakantie dan echt. Ik kreeg opnieuw een (lange) lijst chores, een evacuatie-plan voor het geval er een natuurbrand uitbreekt en telefoonnummers van buren, dierenartsen, etc.

Ik genoot van het weerzien met oude bekenden zoals Eden, Charm, Zoro (Olive en Mirage zijn stiekem favoriet) maar ook met nieuwe bewoners zoals Cash en Milo. Milo is een jonge, net geruinde en kleine Appaloosa die als wild paard geboren is in het Navajo reservaat. Ook zij ervaren al jaren problemen door de aanhoudende droogte en overpopulatie van de wilde paarden die daar onder hun toezicht leven. Tot 1950 werden er veel paarden (soms via veilingen) op slachttransport gezet, maar toen het slachten van paarden in Noord Amerika verboden werd groeide de populatie in o.a. het Navajo reservaat direct weer. Een echte oplossing is er nog niet, maar om de getallen terug te brengen worden er regelmatig paarden uit het reservaat gehaald om geadopteerd te worden. Helaas is het nog steeds mogelijk dat ze bij de slacht terecht komen, via transport naar bijvoorbeeld Mexico of Canada.

Milo heeft het gelukkig getroffen en werd liefdevol opgevangen door Freedom Ranch, waar hij supersnel (ècht heel snel!) veranderde van schichtig en echt wild naar lief en mensgericht. Hij is bijna klaar met zijn training en mag dan ook naar een nieuw adoptie-thuis.
Feral Fjordenmerries Freya en Fiona komen overigens ook van het Navajo-reservaat, maar daarover later meer. 
​

Klik op de link om meer te lezen over de Navajo Wild Horses (blog): https://www.zoevanmourik.com/horse-blog/navajo-wild-horses

boven en onder: Milo

​Neo

Èèn van de mini-Appaloosa's bleek onverwacht drachtig, een ontdekking die recentelijk was gedaan maar volgens de behandelend dierenarts zou het veulen zeker nog 3 tot 4 weken op zich laten wachten. Voor de zekerheid zetten we de merrie apart wanneer we langer dan een paar uur weg waren, dus toen we even naar de bioscoop vlakbij gingen was er geen reden of aanleiding om haar van de kudde te scheiden. Toen ik even later bij terugkomst uit de auto stapte hoorde ik echter al een veulen-hinnik vanuit de verte bij de ranch komen. Het was inmiddels na middernacht, hartstikke donker dus waardoor het even duurde voordat ik veulen en moeder gevonden had. 
Naast mijn eigen veulens heb ik gelukkig ook ervaring met andermans veulens, zo werd Zoro geboren tijdens onze eerste keer oppassen maar verliep deze situatie toch direct anders. Dit veulen stond gelukkig ook al, maar weggestopt/verscholen onder een groepje struiken terwijl moeder Olive boos en in paniek de rest van de kudde weg joeg. Haar/het veulen mee leiden werkte niet, dus tilde mijn man het hengstveulentje op en liep moeder Olive haastig maar gewillig mee. Er was een paddock voor hen klaargemaakt waar we ze voor de nacht in konden laten staan, in verband met gebrek aan licht besloten we het veulen de volgende ochtend beter te onderzoeken. Het veulentje liep en dronk zelfstandig, maar mijn onderbuikgevoel bleef knagen.

De volgende ochtend kwam de eerste bevestiging dat er iets mis was. Het hengstveulentje (die ik Neo genoemd heb) bleek blind en ondanks dat hij zelfstandig kon lopen en staan vond ik hem wat zwak.
We deelden het nieuws en onze bevindingen over de telefoon met de eigenaars en kregen instructies over 'wat nu'. Èèn van de grote problemen in deze regio is namelijk het gebrek aan dierenartsen.
Nadat ik eind 2020 uit Californië vertrok zijn de twee grootste dierenartsen met pensioen gegaan. Opvolgers gaan allemaal richting de stad, waardoor geen enkele dierenarts helemaal naar de bergen komt. Gedeeltelijk is het op te lossen/mee te leven door staande afspraken te plannen en met de betreffende dieren naar een lager gelegen gebied te rijden, waar ze door de arts worden gezien en eventueel behandeld. Maar in het geval van spoed sta je er alleen voor.
​
Ook de diensten die overleden dieren ophalen (zoals Rendac, in Nederland) komen niet; vanwege de droogte en hitte overlijden veel dieren en kunnen ze het tempo simpelweg niet bijbenen. Sommige ranchers hebben daarom het besluit genomen zelf hun dieren 'in te slapen' (af te schieten) en te begraven op het terrein. 
We kregen daarom ook het telefoonnummer van buurman Ray, die iets verder achter Freedom Ranch woont samen met zijn vrouw, hun paarden en Mules (die we 's ochtends dus kunnen horen). Hij is een bekende van de familie, woont in de buurt en kan de grote graafmachine bedienen die op het terrein staat, mocht er een graf gemaakt moeten worden. De foto's en video's van Neo werden gedeeld met de behandelend dierenarts, die ik over de telefoon had gesproken maar te ver weg was om iets te kunnen betekenen. Via het beeldmateriaal kon ze wat advies geven, maar ze was bang dat beide ouders (Appaloosa's) mutaties zouden dragen waardoor het veulen niet langer dan 8 dagen zou leven. Iets wat zich ook al in mijn achterhoofd afspeelde toen ik hoorde dat ook de hengst Appaloosa was en Neo dus blind geboren. 

​

In de 3 dagen die volgden hebben we non-stop gewaakt over Olive en baby Neo, die steeds op en af ging. Sinds de natuurbrand van 2020 (Bobcat Fire) is het ecosysteem uit balans en zijn er heel veel (echt heel veel) vliegen, die de paarden constant irriteren. Gelukkig vond ik een mini-vliegenmasker die ik Neo letterlijk om kon knopen en hij overdag rustig kon slapen en 'exploren'.

Moeder Olive kennen we trouwens van ons 3e en vorige verblijf op Freedom Ranch. Ze kwam toen elke ochtend gezellig bij ons staan terwijl we buiten ons ontbijt aten en vond alles wat wij deden, zeiden of vast hadden interessant. Stephanie vertelde dat ze het lijkt alsof ze deels mens is, iets waar wij het mee eens zijn! Het scheelde enorm dat we al zo'n goede band met Olive hadden, door de vrij invasieve zorg die we haar en Neo steeds moesten verlenen. Hij maakte vooruitgang, maar te langzaam. Olive merkte het zelf ook en bleef steeds vaker en langer weg om zich bij de kudde te voegen terwijl de kleine bij ons bleef, bij of zelfs in het huis. Neo stopte al snel met roepen om zijn moeder, ook geen goed teken.

Op de 3e dag ging Neo helaas toch heel snel achteruit. Tijdens onze ochtendronde en training was hij gaan liggen maar kwam vervolgens niet meer overeind. We hadden ze de avond ervoor verplaatst naar een grotere paddock zodat Olive zich niet steeds geprikkeld voelde om langs de heining andere paarden weg te jagen, maar in deze paddock was geen schaduw. Hetzelfde probleem waar we 3 jaar daarvoor, met de geboorte van Zoro, tegenaan liepen.
We namen de kleine en moeder opnieuw mee het huis in, om verkoeling te zoeken en Neo weer op de been te krijgen. Na een paar flinke pogingen stond hij weer, maar niet lang genoeg om op zoek te gaan naar mama's uier. Dankzij 'follow my finger' kreeg ik Neo zover om via mijn vingers de uier van Olive te vinden en wat te drinken, maar uiteindelijk ging hij te snel weer liggen. De eigenaars waren overigens in Bulgarije, waar het op dat moment nacht was en we daarom ook direct de buurman belde voor hulp (die de dag ervoor al langs was gekomen om kennis te maken met ons en Neo). 

Mijn man ging snel op pad voor wat flessen en spenen terwijl ik Olive melkte en op Neo paste. Het lukte om hem via de fles wat te laten drinken en hij begon weer dappere pogingen te doen om op te staan. Aan de ene kant kregen we weer hoop, aan de andere kant liet Olive ons zien dat het niet meer goed zou komen; ze kwam nog maar heel sporadisch en kort kijken bij Neo, maar had zich alweer bij haar kudde gevoegd. Als in een oogwenk stortte Neo dan toch in, op de vloer in de keuken met zijn kleine lijfje onder mijn handen blies hij zijn laatste adem uit en voelde ik zijn hartje stoppen. Wat was de wereld ontzettend k*t, kl*te en oneerlijk op dat moment. Vooral voor kleine Neo zelf, die 3 dagen non-stop dappere pogingen heeft gedaan om mee te komen in de flow van het leven, maar het mocht toch niet zo zijn. 

We wikkelden Neo in een dekbed en legden hem in de kleine paddock, waar de kudde 1 voor 1 afscheid van hem kwam nemen. Buurman Ray was inmiddels ook aanwezig en heeft met de grote graafmachine een prachtige plek voor Neo afgegraven, waar ik later zijn vliegenmasker op heb gelegd. Olive kwam het graf nog regelmatig bezoeken tijdens de eerste 2 dagen die volgden en snuffelde altijd even aan het vliegenmasker. Gelukkig leek zij helemaal gezond en kon ze haar ritme en balans met behulp van de kudde weer terug vinden.
​

Neo's laatste rustplaats

​Walter, Fiona & Freya

Zelf had ik ook een dag nodig om weer even in balans te komen. Het non-stop zorgen voor Neo tijdens onze eerste 3 dagen hakte er best in en zijn overlijden hakte er nog heftiger in. Zo hadden we er al bijna een week op zitten toen we echt begonnen met de plannen voor onze vakantie, zoals het trainen van de paarden van Freedom Ranch maar ook bij Love This Horse. Ik wilde heel graag Walter weer zien, die nog steeds apart staat en grote problemen heeft bij het geven van zijn voeten/aanraken van zijn benen.

Nog een beetje beduusd vertrok ik de dag erna daarom naar de Mojave woestijn, om Walter na anderhalf jaar weer te zien.
​Ik nam de tijd om weer kennis te maken en besloot niet te 'trainen' maar Walter te volgen in wat hij wel en niet zou willen doen. Zo begonnen we in de stal, liepen we al snel naar de round pen voor wat 'Weet je nog?' vragen en wandelden we vervolgens over het terrein. We sloten af met een liberty sessie in de grote arena, waar hij even los kon gaan en bokken en springen. Ik ben gek op paarden die zo snel kunnen schakelen tussen rust en inspanning, dat Walter dit ook zou kunnen heb ik lange tijd vermoed maar nog niet eerder gezien!
​

Tussen de 80 paarden op zoek naar Walter, Wouter (vernoemd naar mijn man) scharrelt los over het terrein

Wandelen met Walter

Knappe Walter

Ter afsluiting werkte ik (op Walter's tempo) toch even richting zijn benen, ik focuste me op zijn linkervoorbeen en met veel geduld en buikademhalingen (proprioceptie) mocht ik die niet alleen aanraken, maar volledig vasthouden en optillen. Zo gaaf!
Echt een 'gratitude' momentje dat ik later met Vera (eigenaresse Love This Horse) deelde; zij en andere trainers werken al anderhalf jaar aan het optillen van zijn voeten, zelfs verdovingen helpen niet maar toch is er iets anders aan ons waardoor hij het (ook bij mijn man) wel durft. Niet alleen tolereren, maar volledig accepteren. Wat een cadeautje.

Na het weerzien met Walter stond er meer leuks op de agenda. Anderhalve maand geleden heeft LTH voor een andere rescue twee feral Fjordenmerries kunnen redden: Fiona (een zelf nog heel jonge merrie) en haar 3 maanden oude veulen Freya. Net als Milo wild geboren in het Navajo-reservaat, maar doodsbang voor mensen waardoor ze het direct op een rennen zetten zodra iemand in de buurt kwam. Ze water en hooi geven of hun paddock uitmesten was dus enorme stress en ook echt gevaarlijk. Met Vera heb ik regelmatig contact, ze stuurde me destijds een berichtje dat mijn hulp van harte welkom was voor deze merries. Ze kunnen namelijk pas vervoerd worden naar de Norwegian Fjord Horse Rescue Network als ze uit hun quarantine periode zijn en gentled/gewend aan mensen. 

Ik begon dit traject zoals ik altijd begin; uit de persoonlijke ruimte en paddock van de merries, om op afstand 'hallo' te zeggen en alvast wat te communiceren voordat ik iets van ze vraag. Doordat ik maar 3 weken (minus de kleine week die we aan Olive en Neo hebben gespendeerd) in Amerika was werkte ik wel sneller dan normaalgesproken. Nog steeds volgens dezelfde principes, maar die werden sneller en kort na elkaar  geïntroduceerd / 'aan elkaar geplakt' zodat ik hopelijk in ieder geval het eerste fysieke contact kon bevestigen. Op een goede ervaring is namelijk makkelijker te bouwen. 
Fiona (de moeder) had helaas ook nog een trauma; tijdens het inladen na de veiling is ze hardhandig en meerdere keren de trailer in geslagen. Iets wat haar extreem schichtige gedrag verklaarde en waarom ik zo langzaam werkte maar toch zo snel mogelijk als Fiona toeliet. Doordat haar eerste ervaring negatief is geweest duurt het langer om dit weer op te bouwen, haar anticipatie voor mensen is te snel te hoog.

*Bekijk hieronder een korte video van mijn kennismaking met Fiona en Freya

Doordat de paddocks en stallen bij de roundpen met chute (waar je feral/wilde paarden doorheen kunt sturen om individueel met ze te kunnen werken) bezet waren, stond het duo aan de andere kant van het terrein. Fiona hield Freya constant angstvallig van anderen weg en dacht er zelf niet over om te blijven staan/open te staan voor mensen.
In overleg met Vera werd daarom besloten om ze voor iedere sessie van elkaar te scheiden.. als mij dat zou lukken!

Na kort overleg met mijn man besloten we het te proberen; ik liep eerst rustig en zonder verwachtingen/extra druk/oogcontact de paddock in om mijn aanwezigheid te bevestigen. Dankzij het vele oefenen met sorting/cutting toen ik jonger was (voor de fun) kreeg ik het voor elkaar om moeder en veulen steeds bijna direct van elkaar te scheiden, zonder al te veel stress en rennen. Mijn man liep vervolgens rustig maar snel de paddock in met een extra rail, die we in het midden bevestigden zodat ik individueel en veilig aan het werk kon. Na afloop haalden we in stappen de druk weer van het duo af, door eerst te stoppen met de training, ze fysieke ruimte te geven voor mijn man weer naar binnen kwam en het hek weghaalde en door tot slot zelf ook uit de paddock te stappen.

Links: moeder Fiona, rechts veulen Freya

Overleg met Vera

Cash & Zoro

'Paarden trainen' stond elke dag op de agenda, te beginnen met de paarden en pony's van Freedom Ranch. 
Een aantal zijn onderdeel van de plek en kennen wij al sinds ons eerste bezoek. De grootste groep is opgevangen en gerehabiliteerd of nog in training en worden of zijn al geadopteerd. Hier vallen overigens niet alleen de paarden onder, maar alle (soorten) dieren. 

Bij Freedom Ranch hadden we wat 'huiswerk' gekregen om te doen met de paarden, zover onze klusjes, andere plannen en de weersomstandigheden dat toelieten. 
Na de ochtendronde en het ontbijt begonnen we daarom direct met trainen. Zoro is inmiddels een flink paard en belofte voor de toekomst. Stephanie's dochter is zijn eigenaresse maar heeft zoveel passie voor en en werk in Gymkhana/barrel racing, dat ze Zoro een toekomst wil bieden die beter bij hem past. Om zijn kansen te vergroten wordt hij aan zo veel mogelijk dingen blootgesteld en gevarieerd opgeleid, iets waar Engels rijden ook onder valt en waar wij ons o.a. over zouden buigen. Daarnaast namen we hem ook graag mee naar buiten voor een trail ride, waar de paarden toch vrij snel onrustig werden. Volgens Stephanie iets dat voorkomt sinds de brand, iets wat voor hen natuurlijk een stressvolle situatie was en waar ze nog niet helemaal overheen zijn. 

Mijn man werkte een aantal keren met Zoro aan voornamelijk grondwerk, beelden hiervan gebruik ik voor mijn leeromgeving.

Ik op Eden, Zoro volgde ons over het terrein

Cash was een nieuw gezicht voor ons; een jonge Thoroughbred x Quarter Horse die al 5 verschillende eigenaars heeft gehad die allemaal bang voor hem waren (en andersom) voordat hij werd aangeboden aan Stephanie's dochter, want 'ze moesten van hem af'. 
Net als Milo heeft Cash een supersnelle transformatie doorstaan en is hij zelfs al geadopteerd door iemand die gek op hem is en hem een toekomst kan bieden in wat hij leuk vindt. Helaas verloor Cash iets eerder dan de bedoeling was zijn ijzers, vlak voor onze komst, waardoor we alleen wat licht grondwerk hebben gedaan op dagen dat Cash niet gevoelig liep.

Cash en Zoro

Mijn man aan het werk met Cash

​Lees en bekijk meer over Cash in deze blog:
https://www.zoevanmourik.com/horse-blog/e-nato-voor-paarden

Eind van de ochtend wordt het al snel te warm buiten en zoeken wij verkoeling bij de airco. De honden gaan ook mee en houden ons gezelschap, als we niet weg zijn om boodschappen te doen of aan het werk zijn bij Love This Horse. Om de dag gingen we naar de opvang om na afloop boodschappen te doen, vanwege de hitte begonnen we ook daar pas weer eind van de middag waardoor we pas in de avond weer 'thuis' waren.

Tussen 3 en 4 uur 's middags begint er een (soms flinke) wind op te steken, de zon zakt steeds sneller en dankzij de bergtoppen om ons heen is er al snel schaduw. We gingen dan of nog even op buitenrit, of werkten thuis aan het trainen van de paarden. Er is maar heel even tijd om te filmen voor de leeromgeving, voordat het te donker wordt of te hard gaat waaien.. maar het levert wel mooie foto's op!

​Tijdens het avondeten zaten we buiten, omringd door alle dieren en genietend van de mooie zonsondergang en lichtjes in de verte met het geluid van sprinkhanen en coyote's op de achtergrond. Je kunt heel ver kijken en ziet de vallei waar wij gewoond hebben, de basis waar mijn man werkte, de opvang en bergen waar de wilde paarden leven. Allemaal binnen een uur rijden, maar het lijkt zo ver weg.

​The Oak Creek Wild Horses

Op 18 Juli vertrokken we naar Tehachapi, waar de Oak Creek Wild Horses leven.
De kudde hebben we sinds 2017 vaker gezien, maar altijd in de verte, meestal onderweg vanuit de auto. Toen we in de zomer van 2020 op huizenjacht waren, op zoek naar onze eigen ranch, was het ons plan om nadat Walter was aangekomen ook èèn van de Oak Creek Horses te adopteren. 

Deze zomer was het eindelijk zover en spraken we af met Diana Palmer, die vlakbij de kudde woont en zich al sinds de jaren '80 over de kudde ontfermd. Destijds waren ze mager en verzwakt en doordat de groep op privè-terrein leeft en niet op openbaar terrein zoals de BLM Mustangs, wordt er niet naar ze omgekeken. In deze blog lees je meer over de kudde en ons bezoek;
www.zoevanmourik.com/horse-blog/the-oak-creek-wild-horses
​

Leona & Leonel
​

Een paar dagen later, op 22 Juli, gingen we opnieuw naar de opvang om te werken met Walter, Fiona en Freya.
Er was inmiddels een flinke wind opgestoken, ik was de auto net uitgestapt toen Vera vanuit het raam in de woonkamer iets naar mij schreeuwde. Vanwege de harde wind verstond ik alleen dat ik me naar de achterkant van het terrein moest haasten en iets over een baby. Misschien belangrijke info die ik moet weten over Freya?
Ik haastte me snel met tassen en al naar de achterste paddocks, waar ik al snel een groepje mensen (Vera's dochters en vrijwilligers) zag staan om een merrie en pasgeboren veulen nog op de grond lag.

Vera was een uur voor ons aangekomen en had de merrie liggend aangetroffen, in de volle zon en met het veel te grote veulen nog half in haar. Met behulp van haar dochter hebben ze hem los kunnen krijgen, maar de merrie was verzwakt en het veulen ook. 
De nageboorte bleef ook zitten. Terwijl Vera aan de telefoon was met de dierenarts en het ziekenhuis hield ik de paarden op afstand, hield mijn man het veulen overeind zodat hij wat kon drinken, ontfermde de rest zich over het zorgen voor moeder Leona. 
Dankzij Neo kon ik ook bij dit hengstveulen 'follow my finger' toepassen; doordat hij zo ontzettend groot is (Ace is zijn vader en heeft ook bij LTH gestaan) kon hij de uier moeilijk vinden en stond hij ook nog heel wankel. Inmiddels was besloten om het duo in te laden en naar het ziekenhuis te brengen, twee uur rijden verderop in de buurt van Los Angeles. Om de kleine wat aan te laten sterken probeerde ik hem zo vaak/veel mogelijk te laten drinken terwijl de trailer werd klaargemaakt en de paddocks vrijgemaakt, zodat we moeder en zoon veilig konden laden. Omdat hij nog te zwak was om zelf te lopen heeft mijn man ook dit veulen moeten dragen, met moeder Leona volgend op de voet, door de paddocks heen naar het parkeerterrein waar de trailer al wachtte.
In het ziekenhuis is de nageboorte veilig verwijdert, de moeder bleek uitgedroogd en heeft waarschijnlijk uren zo in de paddock gelegen. Na 3 dagen zijn ze naar huis gekomen en heeft het veulen via een sponsor de naam Leonel gekregen.

Luke & Rahma

Vanwege de drukte en warme temperaturen had ik niet veel tijd over, maar op een dag had ik na mijn werk toch nog energie over om de rest van de paarden te bekijken. Zo vond ik Luke weer in de baby-paddock, waar hij in 2020 naar verhuisd is zodra zijn 'Kindergarten Training' klaar was.

Luke kwam destijds als jaarling naar de opvang en was bang voor mensen, naast een onbeschreven blad waren er dus ook wat trauma's om doorheen te werken maar al snel konden we lezen en schrijven met elkaar. Zo fijn om te zien dat Luke nog steeds heel mensgericht is, vriendelijk en speels!

Rahma is een Arabische merrie die in 2020 ook onder mijn trainingspaarden viel. Ze kwam destijds via een veiling getraumatiseerd en met haar linkeroor er half afgerukt aan bij de opvang. In 2020 werkte ik aan het verminderen van angsten voor mensen, zowel op de grond als in het zadel en werd ze geadopteerd.

Inmiddels is ze terug bij de opvang, door problemen van de vorige adoptant. Toen ik de paarden bij Leonel en Leona weghield een paar dagen ervoor stond Rahma plots voor mijn neus, ook zo fijn om haar ook weer even te zien;

Doordat we 's ochtends en 's avonds aan het werk waren en overdag vaak onze boodschappen deden knoopten we er vaak wat leuke stops aan vast en haalden we eten bij onze favoriete plekken. Zo hebben we Charlie Brown Farms een paar keer bezocht (en souvenirs meegenomen voor vrienden en familie), de Barnes & Noble, Boot Barn, the Whole Wheatery, Trader Joe's en aten we bij Blaze, Chipotle, Five Guys, In & Out, the Yard House. De froyo's van de Menchie's waren bij ons beiden weer favoriet, daar zijn we ook meer dan 1 keer geweest.
​

Chipotle Favorite: Vegan Spicy Bowl

Mijn favoriet: Iced Caramel Macchiato met Almond Milk

Deze vakantie zat er veel te snel op, dit kan ik de rest van mijn leven wel blijven doen! Maar; daar werken we natuurlijk ook rustig maar daadkrachtig naartoe, zodat we in de (nabije) toekomst onze eigen plek kunnen opbouwen met een eigen ranch, retreat en genoeg land om ook toekomstige dromen waar te kunnen maken.

Wij zijn Stephanie en haar gezien weer enorm dankbaar voor het mooie aanbod en het enorme vertrouwen in ons. Gelukkig houden we via Social Media contact en vertrouwen we erop dat we elkaar binnen niet al te lange tijd weer zien.

Bedankt voor het lezen van de blog, reacties op Social Media en voor het meeleven tijdens onze vakantie! Vooral het meeleven om Walter en het overlijden van Neo deed me goed, om zowel hartepijn als de mooie dingen te kunnen en mogen delen. Grateful for you!

Liefs,

Zoë van Mourik | Equine Trauma & Behavior Specialist
​
​www.zoevanmourik.com & www.houseofhorsemanship.nl